گفت و گویی بر سر آینده! رقابت سازنده و باقی قضایا!

نوشته ای از یک رفیق: برای خواندن بیشتر اینجا را کلیک کنیم.

فرض کن من و شما با هم در یک جامعه آرمانی هستیم. 1- اگر مالکیت را قبول داریم، من میخواهم سیب های درختم را انباشت کنم یا پولهایم را انباشت کنم یا بیشتر مطالعه کنم و خدمات تخصصی بدهم و درآمد بیشتر داشته باشم و سرمایه تشکیل دهم. آیا شما با من مبارزه می کنی؟ (این یعنی مانع آزادی من می شوی) 2- اگر مالکیت را قبول نداشته باشیم، من انگیزه ای برای تولید محصول بهتر و بیشتر ندارم. این جامعه برابر است و نه جامعه آزاد. جامعه آزاد یعنی فرد بتواند از فرصت های خود بهره ببرد (چه بسا این بهره برداری ها زندگی او را بهتر از همسایه اش کند)

رزا: در جامعه ی آنارشی اگر تو بیشتر کار کردی و باغ سیب ات پر بار تر بود و نخواستی ببخشی، سیبهایت به تساوی تقسیم نخواهند شد! مصادره هم نخواهد شد! معامله هم نخواهند شد...

می گذاریم بگَندد!  تا عاقبت از آن دانه ها باغی شود برای همه

روی قبرت هم خواهیم نوشت: مرگ بر اثر کار!

رزا: چند وقت پیش با رفیقی بر سر «رقابت» سازنده بحثی شد که به دلایل متفاوت، تفکر در این مورد را به این زمان موکول کرد. از نظر من رقابت سازنده وجود ندارد. ما در مناسبات سرمایه دارانه از اصل خود به دور افتاده ایم. بقای گونه ی انسان در همکاری است. این یک اصل اخلاقی نمی باشد. و کاملن بیولوژیکی است. که *حتی در موشها نیز کمک به همنوع بطور غریزی دیده می شود. انسان گرگ انسان است؟ شاید این در شرایطی خاص است. و این شرایط خاص هم اکنون موجود است. قتل و جنایت و تجاوز... برای مصرف بیشتر، (هدف) سیستم. مصرف حتی یکدیگر در تجاوز و خرید و فروش بدن برای لذت (تن فروشی) ،فروش اعضای بدن (کلیه) ...

رقابت یعنی« بودن به معنی داشتن» است. رقابت سالم در مدرسه؟ بجای کار گروهی و اینکه هر فردی در کاری خوب است و ما همگی با هم می توانیم. رقابت سالم و اینکه: ببین فلانی چه درس خوان است، بچه ی من را درسخوان نخواهد کرد!

*

Do Rats Feel Empathy?

https://illinois.pbslearningmedia.org/resource/nvsn6.sci.bio.rats/do-rats-feel-empathy/

In this video excerpt from NOVA scienceNOW, learn about an investigation into empathy and helping behavior in rats. Two rats are placed in a pen: one is trapped inside a see-through tube placed in the center of the cage while the other is free to roam. The free rat tries to find a way open the tube and release the trapped rat, even when given the choice to eat five chocolate chips instead. Correspondent and New York Times technology columnist David Pogue visits neuroscientist Peggy Mason, who explains the details of the experiment and how the findings relate to human empathy.

ادامه ی مطلب اینجا

 

رزا: چند وقت پیش با رفیقی بر سر «رقابت» سازنده بحثی شد که به دلایل متفاوت، تفکر در این مورد را به این زمان موکول کرد. از نظر من رقابت سازنده وجود ندارد. ما در مناسبات سرمایه دارانه از اصل خود به دور افتاده ایم. بقای گونه ی انسان در همکاری است. این یک اصل اخلاقی نمی باشد. و کاملن بیولوژیکی است. که *حتی در موشها نیز کمک به همنوع بطور غریزی دیده می شود.

رزا: انگیزه ی دانستن باید باشد. «انگیزه» چیزی است که در کودک ابتدا می کُشند، تا مغز ها را برداشته و بجایش سیبزمینی بکارند برای فرمان بُردن. در جامعه ی آرمانی انسان بدلیل انگیزه ی نیاز خود و همنوعش تولید می کند و نه برای" بیشتر داشتن". رقابت در سیستم سرمایه داری است که  انگیزه ی داشتن و توانایی مصرف بیشتر ، موتور پیشرفتش است!

