فیلم یورونیوز
برای دیدن فیلم وبرای خواندن مطلب در منبع روی تیتر مطلب کلیک کنیم.
حدود صد پناهجو دراعتراض به شرایط زندگی خود، از پنج روز پیش در مرکز مونیخ دست به اعتصاب غذا زده اند و از نظر فیزیکی در شرایط نامساعدی بسر می برند.
تعدادی از این افراد که از نوشیدن آب هم خودداری کرده بودند، طی شب و روز گذشته به دلیل افت شدید بدنی و یا از هوش رفتن به بیمارستان منتقل شده اند.
پناهجویان که از ماهها پیش و اکثرا از کشورهایی نظیر ایران، افغانستان، سوریه و بنگلادش خود را به آلمان رسانده اند، خواستار بهره مندی از حقوق اولیه و برچیده شدن محدودیت هایی هستند که از نظر مقامات آلمانی، در زمان بررسی پرونده الزامی است.
اجازه کار، برچیده شدن محدوده تردد، برخورداری از پول نقد به جای بسته های غذا و کوتاه شدن زمان بررسی پرونده ها از جمله مطالبات اولیه این افراد است.
آنها در اعتراض به شرایط موجود نام گروه خود را گذاشته اند، «ناشهروندها».
اشکان خراسانی سخنگوی پناهجویان نسبت به واکنش احتمالی مقامات آلمانی می گوید: « دولت آلمان درقرن بیست و یکم و درست در وسط مونیخ، یکی از گرانترین شهرهای این کشور، باید تصمیم بگیرد که جان یک عده انسان ارزش بیشتری دارد یا یک مشت کاغذ.»
درحالیکه شهردارمونیخ معتقد است مرگ حتی یکی از این پناهجویان می تواند تبدیل به یک فاجعه انسانی شود، دیگرمقامات دولتی بر این باورند که روند اعطای پناهندگی زمانبراست و ضوابط و شرایط خاص خود را دارد، لذا نمی توان صرفا در برابر چنین تهدیدی، دربست تسلیم خواسته اعتصابیون شد.
«وقتی بدن‌هایمان به سلاح‌هایمان بدل می‌شوند!»
برای دیدن فیلم وبرای خواندن مطلب در منبع روی تیتر مطلب کلیک کنیم.
حدود صد پناهجو دراعتراض به شرایط زندگی خود، از پنج روز پیش در مرکز مونیخ دست به اعتصاب غذا زده اند و از نظر فیزیکی در شرایط نامساعدی بسر می برند.
تعدادی از این افراد که از نوشیدن آب هم خودداری کرده بودند، طی شب و روز گذشته به دلیل افت شدید بدنی و یا از هوش رفتن به بیمارستان منتقل شده اند.
پناهجویان که از ماهها پیش و اکثرا از کشورهایی نظیر ایران، افغانستان، سوریه و بنگلادش خود را به آلمان رسانده اند، خواستار بهره مندی از حقوق اولیه و برچیده شدن محدودیت هایی هستند که از نظر مقامات آلمانی، در زمان بررسی پرونده الزامی است.
اجازه کار، برچیده شدن محدوده تردد، برخورداری از پول نقد به جای بسته های غذا و کوتاه شدن زمان بررسی پرونده ها از جمله مطالبات اولیه این افراد است.
آنها در اعتراض به شرایط موجود نام گروه خود را گذاشته اند، «ناشهروندها».
اشکان خراسانی سخنگوی پناهجویان نسبت به واکنش احتمالی مقامات آلمانی می گوید: « دولت آلمان درقرن بیست و یکم و درست در وسط مونیخ، یکی از گرانترین شهرهای این کشور، باید تصمیم بگیرد که جان یک عده انسان ارزش بیشتری دارد یا یک مشت کاغذ.»
درحالیکه شهردارمونیخ معتقد است مرگ حتی یکی از این پناهجویان می تواند تبدیل به یک فاجعه انسانی شود، دیگرمقامات دولتی بر این باورند که روند اعطای پناهندگی زمانبراست و ضوابط و شرایط خاص خود را دارد، لذا نمی توان صرفا در برابر چنین تهدیدی، دربست تسلیم خواسته اعتصابیون شد.
«وقتی بدن‌هایمان به سلاح‌هایمان بدل می‌شوند!»
امروز هفتمین روز اعتصاب غذایی عمومی ما و چهارمین روز اعتصاب غذای خشک مان می‌باشد!
