گفتگوی آقای جعفر عظیم زاده + هنوز قبر خوابها، کارتن خوابها... بلند نشده اند!

گفتگوی آقای جعفر عظیم زاده
https://youtu.be/xFi6zPWxPzA

رزا: رفقا، من راه حلی  ندارم! پس از 15 نفر کُشته (که تعداد جانباختگان البته از تعداد رسمی بیشتر است)، فکر می کنم بهترین راه،  کار روی اعتصاب عمومی و سراسری است (کار نکردن و بالای کارخانه ها پرچم سیاه اعتصاب آویختن). غارت بانکها هم تا اینجا عالی بوده، دست خوش! خود حکومت هم می داند که کار دارد به خوردن سرمایه دارها می کشد. موضوع از قبر بیرون کشیدن رضا خان هم گذشته یا از حصر در آوردن موسوی (ملیجک خمینی)...
هنوز قبر خوابها، کارتن خوابها... بلند نشده اند! شعارهای رفراندوم هم وقتش گذشته. چه کسی باید رفراندوم برگزار کند؟ اعتمادی دیگر به رژیم نمانده. حتی توی قم! به نظرم باید رفت دنبال تشکیل شوراهای محلات (و کار) و دُم آشغالهای "زالو" ی رژیم را گرفت و از سوراخها بیرون کشید.
این قیام حاشیه است. "لمپن پرولتاریا" . ما همه ی آنانی که هرگز و هیچکجا رویت نشده ایم...لشکر بیکاران، فواحش، صیغه شدگان، سلاخی شدگان، بردگان مزدی/جنسی...
ما چیزی برای از دست دادن نداریم.
و آنها این را می دانند.
رژیم اسلامی "به اندازه"، به دار کشید، دست و پا برید، چشم و کلیه در آورد.
 باید مثل داعش کارش را تمام کرد. از روژاوا بیاموزیم.
روژاوا بغل گوشمان است :)

سهیل_عربی زندانی سیاسی از درون زندان برای شما پیامی مهم دارد
https://youtu.be/eZbLRzo06A0

11دی پیوستن یگان ویژه به مردم معترض
https://youtu.be/rJ6p_rQuiho

دویدن زیر زوزه گلوله‌ها – گزارش میدانی از اعتراضات خیآبانی 

 آتش زدن ماشین ها و مراکز نیروی انتظامی در شاهین شهر - ویدیو

ویدئو های مبارزات سراسری مردم اینجا 
 

فعال شدن گسل‌های اجتماعی در ایران

تحریریه‌ی کارگاه دیالکتیک

 خیزش‌های اخیر همه را در شوک و بهت‌وحیرت فرو برد، به‌ویژه اصلاح‌طلبان اعتدالی را. طی ۴۸ ساعت تمامی خطوط قرمز نظام درنوریده شد و اکنون مردم در خیابان هستند، مکانی واقعی و متعلق به خود آنها که سال‌های سال از سوی صاحبان قدرت مصادره شده بود. جامعه‌ی ایران همیشه با چهار گسل مهم اجتماعی روبرو بوده است که هیچ‌گاه هیچ‌یک از آنها بخشی از اولویت‌های حاکمان نبوده است. این گسل‌ها عبارتند از: ۱) گسل طبقاتی، ۲) گسل استبداد، ۳) گسل مرکز- پیرامون¹ و ۴) گسل جنسیت². به‌دلیل عدم توجه به این گسل‌ها، پیامدهای تاریخی آن‌ها بر روی هم انباشته شدند و حتی در هم تداخل کردند، تا گسل‌ها هرچه بیشتر تشدید و بحرانی شوند و فضای زیستی جامعه را برای اکثریت مردم به‌عرصه‌ی تلاشی بی‌امان و خُردکننده برای بقای صرف بدل کنند. حتی اصلاح‌طلبان نیز که نوید عقلانیت سیاسی و گشایش سیاسی می‌دادند، در همه‌ی سال‌هایی که تمامی فضاهای اجتماعی را در کنترل خود داشتند، نه‌فقط گامی در جهت مرهم‌نهادن بر زخم‌های جامعه برنداشتند، بلکه به‌سهم خود بر دامنه و شدت تضادهای اجتماعی و عمق گسل‌های موجود افزودند. آن‌ها در همه‌ی اوج و فرودهای سال‌های بعد نیز که با جنبش اعتراضی ۸۸ آغاز شد و به برآمدن دولت روحانی انجامید، تجارب ناکامی‌ها و ناکارآمدی‌های سیاسی و اقتصادی خود را مرور نکردند، درعوض کوشیدند مهارت‌‌های سیاسی‌شان در کاربست سازوکارهای «تنش‌زدایی» و «تحریف‌گری» را تحفه‌ی فرآیند ادغام تمام‌عیار در جناح رفسنجانی کنند تا طیف اعتدالیون یا اصلاح‌طلبان اعتدالی پای به عرصه‌ی قدرت بگذارد. بدین‌ترتیب موجود متحدالشکل و درعین‌حال متناقضی متولد شد که سرراست به‌دنبال مدیریت جامعه یا مهندسی اجتماعی بود. اینک، اگر گشایش فضای سیاسی و ترمیم شکاف‌ها و گسل‌های اجتماعی حتی درسطح کلامی و رتوریک سیاسی هم مطرح نبود، درعوض می‌باید از طریق میانجی‌هایی نظیر روشنفکران ارگانیک طبقه‌ی حاکم، و سلبریتی‌های رنگارنگ نوظهور بر این گسل‌ها سرپوش نهاد. بدین‌ترتیب، تعرض به هستی اجتماعی اکثریت فرودست جامعه در اشکال موثرتری تداوم یافت و دولت حسن روحانی قادرشد جراحی اقتصادی خود را به خشن‌ترین وجه ممکن انجام دهد. با نگاهی به کارنامه‌ی اصلاح‌طلبان و سپس اعتدالیون روشن می‌شود که آنها نه‌فقط به هیچ‌یک از این گسل‌ها توجهی نکردند، بلکه با اتکا به گفتمان تنش‌زدایی با غرب و سپس دیپلماسی برجام، در تقسیم‌کاری مشخص با سایر جناح‌های بلوک طبقاتی حاکم، با «امن‌سازیِ» فضای بیرونْ امکان تداوم ستم و استثمار و تبعیض نظام‌مند در فضای داخل را فراهم ساختند و بدین‌طریق همزمان زمینه‌‌های لازم برای فربه‌شدن اقتصادی و سیاسی نظامیان را فراهم ساختند.