سینه برهنگان «فمن»
در اول ماه مه، روز جهانی کارگر، سخنرانی مارین لوپن، رهبر «جبهه ملی» حزب راست
افراطی فرانسه در پاریس را از حضور و جنجال خود بی نصیب نگذاشتند
برای خواندن کُل مطلب در منبع روی تیتر مطالب کلیک کنیم.
سه فعال فمن بلندگو بدست و با نوشته هایی همچون «فاشیسم ممنوع» بر سینه و با «نشان و سلام نازی های
هیتلر» از ایوان ساختمان مجاور برای لحظاتی در سخنرانی خانم لوپن اختلال ایجاد
کردند.
گزارش روز جهانی
کارگراز کامنتها
انتیپومو...
ما در پیاده رو بودیم
جایی که به شعار ضدافغانی ها خندیدیم و بدنبال پرچم سرخی ها میگشتیم برای اتحاد و انتقام، نشد، تنها و سرگردان بودیم ولی همچنان امیدوار ...همه سالها و هشت سال پیش هم همینطور بود نمیدانم چرا میگویند بعد از هشت سال سکوت؟ اینها تبلیغات حسن کلیدساز و اصلاحاتچی هاست.
هرسال جوانهای عاشق و پیرهای خاطره باز به میدان میایند ولی "خانه کارگری" ها با تبلیغات و اس ام اس به کارمندانش خیابان را تصرف میکنند و با بلندگوهای مهیبش عربده میکشند ...
سیستم میترسد از برافراشته شدن دوباره پرچم "سوسیالیسم یا بربریت" و میداند چگونه کنترلش کند ...
این برده هایی که با پول سرمایداران خریداری شده اند هیچکدامشان نمیدانند تاریخچه روز کارگر را، اگر منظورتان از طبقه کارگر این جیره خواران و پول پرستان هستند که حق با شماست ...
اما از نظر من کارگران واقعی آبادگرانی هستند که پول نیروی بازو و زحمتشان را میخورند و نه پول نیرنگ و دروغ و حرص و طمعکاری که ویژگی های سرمایداران است.
کارگر واقعی میشناسد رنج و درد هم طبقه خودش را و بر علیه اش شعارنویسی نمیکند اینهایی که شما میبینید آرتیستن نه کارگر، حتی در کارگر مسلمان هم توهین به افغانی ها و نان بریدن از آنها کاری حرام است و دوست دارند پول حلال به خانه ببرند چون زحمت این افغانی ها را روی ساختمان و زیرزمین به چشم دیدند.
آن فاشیست هایی که شما به آنها میگویید کارگر خیلی چیزها برای از دست دادن دارند، غرور، وطن، ناموس، مذهب، خانه، ماشین و تلویزیون 42 اینچ قسطی!
پیام محمود صالحی به مناسبت روز جهانی کارگر
خانه کارگر حیا کن، افغانی رو رها
کن!
برای خواندن اخبار در روز جهانی کارگر در همین بلاگ روی اینجا کلیک کنیم.
اخبار ترکیه استانبول/ میدان تقسیم اول ماه مه
تظاهرات روز کارگر در استانبول به خشونت گرایید
رویارویی تظاهرکنندگان با نیروهای امنیتی باوجود آن
صورت گرفت که از پیش برپایی تظاهرات در میدان تقسیم استانبول ممنوع اعلام شده بود...
شماری از تظاهرکنندگان و جوانان چپگرای رادیکال به
سوی پلیس سنگ پرتاب کردند. نیروهای امنیتی در منطقه بشیکتاش با استفاده از
خودروهای آبپاش و شلیک گاز اشک آور تلاش کردند تا آنان را متفرق سازند. رئیس پلیس
استانبول اعلام کرده است که 136 تن بازداشت شده اند. احتمال می رود که شمار
بازداشت شدگان افزایش یابد.