موتور پیشرفت جامعه ی آرمانی «انسان اجتماعی» است که کُلیه اش را برای خرید خانه و ماشین و غذا نمی فروشد!

ماشین مشارکتی است و خانه و غذا باید رایگان باشند. اینکه سوسیالیسم سابقن موجود حکومت "خوکها" بود که جای حکومت انسانها را گرفت، بمانند قلعه حیوانات جرج اورول، ربطی به آنارشی ندارد.

من شخصن در پی عدالت اجتماعی هستم. تولید، توزیع و مصرف مشارکتی. کسی را نیز مجبور نمی کنم از ثروت اندوزی "فداکارانه" دست کشیده و تقسیم کند.  آنانی که هر شب از مصرف در حال ترکیدن هستند و فقط برای انباشت/مصرف تلاش می کنند، خود عاقبت طعام کرم و حشرات دیگر خواهند بود!  یا در انقلابی سرشان مثل ماری آنتوانت زده خواهد شد!

تلاش شخصی من بعنوان یک فمینیست و آنارشیست معرفی مُدل های بهتر به جامعه است که کارمان به گیوتین نکشد! من این مُدل «زندگی بدون استثمار خود و دیگری» را زندگی می کنم. برای من شخصن، آدمی که بیش از 8 ساعت کار می کند تا ماشینی داشته باشد که فقط گاهی آخر هفته براند، احمق است و برده ی سیستم. او خود در حماقتش مجازات شده، چون اگرچه که  زنده بوده/است، اما زندگی نکرده .. آنان که بدلیل ثروث و موقعیت و مالکیت خصوصی و بر مبنای سلطه و استثمار دیگری زنده اند و "قانونی" مثل انگلی به پستان مادر زمین چنگ میزنند، عاقبت اتصالشان بُریده می شود. چرا که عدالت خواهی و عدالت اجتماعی غریزه ای است که اگرچه  در این سیستم مثل عشق قلابی شده، اما من فکر می کنم که هر انسانی می تواند این عشق را در خود بیابد و لازم به گیوتین نخواهد بود اگر ماری آنتوانت ها می فهمیدند که مردمی که برای نان انقلاب کرده اند "شیرینی" هم برای خوردن ندارند! و من در جهت این "خرفهم" شدن تلاش می کنم.  در ضمن من بخوبی آنانی که "سران" را سر میزنند را نیز می فهمم. لنین را که حتی به نوزاد خانواده ی تزار روس رحم نکرد! ولی تاریخ بشریت با چشمان خود دید که بلشویکها، خود سرطان وار به جان مردم افتادند! پس راه حل در خودگردانیها است و عقل و خرد جمعی، تا اجتماعات بتوانند برای مُشکلات، راه حل های انسانی ارائه دهند تا بروی بدن اژدها، باز سر های دیگری رشد نکند. جامعه ای همیار، همدل و عادل میتواند بوجود بیاید اگر کودکانمان را در گروه ها و تیم های بدون رقابتی بزرگ کنیم. همکاری بدانند و نه رقابت. انگیزه هایی را که دارند سرکوب نکنیم و... نسلی جدید بدون نیازهای کاذب و مصرفی.

این برخوردی ریشه ای و رادیکال است و نه گیوتین! گیوتین در واقع آسان ترین راه است!

در جامعه ی آنارشی اگر تو بیشتر کار کردی و باغ سیبت پر بار تر بود و نخواستی ببخشی، مصادره نخواهد شد!

می گذاریم بگَندد!  تا عاقبت از آن دانه ها باغی شود برای همه :)

نوشته ای از یک رفیق:

اینکه بگوییم انسانها گاهی به صورت لوکال با هم جمع می شوند و هدفی مشترک را پیش می گیرند به معنی انکار رقابت نیست. ما اگر هم به صورت لوکال یک گروه تشکیل دهیم، تلاش ما برای رشد گروه به رقابت مان با گروه دیگر وابسته است. اساسا تضاد منافع در دنیای با منابع محدود، اصل است. یک مثال می زنم: فرض کن دو نفر در یک جامعه هستند. فرد 1 میوه تولید کند و فرد 2 نان تولید کند. اینها مختارند بخشی از کالایشان را با هم مبادله کنند اما هر فرد دوست دارد بیشتر بگیرد و کمتر بدهد (این قاعده خِرَد است و فرض می کنیم انسان ها عارف و از خودگذشته و فداکار نباشند و ما در آرمانشهرمان هیچ کس را مجبور نمی کنیم که فداکار باشد) پس رقابت در این جامعه وجود دارد. حال اگر فرد 3 وارد و جذب نانوایی شود و فرد 4 وارد و جذب باغداری شود، گروه 1 و 3 همکارند اما با گروه 2 و 4 رقیب اند.

اگر رقابت را انکار کنیم، کالکتیویست (شبیه کمونیزم) شده ایم (که البته کروپوتکین هست) و آرمانشهرمان برابری خواهانه است (به جای آزادی خواهانه) و باید فرد یا افرادی یا مکانیزمی را بگذاریم که برابرسازی کند (دستوری و جبارانه). مثال: فرض کن من و شما با هم در یک جامعه آرمانی هستیم. 1- اگر مالکیت را قبول داریم من میخواهم سیب های درختم را انباشت کنم یا پولهایم را انباشت کنم یا بیشتر مطالعه کنم و خدمات تخصصی بدهم و درآمد بیشتر داشته باشم و سرمایه تشکیل دهم. آیا شما با من مبارزه می کنی؟ (این یعنی مانع آزادی من می شوی) 2- اگر مالکیت را قبول نداشته باشیم، من انگیزه ای برای تولید محصول بهتر و بیشتر ندارم. این جامعه برابر است و نه جامعه آزاد. جامعه آزاد یعنی فرد بتواند از فرصت های خود بهره ببرد (چه بسا این بهره برداری ها زندگی او را بهتر از همسایه اش کند).

هابز با جمله «انسان، گرگ انسان است»، وجود «امنیت» را لازم می داند و مجری آن را دولت می داند، روسو با «قرارداد اجتماعی» و توافق و اراده عمومی و تمایل به همزیستی، دولت را ضروری می داند. نگاه هابز بدبین  و نگاه روسو خوشبین است اما هر دو دولت را ضروری می دانند. پس چه چیزی کور می ماند؟ آزادی و اصالت حق. حال اندیشه آنارکوکمونیزم دارد اشتباهی شبیه آن دو انجام می دهد. دولت را غیر ضرور می داند اما باز هم حق آزادی را به رسمیت نمی شناسد و برابری را اصل قرار می دهد و این پارادکس است (در این میان اندیشه های التقاطی رالز و امثال او نمی توانند جایگاهی داشته باشند). توجه کنید با آناکوسیندیکالیزم (به جای آنارکوکمونیزم) یک فرد می تواند عضو هیچ یک از سیندیکا ها نباشد و جبری هم برای عضویت او نیست. کمک دوطرفه[1] می تواند وجود داشته باشد اما به صورت خودخواسته و نه جبارانه.

این به فرهنگ ما بر می گردد که به فقیر کمک کنیم یا نکنیم (و آنارکیزم به تفاوت اخلاق و فرهنگ کاری ندارد). صد البته من موافق کمک ثروتمند به فقیر هستم اما اینکار جبارانه نباید باشد. پس من هم «مفهومی گسترده تر از خود[2]» را می پذیرم اما نباید دستوری باشد. اگر دستوری (تحکمی و جبارانه) نباشد، برخی ممکن است به توفان زده ها کمک نکنند و ما هم با آنها کاری نداریم. این لطف یک انسان را می رساند که کمک کند نه وظیفه (و اگر ما آن را به وظیفه بدل کنیم، لطف معنا ندارد و آزادی هم معنا ندارد). هدف، آزادی و رقابت و رشد و ترقی است و قید، کمک به دیگران و تعاون و همکاری است اما قید نبایست بیرونی باشد و اگر باشد آزادی را انکار کرده. نمی توان به نیک سرشتی انسان دل خوش کرد. بلکه باید او را تربیت کرد اما همواره افرادی تربیت ناپذیر (و البته شاید به دلیل اشتباه آموزش و پرورش ما) وجود دارند. اما با انسان بی تربیت چه می کنیم؟ او را شلاق می زنیم؟ خود خواهی حق است همان گونه که آزادی حق است. خود خواهی ممکن است به خودپرستی بیانجامد اما باز هم حق است تا زمانی که آزاری به دیگری نرساند و اگر آزار برساند شخص مخاطب (به طبع) از خود دفاع می کند. پس اگر فردی خودخواه و خودپرست در جامعه آرمانی ما باشد، ما بجای مجازات او، باید خود و تربیت مان را و بستر اجتماعی مان را مجازات و نقد و اصلاح کنیم. این بدترین افق از وجود رقابت است در حالیکه رقابت سازنده و سیستماتیک هم می تواند در جامعه وجود داشته باشد. رقابت خلاقیت آفرین ارتقای فردی و ارتقای اجتماعی به همراه دارد (بازی برد-برد). یعنی پیشبرد جامعه به کارایی و بهره وری بیشتر. رقابت عامل پیشرانه اندیشه و رفتار است. مثال: اگر من بخواهم حرف شما را تایید کنم و شما هم حرف مرا تایید کنید آیا می توانیم هرگز به نقاط کوری که نیاندیشیده ایم، بیاندیشیم؟

