توضیح ال مسائل! پاره کردن باکرگی یک جنبش است :)

کار یک تولیدِ بی معنی است. دیوید گرابر دیروز این را به خوبی گفت، اما مارکس صدوپنجاه سال پیش این حرف را زده بود. با این وجود مسئله از این نیز فراتر می‌رود: کار نابودیِ اشکال انسانی و غیرانسانی حیات است.

ما از طریق ضدیت با کار، جلوی سرمایه می­‌ایستیم، با خلق جهانی که شامل جهان‌های دیگر است، جهان‌هایی که ما را بسوی خودسامانی[۶] سوق می­دهند. همه‌ی این ریسیدن‌ها تناقض‌آمیز هستند، همه با مسئله‌ی غامض مواجهه با جهان تحت سیطره‌ی پول و ارزش روبرو هستند. به همین دلیل است که این­ها را نمی­‌توان به مثابه یک خودآیینی فهمید، در بهترین حالت خودآیین‌سازی[۷] هستند، تَرَک­‌ها و شکاف­­‌هایی‌اند در تاروپود سلطه.

پیروزی در جنگ جهانی چهارم؛ در ستایش کردها و زاپاتیست‌ها

رزا: چند وقت پیش یک مزدور سیستم ازم پرسید: تو که بی کار هستی پس چرا هیچوقت وقت نداری!

اینکه مزدوران سیستم حتی همدردی و عطوفت و وقت و... را مجبور شوند بخرند، "حاصل کار ما" است. حتی یک ثانیه تان را نیز برای آنان تلف نکنید!

پاسخ دیگر به سوال همبستگی جنبش زنان رادیکال، با کنیزان مردان! ؟ ترجیحن همبستگی ما با "فاحشگان" است. چرا که فاحشه آنقدر احمق نیست که مجانی بدهد! کنیز/نوکر... اما به وظایف (دینی، عرفی، ایدئولوژی...) تمکین می کند!

همبستگی ما با شورشگران است! بیشتر مواقع نوکر، کلفت، کنیز و خانه زاد و... عملن خشن تر برای گرفتن حق ارباب، رفتار می کنند. . مانند نفرت شوهردارها از زنان فمینیست.  شعبان بی مخ ها و زهرا خانم ها، خواهران زینب و بسیجیان ... پس دشمنت را شناختی، همزمان  تمکین کنندگانش را نیز بشناس. آنان بمانند ارباب هایشان، برای نفرت از ما منافع دارند و سودشان در حمایت از شوهران/ اربابان و سروران است و نان خورده ی سفره ی ارباب ، ترجیحن جمع می کنند تا حمایت از ما.

 البته که از دستاورد مبارزات ما، برای چانه زدن بر سر سهم بیشتر خود از سفره ی ارباب، استفاده می کنند. مثل گرفتن سینه ریز از شوهر برای اجازه ی همسر دوم/سوم چند همسری. یا دستمزد بیشتر برای کار (اتحادیه/سندیکا).

سوال دیگر در مورد اندیشه اتوپیایی ضد سرمایه داری و عاقبت "کار" . در زیر ترجمه های خوبی در فارسی یافتم که در اینجا قرار دادم.

همچنین چرا "نه" به پولی کردن خدمات جنسی/کاری/عاطفیِ.. زنان در خانه؟ من می گویم تا فسخ کامل خانواده. اکنون اما و کماکان، اجتماعی کردن کار خانگی تا حد ممکن چاره ی آزاد سازی زنان، از کار خانگی است.  کارهایی که اجتماعی نمی شوند (رو خوابیدن/زیر خوابیدن در حین سکس) نوبتی/گردشی شوند!

برخی به اسم فمینیست، اما خواهان نفقه/پول شیر دادن/ پول در برابر سکس و .... هستند. اینهمه برده داری/کنیز داری است! فمینیسم جنبش رهایی زنان است و نه اتحادیه/سندیکا ی زنان!  سکس/شیر دادن نوزاد ... در مناسبات سیستم کالایی شده اند! قیمت یافته و انسانها مصرف میشوند. قدم اول نابودی سیستم، نابودی ارزش گذاری سیستمی است. نابودی بکارت و فروش بکارت است. رهایی از آن؟ انگشت کردن، پاره کردن و جنبش "نا باکره"گان است. شناسایی پزشکان پیوند کلیه و موسسات معاملات اعضای بدن/ دوختن باکرگی/  ... است. شناسایی خریداران سکس و علنی کردن این افراد است. مبارزه با این ارزش گذاری ها به فضای خصوصی نیز باید گسترش یابد. هیچ حوزه ای که در آن خشونت و سلطه اعمال می شوند، خصوصی نیست بلکه عمومی.  و حق هیچ کودکی تجاوز نیست. چه "کودک کار" باشد چه خانواده. زنان باید بتوانند بریگادهای دفاعی علیه خشونت، علیه خود و کودکانشان را تشکیل دهند. بمانند زنان کوبانی مسلح علیه داعش.  فراخوان جنگ مسلحانه علیه مرد/پدر سالاری نیست! اما دفاع مسلحانه! حتی اگر این سلاح یک سوهان ناخن باشد یا چنگی بر صورت مردسالار... تمکین بس است! فعال شویم!

 ازهمه مهم تر سر نگونی سلطه است و رهایی از آن ، بقیه چیزها؟ کشک است!

AIME Global's Launch Film: 'Cogs'

https://youtu.be/sGt3figvnfU

Lyrics:

I only knew you for a while ticking clock to (KILL DAY) every second mean (SAD) every minute (MEANS A DAY) I hope you´re walking in the sun Hope you kind to be someone. Here, I am Here, I am along my way I always dreamed that one day I would find you on my way maybe one day maybe today

برای خواندن کُل متن در منبع روی تیتر آنها کلیک کنیم.

 سوال دیگر در مورد اندیشه اتوپیایی ضد سرمایه داری و عاقبت "کار" . در زیر ترجمه های خوبی در فارسی یافتم که در اینجا قرار دادم.

غم‌خواری بیش از حد؛ نفرین طبقه‌ی کارگر

...

فمینیست‌ها مدت‌ها پیش نشان داده‌اند که آنانی که در لایه‌های پایین‌تر هر ساختار اجتماعی نابرابری قرار دارند، بیشتر از آن‌چه بالادستی‌ها به فکرشان باشند، به بالادستی‌هایشان فکر می‌کنند و در نتیجه بیشتر «به فکر آن‌ها» هستند. در هرکجای جهان، دانش زنان از مردان بیش از دانش مردان از زنان است؛ زنان بیشتر به مردان فکر می‌کنند تا مردان به زنان. سیاهان هم بیشتر از سفیدها می‌دانند تا سفیدها از سیاهان. هم‌چنین است دانش کارکنان از کارفرمایان و فقیران از ثروتمندان.

انسان‌ها موجودات همدلی هستند و به همین دلیل، شناخت دیگری، مهر او را به دلشان می‌اندازد. در مقابل، ثروتمندان و توانگران می‌توانند فراموشکار و بی‌مهر باقی بمانند، چون از پس چنین رفتاری بر می‌آیند. در سال‌های اخیر مطالعات روان‌شناختی متعددی به تایید این نظر پرداخته‌اند. آن‌هایی که در خانواده‌های طبقات کارگر به دنیا آمده‌اند، نسبت به فرزندان ثروتمندان یا حرفه‌ای‌ها، همواره نمرات بسیار بالاتری را در آزمون‌های درک احساسات دیگران کسب کرده‌اند. از یک نظر این نتایج اصلا مایه‌ی تعجب نیستند. هرچه باشد، بخشی از «توانگری» همین چیزهاست: ناگزیر نبودن از توجه توجه به افکار و عواطف کسانی که در اطراف ما هستند. توانگر دیگرانی را برای این جور کارها استخدام می‌کند!

اما چه کسانی را استخدام می‌کنند؟ عموما بچه‌هایی از طبقه‌ی کارگر را. فکر می‌کنم در اینجاست که ما با شکلی از وسواس (یا شاید بتوانم بگویم رومانتیزه کردن) کار کارخانه، به عنوان انگاره‌ای از «کار واقعی» روبروییم که چشم‌مان را می‌بنند و باعث می‌شود فراموش کنیم بیشتر کار انسانی از چه مقولاتی ساخته شده است.

نُه تز درباره‌ی چپِ آینده

۴- فعالیت تولیدی اتونوم را نباید با «کارِ خانه»[۱۸] اشتباه گرفت. همان‌طور که ایوان ایلیچ نشان داده است، مفهوم «کارِ خانه» تنها با توسعه‌ی نوعی تقسیم کار جنسی که مختص صنعت‌گرایی[۱۹] بود ظاهر شد.(۵) تمدن صنعت‌گرا زنان را به فعالیت‌های خانگی‌ای مقید ساخته است که مستقیماً مولد نیستند، تا به این ترتیب مردان امکان یابند تمامی ساعات کار خود را در کارخانه‌ها و معادن سپری کنند. در نتیجه، کار زنان در خانه اتونومی و خودسامانی‌اش را از دست داده است. کار زنان به پیش‌شرط و زائده‌ی[۲۰] کار مزدی مردانه مبدل گردیده است. تنها مورد اخیر است که پراهمیت و ضرورتاً مولد تلقی می‌گردد.

این تصور که کارگران مزدبگیر باید از وظایف خانگی، که پست و مایه‌ی کسر شأن قلمداد می‌شوند رها گردند، در شرایطی که از قرارِ معلوم کار مزدی «شرافتمندانه»[۲۱] است: این تصور مختص ایدئولوژیِ سرمایه‌دارانه است. صرف نظر از هدف، معنا، یا طبیعت کار ، تنها چیز با اهمیت این است که پولی به دست آید. به این ترتیب فعالیت‌های زنان خانه‌دار مایه‌ی کسر شأن و پست تلقی می‌شوند، در حالی که همین کارها اگر در ازای دستمزد انجام گیرند – در شیرخوارگاه، در یک هواپیما یا در یک کلوپ شبانه – کاملاً موقر و قابل پذیرش دانسته می‌شوند.

همین که زمان صرف شده برای کار کم می‌شود، و فراغت بیش‌تری فراهم می‌آید، کار غیراتونوم اهمیت ثانویه پیدا می‌کند و فعالیت اتونوم غالب می‌گردد. انقلابی در الگوهای رفتار و بازتعریفی از ارزش‌ها [رخ می‌دهد] که گرایش دارند به کارهای خانگی یا خانواده‌محور منزلت تازه‌ای اعطا کنند و به فسخ تقسیم کارِ جنسی منتج شوند. این فرآیند پیشاپیش در جوامع پروتستان آغاز شده است. آزادی زنان را به جای «دستمزد در ازای کارِ خانه»(۶)، باید در اتحاد و همکاری میان همگنانی[۲۲] جست که درون خانواده یا خانواده‌ی گسترده، همه‌ی کارها را داخل و خارج از خانه به اشتراک می‌گذارند و، هرکجا ضرورت داشته باشد، وظایف گوناگون را نوبتی بر عهده می‌گیرند.

۵- فسخ کار برای کسانی که با شغل‌شان هم‌هویت هستند[۲۳]، از طریق آن خود را تعریف می‌نمایند و امیدوارند خود را در کارشان محقق سازند یا واقعاً چنین می‌کنند نه قابل پذیرش است و نه مطلوب. بنابراین طیفی از کارگران ماهر که به شغل‌شان و قدرت واقعی یا احتمالی‌ای که این شغل به آن‌ها اعطا می‌کند مفتخر هستند «سوژه‌ی اجتماعیِ» فسخِ کار نخواهد بود. هدف راهبردی اصلی این طیف اجتماعی، که همواره درون جنبش کارِ سازمان‌دهی شده هژمونیک بوده است، تخصیصِ[۲۴] کار، وسایل آن، و قدرت [کنترل] تولید باقی خواهد ماند. کارگران ماهر همواره اتوماسیون را، تا آن‌جایی که قدرت طبقاتی کارگران را تحلیل می‌برد و امکان هم‌هویتی با کار (یا حتی اساساً امکان بازشناسیِ کار) را از فرد می‌گیرد، به مثابه حمله‌ای مستقیم به طبقه‌ی خود در خواهند یافت. بنابراین دل‌مشغولی اصلی آنان مقاومت در برابر اتوماسیون خواهد بود نه برگرداندن سلاح‌های آن به سوی خودِ مهاجمان. محافظت از مشاغل و مهارت‌ها، به جای تلاش برای کنترل شیوه‌ی فسخ شدن کار و بهره‌بردن از آن، دغدغه‌ی اصلی اتحادیه‌گراییِ[۲۵] سنتی باقی خواهد ماند.

به همین خاطر [اتحادیه‌گرایی یا طیفِ کارگران ماهر] راهی جز باقی ماندن در حالت تدافعی[۲۶] ندارد.

از سوی دیگر فسخ کار برای همه‌ی کسانی که، فارغ از این‌که چه چیزی آموخته باشند، درمی‌یابند که کار «آن‌ها» هرگز نخواهد توانست منشأ ارضای شخصی[۲۷] یا مرکز ثقل زندگی‌شان باشد، هدفی محوری است – حداقل تا جایی که کار با ساعات ثابت، وظائف از پیش تعیین شده، قابلیت‌های محدود، قاعده‌مندی [نامتغیر] و تداوم در طی ماه‌ها و سالیان متمادی، و با عدم امکان کلیِ فعالیت هم‌زمان در چند میدان، مترادف باشد. به بیان روسِله[۲۸]، کسانی که «به کار حساسیت[۲۹] دارند» را دیگر نمی‌توان حاشیه‌ای دانست.(۷) آن‌ها بخش‌هایی از خرده‌فرهنگی که در لبه‌های جامعه قرار دارد نیستند، بلکه نماینده‌ی واقعی یا بالقوه‌ی اکثریت «شاغلان فعالی» هستند که کار «خود» را ضرورتی ملال‌آور تلقی می‌کنند که غیرممکن است بتوان کامل با آن درگیر شد.

این درگیر نشدن تا حد زیادی از یک سو محصول تغییرات واگرا در سطح فرهنگی است و از سوی دیگر نتیجه‌ی نوع مهارت‌هایی که اکثر این مشاغل اقتضا می‌کنند. مشاغل گرایش داشته‌اند که «فکری»[۳۰] بشوند – یعنی به جای عملیات یدی، مستلزم عملیات ذهنی باشند – بدون این‌که به هیچ روی ظرفیت‌های فکری را تحریک کنند یا ارضا نمایند. این‌که برای کارگران هم‌هویتی با شغل «آن‌ها» و احساس تعلق به طبقه‌ی کارگر ناممکن شده ناشی از همین واقعیت است.

من از عبارت «ناطبقه‌ی ناکارگران»[۳۱] برای نام‌گذاری قشری بهره جسته‌ام که کار خود را به مثابه اجباری که از بیرون تحمیل می‌شود تجربه می‌کند، اجباری که به موجب آن «زندگی خود را هدر می‌دهید تا لوازم معاش خود را تأمین کنید»[۳۲]. هدف این عبارت فسخ کار و کارگر است، نه تخصیص مناسب[۳۳] این مفاهیم. به این ترتیب دنیای آینده از پیش نمایش داده می‌شود. غیر از این ناطبقه، فسخ کار نمی‌تواند هیچ سوژه‌ی اجتماعی دیگری داشته باشد. من از این واقعیت نتیجه نمی‌گیرم که این گروه هم‌اکنون قادر است کنترل فرآیند فسخ کار را به دست بگیرد و جامعه‌ای مبتنی بر آزادسازی کار تولید کند. تمام چیزی که می‌خواهم با قطعیت بیان کنم این است که چنین جامعه‌ای نمی‌تواند بدون این ناطبقه، یا در مقابله با آن، تولید شود، بلکه تنها می‌تواند توسط این گروه و با حمایت آن شکل بگیرد. این اعتراض که یک «ناطبقه» چگونه می‌تواند «قدرت را قبضه کند» مسئله‌ای جانبی است. ناتوانی آشکار آن از قبضه کردن قدرت نه اثبات می‌کند که طبقه‌ی کارگر توانایی انجام این کار را دارد (چنین جیزی اگر واقعیت داشت به آسانی قابل مشاهده بود)، و نه نشان می‌دهد که قدرت به جای اوراق شدن[۳۴]، تحت کنترل درآمدن یا حتی به کلی فسخ شدن، باید قبضه شود.

۶- تعریف «ناطبقه‌ی ناکارگران» به عنوان سوژه‌ی اجتماعی بالقوه‌ی فسخ کارمحصول گزینشی اخلاقی یا ایدئولوژیک نیست. انتخابْ میان فسخ کار و استقرار مجدد اشتغالات تمام‌وکمال[۳۵]، که در آن‌ها هر فردی می‌تواند به شکوفایی برسد، نیست. انتخاب‌ها از این قرارند: یا فسخ اجتماعاً کنترل شده و رهایی‌بخش کار یا فسخ منکوب‌کننده و ضداجتماعی آن.

معکوس ساختن گرایش عمومی (که در آن واحد اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیک است) و بازتثبیت پیشه‌های کهن برای نفع همگان، به صورتی که گروه‌های اتونومِ کارگرانْ تولید و محصولاتِ آن را کنترل کنند و هم‌زمان در کار خود به شکوفاییِ شخصی برسند، ناممکن می‌باشد. به شکلی اجتناب‌ناپذیر، به موازات این‌که فرآیند تولید اجتماعی‌سازی[۳۶] می‌شود، ویژگی شخصی کار تحلیل می‌رود. فرآیند اجتماعی‌سازی شامل تقسیم‌کار و نوعی استانداردسازی و فرمال‌سازی ابزارها، فرآیندها، وظایف و دانش است. حتی اگر قرار بود در تطابق با گرایشات اخیر، واحدهای تولیدی نسبتاً کوچک و تمرکززدایی شده جایگزین دایناسورهای صنعتی گذشته بشوند، و حتی اگر کار تکراری و بی‌نیاز از اندیشه منسوخ گردد، یا (در صورتی که چنین چیزی ممکن نباشد) [به شکلی متوازن] در میان کل جمعیت توزیع بشود، باز هم کار اجتماعاً لازم هرگز با فعالیت‌های صنعتگران یا هنرمندان قابل مقایسه نخواهد بود. این نوع کار هرگز به فعالیتی قائم‌به‌خود، که در آن هر فرد یا گروه آزادانه کیفیت و اهداف کار را معین می‌سازد و رد شخصی و غیرقابل تقلید خودش را بر آن به جای می‌گذارد، بدل نخواهد شد. اجتماعی‌سازی تولید به گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر به معنای آن است که ریزپردازنده‌ها یا بلبرینگ‌ها، ورقه‌های فلزی یا انواع سوخت، به محض تولید با یکدیگر معاوضه‌پذیر هستند، و به این ترتیب کار و ماشین‌آلات‌اش نیز همه‌جا ویژگی‌های قابل تعویضِ یکسانی دارند.

این قابل تعویض بودن[۳۷] یک شرط لازم بنیادین برای کاستن از طول زمان کار و توزیع کار اجتماعاً لازم در میان کلِ جمعیت است. ایده‌ی قدیمیِ کاستن ساعات کار به میزان ۲۰ درصد از طریق استخدام نسبت متناظری از کارگران اضافی – که به اندازه‌ی خود جنبش طبقه‌ی کارگر قدمت دارد – به صورت ضمنی فرض می‌گیرد که کارگران و کار کم‌وبیش با یکدیگر معاوضه‌پذیر هستند. اگر هزار نفر در یک هفته‌ی کاریِ ۳۲ ساعته بتوانند کار چهل‌ساعته‌ی ۸۰۰ نفر را انجام دهند، در این صورت نوع کار نباید به مهارت‌های شخصی غیرقابل‌جایگزینی بسته باشد.

به این ترتیب غیرشخصی‌سازی[۳۸]، استانداردسازی و تقسیم‌کار پیش‌نیاز کاستنِ هم‌زمان از ساعات کار و درجه‌ی اشتیاق به آن هستند. کار هر فرد را می‌توان کاهش داد چون بقیه نیز قابلیت انجام آن را دارند، و باید کاهش داد چون هر فردی می‌تواند به چیزهای دیگری بپردازد که به لحاظ شخصی بیش‌تر مایه‌ی شکوفایی و رضایت هستند.

به بیان دیگر، سرشت غیراتونوم کار، که نتیجه‌ی اجتماعی‌سازی و افزایش بهره‌وری آن است، هم‌چنین همان چیزی است که آزادسازی زمان و بسط فعالیت اتونوم را ممکن و مطلوب می‌سازد. فریب خطرناکی است که باور کنیم «کنترل [در اختیار] کارگران» می‌تواند کار همگان را به چیزی لذت‌بخش، از لحاظ فکری برانگیزاننده و به لحاظ شخصی راضی‌کننده بدل نماید.

پیروزی در جنگ جهانی چهارم؛ در ستایش کردها و زاپاتیست‌ها

نویسنده: جان هالووی / مترجمان: جلال‌‌الدین رحیمی و مبین رحیمی