برپایی تظاهرات روز جهانی کارگر در میدان تقسیم شهر
استانبول برای کارگران ترکیه ارزش نمادین دارد. در جریان تظاهرات اول ماه مه سال
1977 میلادی در این میدان 37 تن جان باخته و بیش از صد تن دیگر مجروح شدند. بیشتر
کشته شدگان این واقعه به دلیل خفگی زیر دست و پای جمعیت در حال گریز، جان دادند.
Istanbul protesters spoil Turkish
police May Day celebration
Turkish
police fire tear gas, water cannon at May Day protesters
1 Mayıs
çelengi bu yıl Taksim’e ulaşamadı.
برای خواندن اخبار در روز جهانی کارگر در همین بلاگ روی اینجا کلیک کنیم.
برای خواندن کُل مطلب در منبع روی تیتر مطالب کلیک کنیم.
جمعی از کارگران خباز سنندج در گرامیداشت روز جهانی کارگر، عصر دیروز پنجشنبه
۱۰ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۴، با برگزاری مراسم و خوانش قطعنامه، خواهان لغو احکام غیر
قانونی علیه فعالین صنفی کارگری و معلم شدند.
گرامیداشت روز جهانی کارگر در
مریوان
دریافتی:روز پنجشنبه 10 اردیبهشت ماه جمعی از
کارگران و فعالان کارگری شهر مریوان در گرامیداشت روز جهانی دست به فعالیت تبلیغی
زدند.
کارگران و
فعالین کارگری در آستانه اول ماه مه، در کوره پزخانه اطراف منطقه"بیه که
ره" در شهرک صنعتی و نانوایی های مریوان اقدام به توزیع شیرینی همراه با
تراکت نمودند و بیانیه اول ماه مه را در جمع کارگران مناطق مورد اشاره قرائت کردند.
علیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر در جمع کارگران از رعایت نشدن کرامت
کارگران در سال‌های گذشته به دلیل عدم صدور مجوز راهپیمایی روزجهانی کارگر سخن گفت
و اظهار امیدواری کرد در سال آینده تظاهرات باشکوه تری برگزار کنند.
ایلنا : تجمع کارگران در میدان فلسطین
لحظاتی پیش به پایان رسید و تظاهرکنندگان اکنون در حال پراکنده شدن هستند. گفته میشود
جمعیت تظاهرکنندگان علاوه بر میدان فلسطین در سه نقطه دیگر از یکدیگر جدا می‌شدند.
خبرنگاران ایلنا از حضور 3 هزار نفر در بخش شرقی خیابان فلسطین و ایجاد فاصله بین
آنان و تجمع کنندگان میدان فلسطین خبر می‌دهند. همچنین گزارش شده است جمعیتی حدود
پنج هزار نفر نیز در بخش جنوبی خیابان فلسطین تجمع کرده بودند. برگزارکنندگان
مراسم از عزیمت 720 اتوبوس از شهرهای مختلف اطراف تهران
در تجمع امروز خبر می‌دهند. گفته میشود به صورت پراکنده در این تجمع بیش از 20 هزار کارگر شرکت کرده بودند اما به دلیل انسداد مسیر
راهپیمایان در خیابان‌های منتهی به محل تجمع در میدان فلسطین، کارگران بصورت
یکپارچه قادر به برپایی تجمع نشدند و سخنرانی‌های این مراسم نیز در دو ضلع جنوب
شرقی و شمالی میدان فلسطین برگزار شده است.
امروز یازدهم اردیبهشت ماه، دم خروس خانه کارگر از میان دستان محجوب و
ربیعی و خانه کارگر بیرون زد. شعار برجسته روز جهانی کارگر این مزدوران سرمایه
چنین بود «کارفرما حیا کن افغانی را رها کن».برای ما کارگران ایران، کارگران
افغانی عزیزترین انسانها و هم طبقه های هایمان هستند.عزیزان، مطمئن باشید و بدانید
ما کارگران ایران علیه این مزدوران سرمایه و کارخانه داران و حکومتگرانی از قبیل
محجوب و صادقی و خانه کارگر و ربیعی و مجموعه اراذل و اوباشی هستیم که در سایه
دولت و تدبیر و امید سرمایه داران فرصتی برای ابراز وجود پیدا کرده اند.اینان در
آخرین لحظه های مرگ و نابودی شان، پرچم تحمیل فقر و فلاکت و انزجار طایفه ای و ملی
را بر علیه طبقه کارگر بدست گرفته اند.
