۳۰ آذر، ۱۳۹۰

مصاحبه رادیو فردا با مواجب بگیران جنبش زنان!

شادی امین در صدای امریکا   صدایی دیگر، شماره 168 18/12 شادی امین، سوده راد و آسیه امینی مهمانان رویا کریمی مجد در برنامه این هفته "صدایی دیگر" در رادیو فردا

Radio Farda via The Other Voice/
فایل صوتی

شادی امین: تجاوز ماورای شکنجه است.
تابو بودن تجاوز جنسی-  تجاوز جنسی کمرنگترین بحث بود
پس از انتخابات با توجه به اینکه تجاوز مطرح شد... مهمه که تاریخ این مسئله (تجاوز جنسی) در جمهوری اسلامی دقیقتر روشن بشه... چون حرف زدن راجع بهش باعث شرم بوده ...
وظیفه ماست که...
پدرم میگفت: وقتی میبرنتون آبروی آدم میره ...
اغلب زندانیان زن را میبردند پیش دکتر زنان بعد از آزادی...
شادی امین: اشرف دهقان نگاه جنسیتی به تجاوز نداشته...
شادی امین از قول اشرف دهقانی: مگر اینکار (تجاوز) با شلاق خوردن برای من چه تفاوتی داشت.
تفاوت بین زن زندانی و مرد زندانی است ...تجاوز...
پروژه ما میخواد تجاوز جنسی به زنان را افشا کنه
میخواد کمک کنه که تجاوز به زندانی تکرار نشه

مردمک- شادی صدر: پس از اعتراض‌ها به انتخابات ریاست جمهوری ایران و زمانی که موضوع تجاوز در زندان و به ویژه تجاوز به زندانیان سیاسی مطرح شد و مردم نیز با این موضوع درگیر شدند، ایده اولیه این کار هم به ذهن ما رسید. نامه مهدی کروبی به هاشمی رفسنجانی و شعارهای تظاهر کنندگان راجع به تجاوز، نشان می‌داد که بحث شکنجه جنسی در زندان‌ها برای نخستین بار از حالت محفل‌های محدود بین زندانیان سیاسی درآمده و در شکلی کلی‌تر دغدغه بخشی از جامعه شده است.

رزا: بحت تجاوز جنسی در خانواده های مذهبی و آلوده به فرهنگ مردسالار تابو است. شادی ها هر دو از این خانواده ها می آیند. شادی امین میگه که پدرش میگفته: شما رو که زندان ببرند، آبررررروی آدم می ره!  فایل صوتی
شادی صدر هم ( تو مردمک) میگه که نامه کروبی به رفسنجانی مردم را درگیر بحث تجاوز کرد و دغدغه جامعه شد.
شادی صدر از خودش ومردمی میگه و جامعه ای که بیش از 33 سال شستشوی مغزی ناموس، پرده دوزی و غیرت مردانه و ...شده.

اشرف دهقان هم کمونیسته. اون اولین کسی بود که دهه 50اعلام کرد که در زندان بهش تجاوز کردند. و چون کمونیسته و خانوادش هم ناموس پرست نیستند، نه برای تست باکرگی بردنش دکتر زنان و نه خودش و رفقاش فرقی گذاشتند که حالا دیگه باکره نیست. بعد از اعلام تجاوز هم چریکها اعلامیه دادند و دستگاه ساواک و شکنجه را افشا کردند.
چند صفحه از بذرهای ماندگار/ اشرف دهقانی
کسی هم از رفقاش و خانواده اش احساس نکردند، آبرویشان رفته. بواقع آبروی نداشته ساواکی ها بود که رفت!
از دوره شاه و شاهها و حکومت ها از همان زمان طاهره قرةالعین و بهتر بگیم از همان زمان که زنان یکروزی ، یکجایی و یکوقتی "نه" گفتند از طرف مردان در قدرت بهشون تجاوز شد. اگرچه برای اثبات تجاوز در سایر زندانها و سایر کشورها و دیگر حکومتها از پول و مزایا خبری نیست و فقط اثبات تجاوز در حکومت اسلامی شغل نون و آبداری برای شادی ها و رفقا هست، اما قبول کنیم که تجاوز همه جا اعمال میشه.  همه جا  وتوسط هر کسی که میخواد اعمال قدرت کنه. یعنی مرد به مرد، مرد به زن و...

اینکه بعضی از آدمها مثل اشرف دهقانی فرقی بین تجاوز و شلاق خوردن نمیبینند و از این بابت هم شادی امین در رادیو فردا شاکی شده...

این در واقع از فرهنگی ناشی میشه که انسان درش زندگی میکنه. محیطی که قبل از اینکه نگران باکره گی خواهرشان، دخترشان ورفیقشان باشد ،خوشحالند که او زنده مانده... رفقای اشرف دهقانی هم احساس بی ناموسی و بی آبرویی نکردند و تازه افتخار پشت افتخار بود که برای مقاومت اشرف نصیب خود او وتشکیلات چریکها شد.

شادی امین در تریبون رادیو فردا میگه، شغلی که گرفته و پروژه افشای تجاوز در زندانهای جمهوری اسلامی (که شغل نون و آبداری هم هست) باعث میشه که تجاوز به زندانی تکرار نشه!

به نظرم وقتی آلت تناسلی چند تا تجاوزگر بریده بشه (نترسید شوخی بود:) اگر با دارو مثل سیاستی که دادگاهها ی اینور آب با بچه بازها (پدوفیل ها) دارند، تاثیرهورمونهای مردانه را کم کنند و تجاوزگر را (با انتشار عمومی عکس و مشخصاتش) از محیط و اجتماع دور نگه دارند، کاری که خانواده کودکان سالهاست انجام میدهند و نظارت مردم و کنترل و مدیریت مردم همه جا باشه. قدرت و اعمال قدرت لغو بشه و در اجتماع هم تبلیغ بشه که باکرگی امتیاز نیست، بلکه خفنه. و تجاوز شده را برای تست پارگی پرده پیش دکتر نبرند و مردان خانواده و در و همسایه زن تجاوز شده را مایه بی آبرویی و سرشکستگی (آنطور که بابا ی شادی امین میگه بی آبرو و و میشه...) نبینند. مسئله تا حد زیادی حل میشه. یعنی قدم اول سرنگونی حکومت اسلامی و بستن دکون رسانه های مردسالار و صدا و سیما ی مرتجع و کار مستمر فرهنگی در جامعه...

البته برای این ایده ها کسی به من پول نمیده. کار فرهنگی هم مثل "گزارش به ساختارهای قدرت و نهادهای سیستم و حقوق بشر ارج و قرب نداره. نه کروبی نه هیچ آخوندی هم فتوا نداده که خانواده های زندانی احساس بی آبرویی یا بی ناموسی نکنند.
همه هم دست به دست هم دادند تا زن تجاوز شده "قربانی" باشه و احساس شرم کنه، چون در حکومت اسلامی بی پردگی خودش بی آبروییه.
مثل بی حجابی.
حالا گویا قراره ما هم آلوده این فرهنگ بشویم که چرا در حکومت اسلامی و ناب محمدی به "زن" تجاوز کردند! و حتما باید برامون فرق کنه شلاق و تجاوز؟
البته که در فرهنگی که زن را جنس میبینه، تجاوز از قیمت و ارج و قرب زن کم میکنه و تجاوز "تابو" میشه و تو حکومت اسلامی تابو شده و قبل از اعدام برای اینکه مبادا "زن" به بهشت بره باید باکره نباشه و تجاوز بشه ...
و در همین فرهنگ هم گویا قراره زنان کماکان قربانی باشند. در حین" افشای تجاوز" هم زنان باید نقش قربانی را بازی کنند و در حین افشای تجاوز (که در واقع قراره تابو ها را هم بشکنه) همین بیشتر به فرهنگ مذهبی دامن میزنه. برای همین هم سیستم براش پول خرج میکنه تا شادی ها نقش وکیل و نماینده تجاوز شده ها رو بازی کنند.

وجود واسطه خودش یعنی یک عمل شرمگینانه بر زنان اتفاق افتاده و بدلیل بی آبرویی آنها در جامعه، به "واسطه " نیاز است که صداش به مردم برسه. (جالبه که بیشتر از همه، این زنان به اصطلاح چپی و رفقا و زندانیان سابق شادی امین به "واسطه" برای بازگویی تجاوز اتفاق افتاده در 30 سال پیش نیاز دارند! )
واسطه هایی که مثل "شرلوك هولمز" اینور و اونور یواشکی تماس بگیرند و اعتماد زنهای زندانی چپ دهه 60 ای را که بدلیل تجاوز زندانبان و بازجو کماکان احساس بی آبرویی و شرم دارند را جلب کنند و برای تهیه آمار و ارقام، ازشان حرف بکشند و خاطره ها و رازهای مگوی آنها را گوش بدهند. و بعد هم درگوشی گزارش بدهند که ما (من و تو) به یمن زحمات با ارج این واسطه ها مطلع بشویم که چه بر" زن" در زندانهای حکومت رفته و میرود.
اما جامعه ی تابو شکن و افراد مبارز عملشان با اینها فرق دارد.
آنها نه به نماینده نیاز دارند و نه به پروژه حقوق بشری و نه به"شرلوك هولمز" .
خوشبختانه زنان جوان زیادی این روزها (حتی بیشترشان از نسل پرورش یافته در حکومت اسلامی) جلوی دوربین، در نوشته و اجتماع اعلام کردند که بهشون تجاوز شده.
 آنها مثل برخی ازخواهران دهه 60 ای به اصطلاح چپی ی خود، جنس ویترین دکون بقالی شادی ها نشدند.
 زنان این نسل حتی تشکیلات یا خانواده و اطرافیان را با مقاومت و شهامتشان با آبرو کردند.

این زنان تابوها را شکستند. همین اینها و وجودشان تضمینی برای جلوگیری از تکرار تجاوز است. آنها مانند برخی ازخواهران دهه 60 ای پروژه "جنایت بی عقوبت" 30 سال در انتظار "گودو" ی حقوق بشری وشادی نماندند.

در چشمان تک تک زنان نسل جدید نگاه کنیم. شجاعت را خواهیم دید.
آنها حقشان را خواهند گرفت، آنها به برابری و رهایی میرسند. شک نکنیم.

http://www.youtube.com/watch?v=yoWLH_6fvm8

هیچ نظری موجود نیست: