رزا: شبکه حمایتی متشکل از انسانهای حامی است. آنها را کسی نمیشناسد. اما آنها وجود دارند. برخی زندگی شان شبیه باقی انسانهای ذوب شده در سیستم است. برخی در کلکتیوهای آزاد زندگی میکنند.
هیچ قراردادی بین شان نوشته نشده. تنها انگیزه ی
مشترک، آنها را به همدیگر گره میزند.
وقت عمل، میتوان رویشان حساب کرد. آنها مانند قایق
نجاتی هستند که وقتی در اقیانوسی به تخته پاره ای چسبیدی، گاهی به نجاتت می آیند. اگر
پیام را گرفته باشند...
اولویت آنها ضرورت اقدامی فوری برای نجات است.
نجات آخرین جرقه های امید به انسانیت.
آنها را نه در میتینگهای پر هیاهو می یابی و نه پرچم
به دوش!
نه چهره ی رسانه ای هستند، نه "فعال
سیاسی"...
نه "فعال زنان" نه فعال "حقوق
بشر" نه ....
آنها هرگز و هیچ کجا معروفیتی ندارند.
پیامی آنها را فعال میکند.
پیام کمک!
این شاید آخرین اقدام ما میباشد.
در جهانی که جهان ما نیست...
۲ نظر:
چه صادقانه , بی شیله پیله مابانه, چه عاشقانه و حقیقتا چقدر شاعرانه هست این شبکه حمایتی....چیزی نیست جز همبستگی فی ما بین انسانها برای ساختن جهانی نوین ,جهانی که این جهان نیست و عاری است از هر گونه ستم:از قتصادی تا اجتماعی, سیاسی و فرهنگی.جهانی که در آن انسانها کالا نیستند و عشق توام با عاجلانه ترین کمکهای لازم متقابلا بدون هیچ چشمداشتی و نون قرض دادنی(که همون فرهنگ غالب جوامع سرمایه داریست)به همه عرضه میشود.سخته درک این گونه بودن ها؟ آیا وقتش نرسیده که از برج عاج بحثهای پوچ "روشنفکرانه" به پائین آمد و انسان بود؟ این یعنی انقلاب و انقلابی بودن .انقلاب کردن در معیارهای کاسبکارانه و بدون حزب و پرچم و شعارهای عهد بوقی.....وقتش رسیده که در بین ایرانی های به اصطلاح چپ نیز(چه در داخل و چه در خارج) این فرهنگ بغایت انسانی/انقلابی ریشه بدونه و جا بیفته......انسانم آرزوست !!
سلام پیمان جان
عشق و همبستگی
تمام آنچه نیاز داریم برای جهانی نوین.
پایدار باشید ...
ارسال یک نظر