روز جهانی کارگر Give me your hand

منشاء اول ماه مه به قلم رودولف روکر
مترجم- نادر تیف

برای خواندن کل مطلب در منبع روی تیتر مطالب کلیک کنیم

اول ماه مه برای ما نمادی است که پیام آور رهایی اجتماعی با عمل مستقیم است، عمل مستقیمی که در عالی ترین شکل خود اعتصاب عمومی است. همه ی زنان و مردانی که زندگی روزمره اشان با رنج کار رقم می خورد، ارتش عظیم آنانی که گنج ها از زمین بیرون می کشند، کارگران کوره های آهن و پولاد، کسانی که زمین ها را شخم می زنند، میلیون ها و میلیون ها انسانی که وادار به کار برای سرمایه داران در بی شمار کارگاه ها و کارخانه ها شده اند و گاهی در آن ها جان می دهند و همه ی زحمتکشان یدی و فکری در تمام قاره ها روزی عضو انجمن بزرگ شکست ناپذیری خواهند شد که از درونش آینده ای جدید زاده خواهد گردید. این انجمن زمانی شکل خواهد گرفت که نبود تأسف بارش در وجدان هر کدام از اعضایش نقش بندد. بر گُرده ی آن جهانی قرار خواهد گرفت و سرنوشت هر جامعه ای در دستانش خواهد بود چرا که بی چنین نیروی آفریننده ای هر زندگی انسانی محکوم به مرگ است. انسانی که نیروی کار و حتا روحیاتش را می فروشد در بند و زنجیر است، اگر بپذیرد تا برای انحصارطلبان کار نکند، همین نیرویش به وسیله ی رهایی اش تبدیل خواهد گردید. روزی که چنین واقعیتی در جان ستمدیدگان تلألو کند، غروب خدایان جامعه سرمایه داری فرا خواهد رسید.

اول ماه مه باید به ما بیاموزد که نیروی سترگ زحمتکشان و ستمدیدگان برای رهایی در دستان خودشان است. این نیرو ریشه اش در اقتصاد و در فعالیت ما به عنوان تولیدکنندگان است. جامعه هر روز با این نیرو متولد می شود و امکان ادامه ی حیات می یابد. بدین جهت است که عضو حزبی بودن هیچ اهمیتی ندارد، چرا که نیروی آفریننده ی معدنچیان، کارگران راه آهن، فلزکاران، کشاورزان و همه ی آنانی که دارایی های اجتماعی را تولید می کنند موجب می شود که جهان روی پا بماند. اهرم نیروی ما در این است و همین نیرو می تواند استثمارگران را به علت نقش انگلی اشان برکنار نماید.

ما در این جا از گرفتن قدرت سخن نمی گوییم، ما می خواهیم کارخانه ها، مزارع و معادن را تسخیر کنیم. چرا که هیچ قدرت سیاسی هرگز به جز خشونت سازماندهی شده نبوده است که با آن اقلیتی ممتاز به توده های مردم وابستگی اقتصادی را تحمیل می کند. سرکوب سیاسی و استثمار اقتصادی همواره با هم اعمال شده اند و یکدیگر را کامل کرده اند، یکی نمی تواند بی دیگری وجود داشته باشد. بسیار پوچ است که تصور گردد روزی دولتی خواهد آمد که استثنائی بر این قاعده خواهد بود. آن چه اهمیت دارد عنوان بیرونی نیست، جوهره ی هر نهاد دولتی است. بدترین خودکامگی ها همیشه آن هایی بوده اند که به نام ملتی یا طبقه ای اعمال شده اند. در نتیجه، هر مبارزه ی واقعی علیه مالکیت در عین حال مبارزه علیه قدرتی است که از آن پشتیبانی می نماید. هدف پرولتاریای مبارز در پهنه ی اقتصادی نابودی و برچیدن انحصار قدرت در هر شکلی است. هدف سیاسی پرولتاریای مبارز باید برچیدن هر گونه نهاد دولتی باشد. کسانی که می خواهند یکی از این اشکال را حفظ کنند معنای واقعی سوسیالیسم را درنیافته اند. حفظ اصل اتوریته سنگ بنای خودکامگی است.

Three Little Birds "The Internationale"

http://youtu.be/U2iozyqbx1Y

Million mask march 2014 expect me 

Anonymous - MayDay 2014: WORLDWIDE RESISTANCE

http://youtu.be/wBsg-24LBz0

درد دل سوزناک دختر تن فروش در تهران

http://youtu.be/WR1457hj7jk

Anarchist International

http://youtu.be/JmXlbZMpFVk

بیانیه رضا شهابی: به مناسبت روز جهانی کارگر

خواهران و برادران کارگرم در ایران! امروز، روزی است که به نام ما نام گذاری کرده اند. ممکن است شاخه گلی، تکه ای شیرینی در محل کارمان به ما هدیه دهند یا حتی زودتر از همیشه از سر کار مرخص شویم! اما آیا این است همه ی آن چیزی که بناست این روز بزرگ به یاد ما بیاورد؟ نه، به هیچ وجه. ما بناست به یاد آوریم که فارغ از زن و مرد، ترک، فارس، کرد، بلوچ، عرب و عجم، بی سواد و با سواد، با سابقه و بی سابقه و ... همه فرزندان دردهایی مشترکیم! درد بیکاری، درد دستمزد ناچیز، درد قراردادهای ظالمانه موقت، درد نداشتن تشکل مستقل کارگری، درد شرمساری مقابل فرزندان و خانواده و ....از شما می پرسم چاره درد مشترک در چیست؟

عکس / کارگران معدن زغال سنگ

 مهر : کارگران معدن زغال سنگ در اعماق زمین و در دو شیفت کاری کار می کنند، این کارگران در حالی به کار طاقت فرسای خود ادامه می دهند که گاه از کمترین امکانات و تجهیزات ایمنی و استاندارد برخوردار نیستند و معمولا حداقل حقوق را دریافت می کنند. کار کردن در معادن زغال سنگ به دلیل خطر ریزش معدن و وجود انواع گازهای کشنده و گرد زغال و خاک معلق در فضای معدن، خطرات بسیار زیادی را برای سلامتی کارگران در پی دارد  و گاه جان آنها را می گیرد. عکس: حمید صادقی

اول ماه مه، کارگران معترض و مستقل در برابر وزارت کار

• در حالی که وزرات کار گفته است به دلیل سخنرانی روحانی اجازه ی تجمع به کارگران در اول ماه مه را نخواهد داد، دو جریان مستقل کارگری کارگران را به تجمع در برابر وزارت کار فرا خوانده اند ...

دو جریان کارگری و مستقل یعنی هماهنگ کنندگان تومار چهل هزار نفری کارگران و نیز اتحادیه ی آزاد کارگران، کارگران را دعوت کرده اند که روز پنجشنبه اول ماه مه در برابر وزارت کار تجمع کنند. مساله ی اصلی این تجمع اعتراض به حداقل دستمزد تعیین شده برای سال ۹٣ می باشد.

فراخوان هماهنگ کنندگان تومار چهل هزار نفری قبلا در اخبار روز منتشر شده است. در زیر فراخوان اتحادیه ی آزاد کارگران ایران به مناسبت اول ماه مه را می خوانید.

بار دیگر اول ماه مه روز جهانی کارگر از راه رسید، بار دیگر هر کدام از ما کارگران در گوشه و کناری مشغول تدارک برگزاری مراسم این روز بزرگ و تاریخی هستیم و هر کدام به اشکال مختلف در تلاشیم تا بتوانیم مراسم این روز را در قالب محافل و گلگشت یا حضور در اندک مراسم های ممنوعه خیابانی برگزار کنیم. بیش از سی سال است که چنین وضعیتی بر ما تحمیل شده است و حاکمیت فرصت برگزاری آزادنه و مستقل مراسم این روز را از ما کارگران سلب کرده است.  

دوستان و همکاران در سراسر کشور! باید یکبار برای همیشه به چنین وضعیتی پایان داد، باید دریافت که شرایط امروز، نسبت به سالهای پیشین چه به لحاظ درجه بسیار بالای ستمی که بر ما روا میشود و چه به لحاظ طرح مطالبات و دفاع از حقوق انسانی مان بسیار متفاوت است. همین یک ماه پیش بود که حداقل مزد را، انگار که لقمه ای را جلوی گرسنه ای قحطی زده انداخته باشند ۲۵ درصد و برای سایر سطوح مزدی ۲۰ درصد ترمیم کردند که در همان اولین روزهای سال با افزایش قیمت آب و برق و گاز و دیگر مایحتاج زندگی، این مقدار افزایش مزد حتی ثانیه ای بر سر سفره های ما قرار نگرفت.

تلویزیون برابری آوریل ۲۰۱۴ - نگاهی به وضعیت و موقعیت کارگران مهاجر در ایران - گفتگوی علی دماوندی با کوثر آل علی (فعال چپ و فعال خلق عرب)

http://youtu.be/-RwwQ5SYBPQ

Leo Ferre's Les Anarchistes w/English subtitles

http://youtu.be/BmLlhPEIZ0Y