به طور کلی انسان برای بهبود شرایط و پیشرفت نیازمند انگیزه است (مگر منکر پیشرفت بشویم) و انگیزه عموما از جهان ایده های افلاطون نمی آید بلکه تجربه هایی که از مشاهده دیگران داریم و تصورات و انتظاراتی که از دنیای مان داریم ما را به فعلی یا مبارزه ای ترغیب کند. رقابت، انگیزه طبیعی است.

از نگاه بیولوژی (ضمن اشاره به اصل انتخاب طبیعی داروین) به کتاب ژن خودخواه ریچارد داوکیز اشاره می کنم.

از نگاه فیزیولوژی مغز، بعید میدانم مطالعاتی باشد که نشان دهد مغز انسان متمایل به رکود است. یا منکر رقابت بشود

 ......

رزا:  برای یافتن جواب چند لینک جالب:

میمونها کمونیست هستند؟ یا کمونیستها میمونند؟

۰۵ مرداد، ۱۳۹۲

Monkey cooperation and fairness

https://youtu.be/lLravMfYKmU

https://youtu.be/KmZ8pCvPH80

https://youtu.be/yuY5xhIBhxM

Monkey Business - Science Nation

https://youtu.be/5piTfu4PPeA

Most of us can understand how we feel if someone else gets a better reward for doing the exact same work we did. Researchers are studying how these feelings of inequity evolved and if primates have the same sense of inequity. Researcher Sarah Brosnan has released a study helping prove that primates share similar feelings of inequity as humans and she will extend the research, with a five year National Science Foundation grant. In the next round of research, Brosnan will work with Bart Wilson at Chapman University to do similar hands-on and computer game-like experiments on both humans and primates. The idea is to better understand how economic decision making strategies evolved and which, if any, are uniquely human.

Monkey's reaction to fairness experiment

https://youtu.be/Hbb27GQ_X1I

Equal Pay for Monkeys

https://youtu.be/-dMoK48QGL8

Teamwork & Sense of Equality in Monkeys

https://youtu.be/QijfsvQO-54

زبان اصلی انگلیسی با زیرنویس آلمانی

Frans de Waal: Moralisches Verhalten bei Tieren

https://youtu.be/GcJxRqTs5nk

Mitgefühl, Kooperation, Fairness und Reziprozität – sich um das Wohlergehen anderer zu sorgen scheint eine sehr menschliche Eigenschaft zu sein. Aber Frans de Waal zeigt einige überraschende Videos von Verhaltenstests mit Primaten und anderen Säugetieren, die zeigen, wie viele dieser Eigenschaften wir mit ihnen teilen.

دنیا به انواع ذهن ها نیاز دارد/ تمپل گرندین

http://shahrvand.com/archives/82970

اگر اُتیسم نبود انسانها همچنان کنار غارهایشان مشغول معاشرت و حرف زدن بودند و هنوز هیچ کارى انجام نشده بود. اگر بشر روزى کاملا اُتیسم را ریشه کن کند شما در آینده  هیچ کس را برای تعمیر کامپیوتر خود نخواهید داشت.

 

Chimpanzee VS Human child learning (1_2).flv

https://www.youtube.com/watch?v=JwwclyVYTkk

Symbolic Species (Humans vs Chimps)

https://www.youtube.com/watch?v=HZBJ_8MYg4s

Taken from the PBS series: The Human Spark (used here under 'fair usage' restrictions and for educational purposes). This video montage shows some of the ways that humans are different from chimps. We are not just chimpanzees with language. The human animal is a self-conscious one operating within a realm of symbols, meanings, and abstract thought. All of these things are prerequisites to human language, which in turn shapes the human mind. Humans are indeed animals, but we are simultaneously a symbolic species, which makes us a kind of animal unlike any other.

Chimp vs human! -  

Working Memory test - Extraordinary Animals – Earth

https://www.youtube.com/watch?v=zsXP8qeFF6A

Ayumu the chimpanzee has made headlines around the world for his ability to beat humans on memory tests, in both speed and accuracy. Does Ayumu's ability force us to reconsider our assumptions about human superiority to other primates?

Scientist Speaks Chimp - Extraordinary Animals – Earth

https://www.youtube.com/watch?v=jYsyvq4GKDo

Professor Tetsuro Matsuzawa can speak Chimpanzee! At the Primate Research Institute of Kyoto University he has build a large play pen for the chimps recreating their tree top lives. Star pupil Aye loves her lessons and can count to 9.

A Conversation With Koko The Gorilla: Full Documentary

https://www.youtube.com/watch?v=8oh1uhrdc6w

Ahamo 2015 Winner: Excellence in Documentary Film: PBS Nature 1999 This program doesn’t just talk with an ape, it carries on an intimate, decades-long dialogue with her. The story documents the incredible development of a gorilla named Koko, whose learning of American Sign Language (and understanding of spoken English) gives new meaning to the ideas of animal intelligence and inter-species communication

 نوشته ای از یک رفیق:

........... 

4- حقیقتش متن های سایت دوستمون یه کم بد ترجمه شده بود اما خوندم. در مورد متن نخست:

قسمت آخر فصل اول
  A broader sense of self(ر)
مفهومی گسترده تر از خود
http://naskhad-khass.blogspot.de/2017/03/works-ardent-press2010-no-copyright-279_13.html

اینکه بگوییم انسانها گاهی به صورت لوکال با هم جمع می شوند و هدفی مشترک را پیش می گیرند به معنی انکار رقابت نیست. ما اگر هم به صورت لوکال یک گروه تشکیل دهیم، تلاش ما برای رشد گروه به رقابت مان با گروه دیگر وابسته است. اساسا تضاد منافع در دنیای با منابع محدود، اصل است. یک مثال می زنم: فرض کن دو نفر در یک جامعه هستند. فرد 1 میوه تولید کند و فرد 2 نان تولید کند. اینها مختارند بخشی از کالایشان را با هم مبادله کنند اما هر فرد دوست دارد بیشتر بگیرد و کمتر بدهد (این قاعده خِرَد است و فرض می کنیم انسان ها عارف و از خودگذشته و فداکار نباشند و ما در آرمانشهرمان هیچ کس را مجبور نمی کنیم که فداکار باشد) پس رقابت در این جامعه وجود دارد. حال اگر فرد 3 وارد و جذب نانوایی شود و فرد 4 وارد و جذب باغداری شود، گروه 1 و 3 همکارند اما با گروه 2 و 4 رقیب اند.

اگر رقابت را انکار کنیم، کالکتیویست (شبیه کمونیزم) شده ایم (که البته کروپوتکین هست) و آرمانشهرمان برابری خواهانه است (به جای آزادی خواهانه) و باید فرد یا افرادی یا مکانیزمی را بگذاریم که برابرسازی کند (دستوری و جبارانه). مثال: فرض کن من و شما با هم در یک جامعه آرمانی هستیم. 1- اگر مالکیت را قبول داریم من میخواهم سیب های درختم را انباشت کنم یا پولهایم را انباشت کنم یا بیشتر مطالعه کنم و خدمات تخصصی بدهم و درآمد بیشتر داشته باشم و سرمایه تشکیل دهم. آیا شما با من مبارزه می کنی؟ (این یعنی مانع آزادی من می شوی) 2- اگر مالکیت را قبول نداشته باشیم، من انگیزه ای برای تولید محصول بهتر و بیشتر ندارم. این جامعه برابر است و نه جامعه آزاد. جامعه آزاد یعنی فرد بتواند از فرصت های خود بهره ببرد (چه بسا این بهره برداری ها زندگی او را بهتر از همسایه اش کند).

این استدلال در این سایت، به مانند استدلال روسو در الزام وجود حکومت است. روسو در قرارداد اجتماعی (1762)، استدلال می کند که آزادی و قدرت متناقض نیستند، چرا که قوانین بر اراده عمومی شهروندان بنا شده است. فرد شهروند در اطاعت از قانون، در اطاعت خود است به عنوان یک عضو از جامعه سیاسی. (البته امروزه آنارکوسیندیکالیزم این را تایید می کند اما نه با حکومت مرکزی بلکه به سندیکا های لوکال). اگر هابز با جمله «انسان، گرگ انسان است»، وجود «امنیت» را لازم می داند و مجری آن را دولت می داند، روسو با «قرارداد اجتماعی» و توافق و اراده عمومی و تمایل به همزیستی، دولت را ضروری می داند. نگاه هابز بدبین  و نگاه روسو خوشبین است اما هر دو دولت را ضروری می دانند. پس چه چیزی کور می ماند؟ آزادی و اصالت حق. حال اندیشه آنارکوکمونیزم دارد اشتباهی شبیه آن دو انجام می دهد. دولت را غیر ضرور می داند اما باز هم حق آزادی را به رسمیت نمی شناسد و برابری را اصل قرار می دهد و این پارادکس است (در این میان اندیشه های التقاطی رالز و امثال او نمی توانند جایگاهی داشته باشند). توجه کنید با آناکوسیندیکالیزم (به جای آنارکوکمونیزم) یک فرد می تواند عضو هیچ یک از سیندیکا ها نباشد و جبری هم برای عضویت او نیست. کمک دوطرفه[1] می تواند وجود داشته باشد اما به صورت خودخواسته و نه جبارانه.

این به فرهنگ ما بر می گردد که به فقیر کمک کنیم یا نکنیم (و آنارکیزم به تفاوت اخلاق و فرهنگ کاری ندارد). صد البته من موافق کمک ثروتمند به فقیر هستم اما اینکار جبارانه نباید باشد. پس من هم «مفهومی گسترده تر از خود[2]» را می پذیرم اما نباید دستوری باشد. اگر دستوری (تحکمی و جبارانه) نباشد، برخی ممکن است به توفان زده ها کمک نکنند و ما هم با آنها کاری نداریم. این لطف یک انسان را می رساند که کمک کند نه وظیفه (و اگر ما آن را به وظیفه بدل کنیم، لطف معنا ندارد و آزادی هم معنا ندارد). هدف، آزادی و رقابت و رشد و ترقی است و قید، کمک به دیگران و تعاون و همکاری است اما قید نبایست بیرونی باشد و اگر باشد آزادی را انکار کرده. نمی توان به نیک سرشتی انسان دل خوش کرد. بلکه باید او را تربیت کرد اما همواره افرادی تربیت ناپذیر (و البته شاید به دلیل اشتباه آموزش و پرورش ما) وجود دارند. اما با انسان بی تربیت چه می کنیم؟ او را شلاق می زنیم؟ خود خواهی حق است همان گونه که آزادی حق است. خود خواهی ممکن است به خودپرستی بیانجامد اما باز هم حق است تا زمانی که آزاری به دیگری نرساند و اگر آزار برساند شخص مخاطب (به طبع) از خود دفاع می کند. پس اگر فردی خودخواه و خودپرست در جامعه آرمانی ما باشد، ما بجای مجازات او، باید خود و تربیت مان را و بستر اجتماعی مان را مجازات و نقد و اصلاح کنیم. این بدترین افق از وجود رقابت است در حالیکه رقابت سازنده و سیستماتیک هم می تواند در جامعه وجود داشته باشد. رقابت خلاقیت آفرین ارتقای فردی و ارتقای اجتماعی به همراه دارد (بازی برد-برد). یعنی پیشبرد جامعه به کارایی و بهره وری بیشتر. رقابت عامل پیشرانه اندیشه و رفتار است. مثال: اگر من بخواهم حرف شما را تایید کنم و شما هم حرف مرا تایید کنید آیا می توانیم هرگز به نقاط کوری که نیاندیشیده ایم، بیاندیشیم؟

به طور کلی انسان برای بهبود شرایط و پیشرفت نیازمند انگیزه است (مگر منکر پیشرفت بشویم) و انگیزه عموما از جهان ایده های افلاطون نمی آید بلکه تجربه هایی که از مشاهده دیگران داریم و تصورات و انتظاراتی که از دنیای مان داریم ما را به فعلی یا مبارزه ای ترغیب کند. رقابت، انگیزه طبیعی است.

از نگاه بیولوژی (ضمن اشاره به اصل انتخاب طبیعی داروین) به کتاب ژن خودخواه ریچارد داوکیز اشاره می کنم.

از نگاه فیزیولوژی مغز، بعید میدانم مطالعاتی باشد که نشان دهد مغز انسان متمایل به رکود است. یا منکر رقابت بشود

شعار این سایت «نه سرمایه نه دولت» بسیار شبیه شعار دزدی «آزادی برابری برادری» علی شریعتی است از این نظر که مبارزه با سرمایه کار نهادی مرکزی به نام دولت است همانگونه که برای برقراری  برابری، باید آزادی را محدود کرد و حتی کشت.

5- در مورد متن دو:

آیا سلطه  گری و اقتدار طبیعی نیست؟
  A broader sense of self(ر)
مفهومی گسترده تر از خود
http://naskhad-khass.blogspot.co.id/search?updated-max=2017-04-16T08:26:00-07:00&max-results=7&start=3&by-date=false

***************************

?Aren't domination and authority natural(د)
آیا سلطه  گری و اقتدار طبیعی نیست؟ 

آنارکیزم هیچ منافاتی با تمایل به تشکیل گروه («ما» ی جمعی[3]) ندارد. آنارکیزم با تحمیل مای من به همه مخالف است. آنارکیزم با قدرت و حکومت مرکزی مخالف است. مای هر کسی حدود دارد و نمی توان مایی را یافت که کل جامعه را شامل شود برای همین است که آنارکیزم با مای مطلق (یا همان حکومت که ادعای همپوشانی بر کل جامعه را دارد) مخالف است. کمونیزم یک مای مطلق است.

بگذار همین اجتماع مبتنی بر شکار[4] را مثال بزنیم: فرض کن یک نفر وجود دارد که قدرت و چابکی بسیار زیادی در شکار دارد. او می تواند روزی ده شکار بیاورد. اگر او را مجبور کنید که شکار کند، انگیزه اش برای شکار از بین می رود اما اگر او را آزاد بگذاری و به او یاد دهی (پیشنهاد و نه جبر) روزی دو شکار برای خودت بزن و بخور اما چند تا هم برای بی دست و پا ها بیاور، احتمال اینکه این کار را بکند بسیار زیاد است. این برابری خواهی اختیاری است و برابریخواهی اختیاری خود در آزادی می گنجد اما آزادیخواهی اجباری بی معنی است

سرمایه دار عامل رشد جامعه است آنچه مهم است تربیت سرمایه دار است که بگوییم برو سرمایه (مالی، فیزیکی یا انسانی) کسب کن اما به فقرا هم بده. چه بسا فرد ثروتمند با آزادی که دارد و اینکه ترسی از دولت ندارد، کمک بهتر و بیشتر یا حتی وقف کند

و چه بسا بچه فقیری که کمکی را دیده باشد و تصمیم به کمک کردن بگیرد و چنین بسراید:

«تنها آنکه بزرگترین جا را بخود اختصاص نمی دهد

از شادی لبخند بهره می تواند داشت

آنکه جای کافی برای دیگران دارد

صمیمانه تر می تواند با دیگران بخندد

با دیگران بگرید»

مارگوت بیکل، چیدن سپیده دم 1، برگردان احمد شاملو

«می توانم بگیرم دستی را

چرا که کسی دست مرا گرفته است

به زندگی پیوندم داده است»

مارگوت بیکل، چیدن سپیده دم 2، برگردان احمد شاملو

متن دوم می خواهد از تمایل به برابری به انکار دولت و سلسله مراتب برسد. این تمایل به «برابری» نیست، این تمایل به آزادی استفاده از فرصت های برابر است. در واقع آزادی سلبی یا منفی است که می گوید چرا تو باید این را داشته باشی و من نداشته باشم یا چرا تو باید به من بگویی چه بکن و چه نکن. این همان آزادی لیبرال جان لاک است. این همان لیبرتارینیزم است. میتوانید به مفهوم آزادی منفی در فلسفه آیزایا برلین و حتی آمارتیا سن نیز روجوع کنید. اما برابری خواهی (مساوات طلبی) (Egalitarianism) می گوید ثروت و درآمد را برابر تقسیم کن و به همه یک اندازه بده. برابریخواهی، یک مفهوم اقتصادی است. برای همین مفاهیم باز توزیع درآمد و بازتوزیع ثروت که در اقتصاد است، برابرخواهانه است. اما آزادی خواهی یک مفهوم فلسفی-اجتماعی است. البته حق می دهم این مفاهیم بسیار نزدیک اند (یک مفهوم در دو واژه) اما باید حواسمان باشد التقاط نکنیم. اگر توجه کنید در مکتب فکری برابر خواهی نیاز به یک مکانیزم برابرساز است در حالیکه در مکتب فکری آزادی خواهی می گویند بستر برای همه فرصت های برابر ایجاد کند و نه اینکه باعث ایجاد رانت شود. برابرخواهی جنبه دستوری دارد اما آزادی منفی، ضد دستور است و به صورت زیرساختی عمل می کند. چیزی که می تواند مورد مورد بحث قرار گیرد، به تمرکز سرمایه و تمرکز سرمایه به تئوری «مالکیت» بر می گردد.