عزیزان، از شعار فاشیستی امروز مراسم خانه کارگر و مزدورانش نه تنها نباید
رنجی بر تن رنجور شما عزیزان بنشیند بلکه باید بدانید راهپیمائی امروز خانه کارگر
در اوج واخوردگی و شکست این جریان فاشیستی رقم خورد.
اینان چنان وحشت زده و درمانده اند که راهپیمائی امروز را کودتاگرانه به
پیش بردند وبه مثابه حکومت گران واخورده و بزدل در مقابل ما کارگران، این
راهپیمائی را بدون اطلاع قبلی ما کارگران ایران از نقطه شروع و مسیر راهپیمائی، از
درب لانه فسادشان در مکان خانه کارگر در خیابان ابوریحان به سمت نماز جمعه حکومتی
که فاصله کوتاهی با هم دارند سازمان دادند و اسم آنرا راهپیمائی کارگران ایران به
مناسبت روز جهانی کارگر نام نهادند و به موازات آن، تلویزیون بی بی سی این مزدور
سرمایه وطنی و جهانی نیز دست به انعکاس وسیع آن زد.
اما شما هم طبقه ای هایمان باید بدانید که خواست میلیونها کارگر ایرانی در
قطعنانه 7 تشکل مستقل کارگری ایران بیان شده است.
کلمه : روز جمعه، یازدهم اردیبهشت
راهپیمایی روز جهانی کارگر پس از هشت سال وقفه با
حضور هزاران نفر برگزار شد. در این راهپیمایی کارگران با در دست داشتن پلاکاردهایی
اعتراضی، خواسته های خود از جمله تامین امنیت شغلی، بیمه مناسب و پرداخت حقوق را
مطرح کردند.
اما در میان پلاکاردها شعارهای علیه کارگران افغانستانی به چشم می خورد که
رنگ و بوی نژادپرستانه داشت و همین موضوع انتقادهایی را در فضای مجازی و ناظران
فعالیت های مدنی برانگیخت.
منتقدان، خانه کارگر را متهم می کردند که چرا در راهپیمایی آن شعارهایی
مطرح شده که از آن بوی فاشیسم می آید، و حتی برخی معتقد به وجود عمد در این زمینه
بودند. آنها به سخنان پیشین علیرضا محجوب دبیرکل خانه کارگر اشاره داشتند که گفته
بود: “اشتغال اتباع خارجی در کارهای ساختمانی مهم‌ترین عامل تهدید معیشت کارگران
ساختمانی است و این قشر ضعیف جامعه را به نان شب محتاج کرده است.”
طبق آمارهای منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران این زنان و جوانان شهری
هستند که از بالاترین نرخ بیکاری ( زنان 39 درصد و مردان 18 درصد) رنج می برند.
این افراد معمولا به دنبال مشاغلی نیستند که کارگران افغانی در آنها کار
می کنند. بیکاری گسترده جوانان دانش آموخته دانشگاهی و دبیرستانی را نیز باید به
این گروه افزود.دولت های مختلف یا در حال انکار این معضل هستند یا از ایجاد اشتغال
برای این گروه ها، ناتوان. در این شرایط قابل درک است که سیاستمداران یک عامل
خارجی را دلیل گسترش بیکاری معرفی کنند و همینطور اعتراض برخی کارگران ایرانی.
خلیل پژواک نویسنده و
تحلیلگر افغان در روزنامه جامعه باز می
نویسد: "اعتراض کارگران ایرانی... قابل درک است. آنها بیکارند" . او
یادآور می شود که زندگی واقعی با آرمانگرایی متفاوت است با اینحال از کارگران ایرانی دعوت می کند که
بجای سرزنش کارگران افغان از خود بپرسند " چرا بازار کار از دست‌شان در رفته
است؟"
او خود به این پرسش پاسخ می دهد " کارگر افغان حاضر است با کمترین
معاش، سخت‌ترین کارها را انجام بدهد". او سپس می پرسد "آیا یک ایرانی
حاضر است بدون هیچ نوع بیمه‌ای و با تحمل‌ناپذیرترین شیوه «فقط» کار کند؟"
پاسخ به این پرسش منفی است.
کارگران ایرانی از حمایت قانون کار
برخوردارند و حتی کارگران پیمانی و قراردادی به نوعی از بیمه های اجتماعی استفاده
می کنند. کارفرمایان ایرانی از روی بی حیایی به سراغ کارگران افغان نمی روند.
در یک اقتصاد آشوب زده و گرفتار آفت دخالت های بی رویه دولت و حضور سازمان هایی مانند سپاه، برای بقا آنها ناچارند کم هزینه
ترین و پرکارترین فرد را استخدام کنند.
جالب است که خانه کارگر هرگز تقاضا نکرده است که پوشش بیمه تامین اجتماعی
به اتباع خارجی مشغول کار در ایران، چه با مجوز و چه بی مجوز، گسترش پیدا کند.
این نهاد همیشه خواسته های صنفیش را به نام کارگر ایرانی مطرح کرده است،
بی خبر از آنکه قانون کار، بیمه تامین اجتماعی و سایر الزامات قانونی در عمل
استخدام کارگر ایرانی را برای کارفرمایان گران و غیر ممکن کرده اند.
اگر این نهاد نگران رقابت کارگران افغان در بازار کار
ایران است باید بداند ساده ترین راه حل
این مشکل تعمیم امتیازات و حمایت های قانونی کارگران ایرانی به کارگران
افغان است تا آنها دیگر در رقابت با کارگر ایرانی مزیتی نداشته باشند. کارفرمای ایرانی در شرایطی که هزینه استخدام کارگر افغان و
کارگر ایرانی برایش یکسان باشد، دلیلی برای "بی حیایی" ندارد.
سال 1393 جنبش کارگری ایران با فراز و فرود‌هایی
همراه شد. در این سال شاهد بزرگترین اعتصاب کارگری پس از انقلاب بودیم. سالی که
جنبش کارگری به حق توانست سر بلند کند و در زیر فشار معیشت و سرکوب عرض اندام
نماید. اعتصاب دومرحله‌ای کارگران شهرستان
بافق بزرگترین حرکت کارگری این سال بود که
اعتصاب 55 روزه را رقم زد و با عقب نشینی دولت خاتمه یافت
بافق شهری کوچک در استان یزد است که دارای منابع
فراوان سنگ آهن است. خصوصی سازی 28.5 درصدی معدن سنگ آهن بافق اعتراض کارگران را
در پی داشت. 27 اردیبهشت سال 93 اولین روز از طولانی‌ترین اعتصاب کارگری بعد از
انقلاب بود.
اعتصاب کارگران بافق در ذات خود متمایز از دیگر
اعتراضات کارگری بعد از انقلاب است. برخلاف گذشته و اعتراضات سابق کارگران بافق
برای حقوق معوقه و یا بازداشت و اخراج همکارانشان اعتصاب نکردند. کارگران بافق در
یک جمله علیه «خصوصی سازی» دست به اعتراض بردند.
حدود 5 هزار کارگر این معدن به واگزاری 28.5 درصد
سهام این معدن به شرکت فولاد خوزستان اعتراض کردند و دست از کار کشیدند. اعتصاب 39
روز طول کشید و با عقب‌نشینی دولت خاتمه یافت.
نویسنده مطلب: کاوه مظفری
تصاویری که از پلاکاردهای تظاهرکنندگان در رسانه‌ها و
شبکه‌های مجازی منتشر شده، این جملات به چشم می‌خورد: «کارفرما حیا کن، افغانی را
رها کن»، «بکارگیری اتباع خارجی مساویست با اخراج کارگر ایرانی»، و «کارفرما حیا
کن، اتباع رو رها کن». طرح چنین شعارهایی جدای از آنکه از نظر اخلاقی، خجالت آور
و نژادپرستانه است، از این نظر که در روز جهانی کارگر مطرح میشود واقعاً جای تاسف
دارد.
البته این جملات صرفاً محدود به پلاکار‌ها یا شعارها
نیست؛ تا بعداً ادعا شود که برخی خودسرانه این کار را کرده‌اند. در متن قطعنامه
دوازده بندی که خانه کارگر منتشر کرده، به طور مشخص در سه بند این نگاه
نژادپرستانه آشکار است.
نگاهی متاثر از ناسیونالیسم افراطی و کور که متاسفانه
در این اواخر تشویق هم میشود. مثلاً در بند نخست این قطعنامه آمده است:
«راهپیمایی روزکارگر حق مسلم کارگر ایرانی است». باید پرسید که آیا راهپیمایی در
این روز حق کارگران دیگر کشور‌ها نیست؟ چه کسی این قاعده را وضع کرده که فقط
کارگران ایرانی حق راهپیمایی دارند؟ آیا کارگران پناهنده افغان حق راهپیمایی به
خاطر مشکلات خود را ندارند؟ آیا کارگران هندی و چینی و پاکستانی که در تاسیسات
نفتی شاغل هستند حق ندارند راهپیمایی کنند؟ آیا راهپیمایی روز کارگر یک حق ملی و نژادی
است؟
در بند هشتم قطعنامه این عبارت وجود دارد که باید «از
کار کارگر ایرانی در برابر کارگر خارجی به شدت حمایت شود». چرا؟ مگر کارگران
ایرانی توسط کارگران خارجی مورد هجوم و حمله قرار گرفته‌اند؟ آیا کارگران خارجی حق
ندارند برای تامین معیشت خود و خانواده‌شان کار کنند؟ اختلاف انداختن میان کارگران
ایرانی و خارجی به سود چه کسی تمام میشود؟
در قطعنامه پایانی تجمع دیروز که توسط خانه کارگر
قرائت شد، آمده است: “هر نوع تلاشی با هدف تضعیف و از کار انداختن وزیر برآمده از کارگران را محکوم
نموده و حمایت خود از ایشان
را اعلام می‌کنیم، کارگران در مقابل این گونه تحرکات بیکار نخواهند نشست”. و این یعنی متصل نمودن تجمع صنفی با بدنه
قدرت و بهره برداری از حضور بدنه برای
حمایت از دولت و جناح حاکم بر اوضاع. در
شرایطی که وزیر کار در روند تعیین حداقل دستمزد امسال و همچنین در عدم حمایت از
کارگران اعتصابی معادن در ماههای گذشته علیرغم وعده های مکرر پیشین، امتحان خود را
پس داده است، در این
قطعنامه با زیرکی از وزیر اعلام حمایت بی دریغ می شود! آنهم در حالی که در این قطعنامه از مطالبات اصلی کارگران همچون
تعیین دستمزد شایسته و حداقل میزان آن و
همچنین تامین امنیت جانی و رعایت اصول
ایمنی با وجود حوادث مرگبار و پی در پی شغلی، خبر چندانی نیست. از حق تشکل یابی
مستقل هم حرفی به میان نیامده است.
شاید هدف اصلی از چنین
تجمعاتی تلاش برای استحاله جنبش اصیل کارگری در حرکت های دولت ساخته باشد و شاید، هدف جنبی، نمایش دموکراسی و آزادی مدنی در سطحی گسترده، خیابانی و توده ای است، اما آیا کارگران این
امکان را دارند که در قالب این تجمعات صدای مستقل خود را به گوش مسئولان برسانند؟
آیا خانه کارگر پتانسیل پیشبرد و هدایت بخشی از مطالبات کارگران مانند لغو قراردادهای موقت و بیمه و اضافه
دستمزد، در سطوح بسیار تقلیل یافته را دارد یا فقط در فکر بهره برداری است؟؟؟
زندانیان سیاسی محبوس در زندان مهاباد
نسخه کامل متن بیانیه این 22 زندانی سیاسی در پی می‌آید.
روز یک می را در شرایطی گرامی می‌داریم که استبداد و
نابرابری، استعمار و استثمار در جهان همچنان ادامه دارد. آرمان کارگران آمریکایی
که در این روز جان باختند به آرمانی جهانی بدل گشته است و این روز، یک می را به
نماد اتحاد کارگران و ستم‌دید‌گان جهان علیه استبداد و نابرابری تبدیل کردند.
اسامی امضاکنندگان
١. محسن رمضانی
٢. احمد خاوندی
٣. اسکندر برده‌ریزه
۴. علیرضا رسولی
۵. عبدالرحمان رمضانی
۶. فاروق سامانی
٧. هاوری غزالی
٨. خضر رسول‌مروت
٩. جمال قادرنژاد
١٠. سید حسین پور مصطفی اقدم
١١. یحیی فرهانی
١٢. امیر عبدالله‌زاده
١٣. یونس رسول‌علیا
١۴. واحد سیده
١۵. یوسف آب‌خرابات
١۶. سیامند کاوه
١٧. ادریس عزیزپور
١٨. عمر منزمی‌راد
١٩. چالاک کورده
٢٠. هیمن مصطفوی
٢١. همین حسین‌زاده
٢٢. عبدالرحمن
معروفی
اخبار روز: به دنبال طرح شعارها و پلاکاردهای خانه
کارگر علیه کارگران افغانی در راهپیمایی روز جهانی کارگر در تهران، اتحادیه ی آزاد
کارگران ایران در پیامی خطاب به کارگران و مردم افغانستان ضمن اعتراض به سیاست های
خانه ی کارگر، با کارگران افغانی اعلام همبستگی نمود.
اینان چنان وحشت زده و درمانده اند که راهپیمائی
امروز را کودتاگرانه به پیش بردند و این راهپیمائی را بدون
اطلاع قبلی ما کارگران از نقطه شروع و مسیر راهپیمائی، از درب لانه فسادشان در
مکان خانه کارگر در خیابان ابوریحان به سمت نماز جمعه که فاصله کوتاهی با هم دارند
سازمان دادند و اسم آنرا راهپیمائی کارگران ایران به مناسبت روز جهانی کارگر نام
نهادند.
اما شما هم طبقه ای هایمان باید بدانید که خواست
میلیونها کارگر ایرانی در قطعنانه ۷ تشکل مستقل کارگری ایران بیان شده است.
زن‌ها به اصول آنارشی بیشتر مایل بودند و عده‌ای از
پاسبان‌ها از زنان کارگر مفصلا کتک خورده بودند… پس از سه روز اعتصاب روز چهارشنبه
۱۵ اردیبهشت ۱۳۰۸ با حضور ناوگان نیروی دریایی انگلیس در آبادان و حکومت نظامی، با
دستگیری سیصد نفر از کارگران و دستگیری عده‌ای زن، اعتصاب پایان گرفت و کارگران را
به زور سرنیزه روانه تصفیه خانه نمودند.» افتخاری می‌افزاید: زهرا از لحاظ عقیده و
از لحاظ اخلاق زنی بود که می‌شد قهرمان نامیدش.»
چندین هزار شهروند یهودی اسرائیل که اغلب آنها اتیوپیایی تبار بودند، روز
یکشنبه در خیابان های تل آویو علیه خشونت پلیس و تبعیض نژادی راهپیمایی کردند
راهپیمایی مشابهی که هفته گذشته در اورشلیم رخ داد به خشونت کشیده شد.
برگزار کنندگان این راهپیمایی ها می گویند اعتراض ها ادامه خواهد یافت.
هفته گذشته ویدیویی منتشر شد که در آن پلیس یک سرباز اسرائیلی اتیوپیایی
تبار را کتک می زند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر