ما به جنگ اعلان جنگ می کنيم!

وزیر دفاع آلمان: حمله به ایران نامشروع نیست

رادیو فردا : روزنامه دی‌ولت گزارش داده که وزیر دفاع آلمان گفته است که حمله به ایران «نامشروع» نیست اما «غیرعاقلانه» است. به گزارش روزنامه آلمانی دی‌ولت، توماس د مزی‌یِر، وزیر دفاع آلمان که در نشست «دیالوگ اروپایی اسرائیلی» در برلین شرکت کرده بود، درباره حمله احتمالی به ایران به خاطر برنامه هسته‌ای‌اش گفت: «از نظر اقدام نظامی علیه ایران، این اقدام نامشروع نیست اما عاقلانه نیست.»

 پس از انتشار این خبر در روزنامه دی‌ولت در روز پنجشنبه، خبرگزاری آلمان گزارش داده است که سخنگوی وزیر دفاع آلمان روز جمعه اظهارات منتسب به وی را تایید کرده است. خبرگزاری آلمان گزارش داده است که اظهارات وزیر دفاع این کشور با «انتقاد شدید» احزاب اپوزیسیون مواجه شده است. برپایه گزارش رسانه‌های آلمان، حزب سبز این کشور از وزیر دفاع خواسته که اظهاراتش را پس بگیرد و حزب چپ نیز حرف‌های وی را «نسنجیده، غیرمسئولانه و غیرقابل قبول» دانسته است. روزنامه دی‌ولت نوشته است که توماس د مزی‌یر، وزیر دفاع آلمان در این نشست همچنین از اسرائیل انتقاد کرده و گفته در بگو و مگوی بنیامین نتانیاهو و باراک اوباما درباره برنامه هسته‌ای ایران طرفدار موضع رئیس جمهور ایالات متحده است.

 وزیر دفاع آلمان در این نشست تاکید کرده که مخالف مشخص کردن «خط قرمز» علنی برای ایران است؛ خواسته‌ای که در روزهای اخیر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، بر آن پافشاری می‌کند.

 اظهارات وزیر دفاع آلمان درباره «نامشروع نبودن» و در عین حال «عاقلانه نبودن» حمله اسرائیل به ایران در حالی است که روزنامه هاآرتص در ماه گذشته میلادی(اوت) در گزارشی نوشت که آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، در تماس تلفنی با بنیامین نتانیاهو نسبت به حمله یکجانبه اسرائیل به ایران هشدار داده است.

 در گزارش هاآرتص که در تاریخ ۱۲ ماه اوت منتشر شد، قید شده بود با وجودی که برای دو ماه آنگلا مرکل و بنیامین نتانیاهو به خاطر شهرک‌های اسرائیلی تقریبا قطع ارتباط کرده بودند مرکل به ابتکار خود به نخست‌وزیر اسرائیل تلفن زده و نگرانی‌های خود درباره این حمله احتمالی را به اطلاع بنیامین نتانیاهو رسانده است.

 در همین حال نخست‌وزیر اسرائیل، بار دیگر اظهار داشت که این کشور نمی‌تواند دربرابر برنامه اتمی ایران بی‌تفاوت باشد. در یکی از این اظهار نظرها که روز جمعه منتشر شد، بنیامین نتانیاهو، در مصاحبه با روزنامه اسرائیلی «هایوم»(امروز) گفت که این کشور نمی‌تواند برای مواجهه با برنامه هسته‌ای ایران به ایالات متحده متکی باشد.

 بنیامین نتانیاهو گفت: «کسانی می‌گویند که ما باید تا دقیقه آخر صبر کنیم. اما اگر آمریکا اقدامی نکرد چه؟ این پرسشی است که باید پرسیده شود.»

 ایالات متحده تاکنون بر راه‌حل دیپلماتیک برای حل‌وفصل مناقشه هسته‌ای ایران تاکید کرده و با مشخص کردن «خط قرمز» برای ایران نیز مخالفت کرده است. بنیامین نتانیاهو هفته گذشته در سخنانی که خطاب به باراک اوباما تعبیر شد، گفته بود: «آنهایی که در جامعه جهانی از گذاشتن خط قرمز برای ایران سر باز می‌زنند به لحاظ اخلاقی حق ندارند که برای اسرائیل خط قرمز تعیین کنند.»

 این اظهارات در آمریکا بدون واکنش نماند و برخی بنیامین نتانیاهو را متهم کردند که وی می‌خواهد بر انتخابات آمریکا تاثیر بگذارد تا میت رامنی در انتخابات پیروز شود. اتهامی که نخست‌وزیر اسرائیل آن را رد کرده است.

دیروز 9 مهمان غیرمتعهد درآژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه ایران رای دادند

آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سازمان ملل، در نشست شورای حکام خود، با اکثریت آرا یعنی 31 رای مثبت، 1 مخالف و 3 ممتنع، قطعنامه ای در انتقاد از برنامه هسته‌ای ایران تصویب کرد. از میان ٣٥ کشور عضو شورای حکام، تنها کوبا به این قطعنامه رای مخالف داده و سه کشور مصر، تونس و اکوادور نیز به آن رای ممتنع داده‌اند. به گزارش بازتاب، از میان 35 عضو شورای حکام، 13 کشور عضو جنبش غیرمتعهدها هستند.
صرف نظر از رای مثبت روسیه و چین به این قطعنامه، 9 کشور زیر که اخیرا سران و مسوولان آنها میهمان ایران بودند، به این قطعنامه رای مثبت دادند:
آرژانتین، هند، اندونزی، اردن، نیجر، تانزانیا، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی و امارات
(هرچند با تلاش آفریقای جنوبی اصلاح کوچکی در بیانیه انجام گرفت.)
در عین حال به این قطعنامه تنها کوبا رای منفی داده و مصر، اکوادور و تونس هم رای ممتنع دادند. شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ۳۵ عضو دارد.
استرالیا، بلژیک، بلغارستان، کانادا، جمهوری چک، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایتالیا، ژاپن، کره جنوبی، مکزیک، هلند، پرتغال، روسیه، شیلی، چین، سوئد، بریتانیا، آمریکا، برزیل و سنگاپور هم 22 کشور دیگر عضو شورای حکامند که به قطعنامه رای مثبت دادند.

آنها به خود شلیک می کنند - کاوه بنائی

کاوه بنائی

عکسicy&sot

اگر فرمانروای خود کامه ای است که می خواهید از تخت سرنگونش کنید, نخست آن تختی که در درون شما دارد را از بین ببرید.

"خلیل جبران خلیل" 

  جوخه های مرگ در هم می لولند. با فرمانِ ایست ـ خبردار و حضور فرمانده , فضا به نظم در می آید.سربازان به خط , صف می بندند , تفنگ ها را در گودی شانه ها قرار داده , چشم ها را روی مگسگ , هدف مقابل را می نگرند. آتش !

هیچ کس شلیک نمی کند.روبرو , مرگ انتظار کسی را نمی کشد. این یک مراسم کشتار جمعی است که, باید اجراء گردد تا روحیه‍ی سربازان حفظ شود. پس از آن سربازان پوزخند می زنند و به لوله های تفنگ های خود می نگرند که دیگر قدرتی ندارند.

ماشه ها را مردم در دست های خود گرفته اند! شقیقه ها مدتهاست شلیک می شوند.

امروز در میهن همه بخود شلیک می کنند.در نابودی آن چیزی که مسبب بیش از یکصد سال , کشتار, زندان , تبعید , مفقود , و اسارت گردید.

یک به یک , جانور درون خود را از بین می برند. این یک آغاز دیگر گونه ای است.

شهرها در امنیت کامل بسر می برند.نیروهای نظامی , مواجب خود را دریافت می کنند. رسته های گوناگون هر روز فزونی می گیرند.لباس های فرم , در رنگ ها و اَشکال متنوع هر روز خود نمائی می کنند. مردم ما فقط با تغییر فصل ها , لباس های خود را تغییر می دهند.لباس شخصی ها , آزادی را در هر رُوزَنی , با حضورشان ,   فکر می کنند به اسارت در آورده اند. مردم , بدون اینکه تن شان با تنه‍ی شان تماسی بگیرد , از کنارشان می گذرند.

مقررات و بخشنامه ها , دستورالعمل ها , هر روز نظامی تر می شوند. اونیفورم پوش ها خارج از ساعات اداری , لباس عوض کرده, اما مسلح , اوقات فراغت بخشی از مردم را که به مکانهای عمومی از جمله , سینما , تئاتر , پارک ها , استادیوم های ورزشی , کلاس های هنری و شعر و فلسفه تردد می کنند , هم حضورا , هم با چشم های الکترونیکی مدار بسته به کنترل خود در آورده اند. هیچ حرکتی مشاهده نمی شود. زبان مردم درونی گشته است. درد دل ها گفته می شود , اما با دلهای دردمند, درد مشترک را مردم یافته اند و آن خلاصی از استبداد ودیکتاتوری است که , در درون شان , آشیان گزیده است. چون بیماری مسرّی که نیازمند مراقبت ویژه باشد تحت کنترل دکترین حاکمان قرار گرفته اند. امّا مردم نسبت به این نوع مراقبت ها دیگروَقعی نمی نهند. قطع دارو کرده اند. قطع رابطه با نزولات آسمانی , به خود درمانی روی آورده اند. دیکتاتور درون را با آفریدن واژگانی که در آن واحد فرا گیر می شوند به مصاف می خوانند . تاکسی ها , اتوبوس ها , مترو ودیگر مکانهای عمومی , کارگاه آموزشی مردم گشته است.

در خیابان ها , گذرگاه ها , مردمی را می بینی که یا با دستانی خالی تردد می کنند یا اینکه شماری , بسته های مواد غذائی یا روزنامه , چیز خاصی نشان از آرایش این چنین نیروی امنیتی و نظامی باشد را حس نمی کنی.

بیکارها, در مسیر هائی که به " رشد" لطمه نزند , پرسه می زنند." اقتصاد" روی مانیتورهای مختلفِ واردات ـ صادرات , با اعداد شان روی هم می غلطند. ریال , یورو , دلار با هم مُغازله می کنند و کودکان نارس فقر را باز تولید می نمایند.

هنوز( وقتیکه دختر رحمان/ با یک تب دو ساعته می میرد) ـ "خسروگلسرخی"

هنوز در بیغوله های حاشیه تهران بزرگ , نفسی کم می آورد و سر بر خاک می ساید.

هنوز شب به نیمه نرسیده , در مسیر شاه راهها , اتوبان و حتی محلات پر تردد , زنان خیابانی با چهره هائی که نیاز نیست برچسب دولتی یا خصوصی بر آنان نصب گردند , با ردو بدل کردن دو کلمه ارزش گذاری شده , درب ماشینی بازو کامی تلخ ,می شود.

هنوز جوانانی , دست شان به تازه ترین نوع مواد که مانند نقل و نبات دست بدست میگردد , آشنا نشده و سرپائی حیات شان را دود می دهند در انتظار بسر می برند. چه بازار گرمی دارد این مواد مخدر! آیا براستی حکومتی که کلاغی در آسمان بی موقع پر بزند, به زیر می کشد و به " کلاغ پر" رفتن وادارش می کند , در این سودای خونین دستی ندارد؟

دولت مردان در این گیرو دار , ریشه‍ی هم را می زنند و دزدی دستانش از ابتذال گرسنگی درازتر گردیده است. اما تبلیغات دروغین , پرده ای از پنجره میهن آویخته و همه چیز را بر وفق مراد مطرح می کنند.

در میهن همه شبکه ای فعالیت می کنند.گفتگو ها, در هر صنفی , رنگ و بوی خاص خود را دارد. زبان رابطه ها , در شرایط بحرانی نشو نما یافته . شیوه هائی از مبارزه را پیش می برند که اپوزوسیونها را بِه , بَه بَه , چَه چَه وا دار می کنند. مردم , دوری اپوزوسیونها را با خود, جبران کرده اند. پس از ٣۰ سال کار اساسنامه ای و تدقین پلاتفرم هائی , حضور میلیونی معترضین به یک نتیجه انتخابات حکومتی , در تلاطم امواج سبز, آنها هم سبز شدند و پشتوانه ای از حضور پیدا کردند. شروع کردند به صدور شناسنامه ودستور العمل های پرهیز از خشونت و مبارزه مسالمت آمیز, شکی نیست همه ی این شعار ها انسانی و به دور از خطر است. اما نمی دانند این مردم , چه مبارزه قهر آمیزی را در درون خود آغاز کرده اند. حکومتی ها هم سعی دارند مردم را از خشونت خود بترسانند. با تغذیه از بحرانهای پدیدار گشته , شیوه های توسل به خشونت را در تمام عرصه ها نهادینه کرده اند. این نوع فشار ها برنیروی در بر گیرنده میدان مبارزه , مقاومت هائی را شکل داده است. با ا تخاذ شیوه های نوعی از اعتراض , بارها   پیام خود را به گوش حاکمان رسانده اند