تا کنون ۲۱ نفر از اعتصاب
کنندگان از حال رفته و به بیمارستان انتقال یافته‌اند، و در این بین همه‌ی
تلاش‌های دولت، به جای قبول مسئولیت و یافتن راه‌حل در رابطه با دلایل
اعتراض و خواسته‌هایمان، تنها در راستای متوقف کردن ما از حرکت اعتراضی‌مان
بوده است.
شب گذشته، در ساعت ۱۱،
مامورین دولتی سخنگو و مسئول روابط عمومی ما را به محل دیگری بردند تا
چادرهای جدید با امکانات پزشکی را به وی نشان دهند، اما در مکانی که او را
منتقل کرده بودند هیچ خبری از چادرها نبود؛ در واقع این یک ملاقات بدون
اطلاع قبلی بود تا او را تحت فشار قرار دهند و با روبرو کردن حرکت اعتراضی
ما با مشکلات و دشواری‌های بیشتر، ما را به انصراف از ادامه‌ی مبارزه
وادارند.
این آخرین پیام ماست:
امروز، جمعه ۲۸ ژوئن،
اولین گروه از کسانی که در اعتصاب غذای خشک به سر می‌برند، علی رغم همه‌ی
عوارض بدنی و مشکلات فیزیکی و نیز فشارهای سیاسی، اعلام می‌کنند که تا
زمانی که به خواسته‌های‌شان دست نیابند قدمی به عقب برنخواهند داشت؛ و تا
آن لحظه خواهان ملاقاتِ هیچ پزشکی نیستند!
دولت آلمان باید بداند که بازی کردن در نمایش سیاسی دیگر به سر رسیده است و اینک تنها دو راه پیش رو ست:
راه اول، پاسخگویی و برآوردن تمام و کمال خواسته‌های پناهجویانی که در اعتصاب غذای خشک به سر می‌برند.
و راه دوم، بر جای ماندن «بابی ساندز» ها و «هولگر ماینز» ها در خیابان‌های مونیخ!
عکسها اینجا
لینکهای زیر مربوط به پناهجویان است. به انگلیسی، آلمانی و فارسی
لینکهای زیر مربوط به پناهجویان است. به انگلیسی، آلمانی و فارسی
When our bodies become our weapons
Today is the 7th day of our general hunger strike and in the same time it is the 4th day of our dry hunger strike.
Till now 21 of us did collapse and got transferred to the hospital,
meanwhile all the attempts of the government to stop the protest without
any achievement instead of taking responsibility and finding a
solution.
Last night at 11 p.m. authorities took our messenger to another place
to show him the new place of medical tent, but when he got there, there
was no any tent, it was a not announced meeting with so much pressure,
to bring more difficulties for us and to stop us from our struggle.
This is our last message
Today on Friday 28th of June, the first group of the dry
hungerstrikinig asylum seekers with having full physical and political
conciousness are announcing they will not take any step back until they
get their demand, and until that moment they don’t want to see any
doctor!
German government has to know that playing political games is over
and there are just two one way streets: First fulfilling the exact
demand of dry hungerstriking asylum seekers
or the second is having Bobby Sandes and Holger Meins on Munich streets.
Wenn unsere Körper zu unseren Waffen werden
Heute ist der 7. Tag des generellen Hungerstreiks und gleichzeitig
der 4. Tag des trockenen Hungerstreiks. Bis jetzt sind 21 von uns
kollabiert und wurden zwischenzeitlich ins Krankenhaus gebracht, während
die Regierung zahlreiche Versuche unternimmt, diesen Protest ohne
jegliche Gegenleistung zu stoppen, anstatt Verantwortung zu übernehmen
und eine Lösung zu finden.
Letzte Nacht gegen 23:00 Uhr wurde unser Vermittler von den Behörden
zu einem anderen Ort bestellt, um ihm ein neu aufgebautes medizinisches
Zelt zu präsentieren. An dem Ort, zu dem sie ihn führten, stand jedoch
kein Zelt dort, sondern es fand nun ein unangekündigtes Treffen statt,
in dem immenser Druck aufgebaut wurde, um immer weitere Schwierigkeiten
zu erzeugen und uns von unserem Kampf aufzuhalten.
Dies ist unsere letzte Nachricht
Heute, am Freitag den 28. Juni, verkündet die erste Gruppe der
Asylsuchenden im trockenen Hungerstreik, bei vollem physischen und
psychischen Bewusstsein, dass sie keinen Schritt zurückweichen werden,
bis ihre Vorderung erfüllt ist, und bis zu diesem Zeitpunkt weisen sie
jede Behandlung von Ärzt_innen zurück!