من «استراتژی های اجتماعی ضد استبدادی» را همان گرایش به آزادی منفی می دانم. من قبول دارم که این تمایل پسادولت گرایی است نه پیش دولت گرایی. تلاش این جوامع در فرار از حکومت و سلطه پذیری، تمایل به مساوات طلبی نیست بلکه تمایل به آزادی است.

دیگر اینکه پس از اینکه با آزادی منفی، جامعه از تمرکز قدرت مرکزی پاکسازی شد، آزادی مثبت میتواند به تمرکز قدرت لوکال بیانجامد اما چون لوکال است، هیچ ایرادی ندارد؛ تنظیم گر و محدود کننده قدرت های لوکال، رقابت است. مثلا به قول آرون شوارتز، «دانش قدرت است» اما اگر لوکال باشد و فضا رقابتی باشد، هر کسی تلاش کند، به قدرت دانش می رسد اما اگر دانش به انحصار یک قدرت مرکزی در بیاید، فاجعه است.

تمایل به برابریخواهی در پس پذیرش یا عدم پذیرش حکومت است: 1- اگر حکومت باور باشیم، یک طیف برابریخواهی اقتصادی مطرح می شود که دولت باید بازتوزیع کند یا نکند 2- اگر حکومت ناباور باشیم خود بخود کارگزار باز توزیع را انکار کرده ایم پس دیگر طیفی وجود ندارد؛ سراسر آزادی است.

پس آنارکوکمونیست درواقع آنارکو نیست : )

نویسنده و مترجم تلاش دارند از راه کژ فهمی، مساوات طلبی را توجیه کنند اما مساوات طلبی با آنارکیزم جمع نمی شود

6- گفتی: هر انسانی در یک یا چند حوزه خوب است و در بقیه بد! باید استعداد آنها در این حوزه شکوفا شود تا جامعه لذت ببرد از داشتن موزیسین عالی و نقاش و فیزیک ستارگان یا دانشمند ریاضی...

کاملا قبول دارم

اگر ارزش گذاری متمرکز (حکومت) و نظام قیمت گذاری حکومت نباشد، مزیت های نسبی، ارزش های نسبی می یابند و نه مطلق. پس مشکل رقابت و تفاوت استعدادها نیست، مشکل ما تبعیض است، مشکل ما مطلق سازی است. آنچه انگیزه را می کشد، جبر و یکسان سازی است.

در مورد کودک ت هم اگر جامعه مطلق گرا و جبارانه نباشد و به تاکید تمایل به زور مشابه کردن و برابر سازی نداشته باشد، کودک شما که در موسیقی استعداد و زمینه ندارد هرگز در مدرسه موسیقی نمی رود بلکه استعداد یابی می شود و می رود به مدرسه ریاضیات و در قالب ریاضی با همسن خودش که ساز می زند رقابت می کند. به خود می گوید باید یک مزیت نسبی کسب کنی اما الزاما آن نیست که دیگران می گویند. و این مزیت نسبی خود یافته است که یعنی علاقه. زور و تنبیه مربوط به حکومت و مکانیزم برابرساز اوست که میخواهد همه را شبیه، مطیع و برده کند و آنها را طوری تربیت کند که خود را برای آنها ضرور جلوه دهد. این ناکارایی دولت است.

تشویق و هویج : )

تمام بحث من میخواهد به این برسد که رقابت کنونی، رقابت در چارچوب سیستم حکومتی و جبر است. رقابت در سیستم سالم، سالم است و پویا و رشد آفرین. پس مشکل رقابت نیست، مشکل حکومت است. رقابت ابزار آن شده!

استدلال تمثیلی: اگر یک نفر چاقور را بردارد و آدم بکشد، نمی توانیم چاقو را نفی کنیم بلکه باید فعل و انگیزه فرد را مطالعه کنیم. چاقو در آشپزخانه کارا و مفید است

---

[1] Mutual Aid

[2] A broader sense of self

[3] Collective Us

[4] hunter-gatherer

.