Die deutsche Regierung muss erkennen, dass politische Spiele vorüber
sind und dass es nur zwei Einbahn-Straßen zu beschreiten gibt: Entweder
die Erfüllung der exakte Forderung der hungerstreikenden Asylsuchenden
oder Bobby Sandes und Holger Meins auf den Straßen Münchens
فعالین در شهر دوسلدورف اداره مهاجرت را به حمایت از اعتصاب پناهجویان در شهر مونیخ به تصرف خود در آوردند
۷۰ پناهجو در شهر مونیخ دست به اعتصاب غذای خشک زده‌اند
دویچه وله، 25.06.2013: زنی حامله، مادری به همراه دو کودک ۸ و ۹ ساله و جوانی که معتقد است در افریقا با گلوله کشته می‌شد اما اکنون در اینجا به تدریج می‌میرد، جزو پناهجویانی هستند که در اعتراض به وضعیت ناگوار خود به اعتصاب غذای خشک دست زده‌اند.
۷۰ پناهجو از روز شنبه اول تیر، برابر ۲۲ ژوئن، در میدان "ریندرمارکت" در مرکز شهر مونیخ به منظور اعتراض به وضعیت زندگی‌شان دست به اعتصاب غذا زده‌اند. این پناهجویان از کشورهای مختلفی مثل ایران، افغانستان و کشورهای افریقایی هستند.
به گزارش خبرگزاری آلمان در کنفرانس خبری که روز سه‌شنبه چهارم تیر، ۲۵ ژوئن، در این باره تشکیل شد، افراد این گروه اعلام کردند که دست به اعتصاب خشک زده‌اند. اعتصاب‌کنندگان گفته‌اند که اقدام آنها یک پیام مشخص دارد: «ما شهروند نیستیم، هیچ حقی نداریم، ما خواهان تغییر شرایطمان هستیم».
یک زن باردار آفریقایی و زنی ایرانی - افغان همراه با دو کودک هشت و نه ساله در میان اعتصاب‌کنندگان هستند.
این پناهجویان نامه سرگشاده‌ای نیز به آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، و آندریاس فوس‌کوله رئیس دادگاه حمایت از قانون اساسی آلمان نوشته و در آن از شرایط پناهجویان در آلمان انتقاد کردهاند. در این نامه توضیح داده شده که پناهجویان در کمپ‌های پناهندگی به انزوا می‌افتند، آزادی رفت و آمد ندارند و مدام در خطر اخراج قرار دارند.
تا کنون ایالت بایرن که توسط دو حزب سوسیال مسیحی و لیبرال‌ها اداره می‌شود، به این نامه و نیز اعتراضات پناهجویان پاسخی نداده اما حزب سوسیال دموکرات مونیخ با اعتصاب‌کنندگان اعلام همبستگی کرده است.
رئیس شعبه حزب یادشده در مونیخ و همچنین همکار او در پارلمان بایرن از دولت آلمان خواسته‌اند که قانون اقامت اجباری در محل کمپ، ممنوعیت کار در سال اول پناهجویی و دادن بسته‌های غذایی به پناهجویان را لغو کنند.
اینها خواست‌هایی بودند که ۳۵۰ تظاهرکننده نیز در روز شنبه درمونیخ بر روی پلاکاردهای خود نوشته بودند. این تظاهرکنندگان همچنین خواهان این بودند که کودکان پناهجو از پدر و مادرانشان جدا نشوند.
خواست‌های اعتصاب‌کنندگان
"حنیفه وفایی" ۲۸ ساله از پدر و مادری افغان در ایران به دنیا آمده و از ایران به همراه سه فرزند و همسرش از مرز زمینی به ترکیه و یونان و سپس به مجارستان رفته است. این خانم در مجارستان با یک تاکسی که تنها چهار نفر جای خالی داشته به اتفاق همسر و دو فرزند ۸ و ۹ ساله‌اش به آلمان می‌‌آیند اما پسر ۱۲ ساله آنها می‌ماند تا با تاکسی بعدی فرستاده شود. این نوجوان ۱۲ ساله در اتریش توسط پلیس دستگیر می‌شود و هم‌اکنون در پاسگاه مرزی پلیس اتریش زندانی است.
همسر حنیفه به محض ورود به خاک آلمان به زندان مخصوص کسانی که حکم "اخراج" گرفته‌اند و باید خاک آلمان را ترک کنند فرستاده می‌شود و خود او نیز باید تا دو روز دیگر خاک آلمان را ترک کند. او هم اکنون به همراه دو فرزند ۸ و ۹ ساله در چادر محل تحصن پناهجویان در میدان ریندرمارکت مونیخ در اعتصاب غذا به سر می‌برد. او به دویچه‌وله می‌گوید خواسته‌اش این است که دولت آلمان او و خانواده‌اش را به عنوان پناهنده بپذیرد و هرچه سریعتر پسر ۱۲ ساله‌اش هم به آنها ملحق شود.
پناهجوی دیگری به نام امید ۲۹ ساله که چهار سال است تقاضای پناهندگی داده به دویچه‌وله می‌گوید که خواست اصلی او قبول درخواست پناهندگی او و پایان گرفتن این بلاتکلیفی است. به گفته امید کسانی در میان اعتصاب‌کنندگان هستند که ۱۰ سال است تقاضای پناهدگی داده و همچنان بلاتکلیف هستند.
امید به دویچه‌وله می‌گوید: «تقاضاهای ما برای بهبود وضعیت کمپ‌های پناهندگی از ۱۵ ماه پیش در مارس ۲۰۱۲ آغاز شد و با راهپیمایی پناهجویان در سرتاسر آلمان علنی شد و ما با نمایندگان مجلس هم درباره مشکلاتمان صحبت کردیم اما متاسفانه تا کنون هیچ نتیجه‌ای نداشته است».
"مرگ تدریجی"
سایت تلویزیون دولتی بایرن با یکی دیگر از این پناهجویان به نام "روبرت سِکو" گفت‌وگو کرده. او اعتصاب غذا را فریاد یاری دانسته و گفته: «ما انسانیم و باید با ما مثل یک انسان رفتار شود. ما هیچ حقوقی نداریم و می‌خواهیم این شرایط تغییر کند».
"وادو واتول" پناهجوی دیگری است که به تلویزیون مونیخ گفته که احساس می‌کند او را تنها گذاشته‌اند. این جوان اهل اتیوپی در حالی که گریه می‌کرد گفته است: «ما خانواده و کشورمان را ترک کردیم و حالا داریم در یک زندان مشابه آنچه قبلا گرفتار آن بودیم زندگی می‌کنیم».
"لوکاس یوهانس" پناهجوی دیگر اتیوپیایی گفته: «ما در سرزمینمان با گلوله کشته می‌شویم و اینجا به تدریج می‌میریم».
مخالفت با "جیره غذایی"
متاسفانه تلاش‌های "بخش فارسی دویچه وله" برای تماس با اداره خارجیان مونیخ به نتیجه نرسید و در آخرین تماس تلفنی، یکی از کارمندان این اداره به ما توصیه کرد که با اداره تامین اجتماعی که وابسته به شهرداری مونیخ است تماس بگیریم
"آندریاس دانشی" سخنگوی رسانه‌ای اداره تامین اجتماعی مونیخ در گفت‌وگو با دویچه‌وله گفت که کارشناسان این اداره و اداره جوانان در محل اعتصاب حاضر شده و موقعیت را دیده‌اند و با پناهجویان گفت‌وگو کردهاند.
آقای دانشی تصریح کرد که اداره متبوعش هیچ مسئولیتی درباره محل اقامت و وضعیت زندگی پناهجویان ندارد و این تصمیمات به دولت ایالتی بایرن مربوط می‌شود. حضور کارشناسان این اداره در محل تحصن پناهجویان هم تنها به این دلیل بوده که این تحصن بدون اجازه صورت گرفته و آنجا یک مکان عمومی است و به همین دلیل به آنجا رفته‌اند تا مشکلی از این نظر برای افراد متحصن پیش نیاید.
به گفته آقای دانشی اداره تامین اجتماعی تنها مسئول پرداخت پول و غذا به پناهجویان است. این اداره همچنین وظیفه دارد کودکان بدون سرپرستی را که تقاضای پناهندگی کردهاند تحت پوشش گرفته و با همکاری اداره جوانان به وضعیت آنان رسیدگی کند.
یکی از خواسته‌های پناهجویان حذف جیره غذایی و به جای آن پرداخت پول غذا به آنهاست. آندریاس دانشی می‌گوید: «این که به جای جیره غذایی به پناهجویان پول پرداخت شود چیزی نیست که ما درباره آن تصمیم بگیریم، این تصمیمی است که در ادارات بالاتر گرفته می‌شود اما ما هم مخالف دادن جیره غذایی هستیم».
از آقای آندریاس دانشی پرسیدیم که افراد متحصن از روز سه‌شنبه اعلام اعتصاب غذای خشک کردهاند. آیا در این رابطه آنها از مراقبت‌های خاصی برخوردار خواهند شد؟ وی گفت: «ما کار دیگری نمی‌توانیم بکنیم جز اینکه آنها را تحت نظر داشته باشیم».
تلویزیون دولتی بایرن با الیزابت رامزوِس، مسئول خدمات اجتماعی شهرداری مونیخ گفت‌وگو کرده است. او تقاضاهای این پناهجویان را منطقی و به جا دانسته و گفته که معتقد است روند رسیدگی به تقاضای پناهندگی باید کوتاه‌تر شود و پناهجویان به جای نگهداری در کمپ‌های گروهی بایستی در خانه‌های شخصی اقامت داشته باشند.
این کارشناس امور پناهدگان همچنین تاکید کرده که محدودیت‌های پناهجویان درایالت بایرن بیشتر از جاهای دیگر است.
به گزارش خبرگزاری آلمان در کنفرانس خبری که روز سه‌شنبه چهارم تیر، ۲۵ ژوئن، در این باره تشکیل شد، افراد این گروه اعلام کردند که دست به اعتصاب خشک زده‌اند. اعتصاب‌کنندگان گفته‌اند که اقدام آنها یک پیام مشخص دارد: «ما شهروند نیستیم، هیچ حقی نداریم، ما خواهان تغییر شرایطمان هستیم».
یک زن باردار آفریقایی و زنی ایرانی - افغان همراه با دو کودک هشت و نه ساله در میان اعتصاب‌کنندگان هستند.
این پناهجویان نامه سرگشاده‌ای نیز به آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، و آندریاس فوس‌کوله رئیس دادگاه حمایت از قانون اساسی آلمان نوشته و در آن از شرایط پناهجویان در آلمان انتقاد کردهاند. در این نامه توضیح داده شده که پناهجویان در کمپ‌های پناهندگی به انزوا می‌افتند، آزادی رفت و آمد ندارند و مدام در خطر اخراج قرار دارند.
تا کنون ایالت بایرن که توسط دو حزب سوسیال مسیحی و لیبرال‌ها اداره می‌شود، به این نامه و نیز اعتراضات پناهجویان پاسخی نداده اما حزب سوسیال دموکرات مونیخ با اعتصاب‌کنندگان اعلام همبستگی کرده است.
رئیس شعبه حزب یادشده در مونیخ و همچنین همکار او در پارلمان بایرن از دولت آلمان خواسته‌اند که قانون اقامت اجباری در محل کمپ، ممنوعیت کار در سال اول پناهجویی و دادن بسته‌های غذایی به پناهجویان را لغو کنند.
اینها خواست‌هایی بودند که ۳۵۰ تظاهرکننده نیز در روز شنبه درمونیخ بر روی پلاکاردهای خود نوشته بودند. این تظاهرکنندگان همچنین خواهان این بودند که کودکان پناهجو از پدر و مادرانشان جدا نشوند.
خواست‌های اعتصاب‌کنندگان
همسر حنیفه به محض ورود به خاک آلمان به زندان مخصوص کسانی که حکم "اخراج" گرفته‌اند و باید خاک آلمان را ترک کنند فرستاده می‌شود و خود او نیز باید تا دو روز دیگر خاک آلمان را ترک کند. او هم اکنون به همراه دو فرزند ۸ و ۹ ساله در چادر محل تحصن پناهجویان در میدان ریندرمارکت مونیخ در اعتصاب غذا به سر می‌برد. او به دویچه‌وله می‌گوید خواسته‌اش این است که دولت آلمان او و خانواده‌اش را به عنوان پناهنده بپذیرد و هرچه سریعتر پسر ۱۲ ساله‌اش هم به آنها ملحق شود.
پناهجوی دیگری به نام امید ۲۹ ساله که چهار سال است تقاضای پناهندگی داده به دویچه‌وله می‌گوید که خواست اصلی او قبول درخواست پناهندگی او و پایان گرفتن این بلاتکلیفی است. به گفته امید کسانی در میان اعتصاب‌کنندگان هستند که ۱۰ سال است تقاضای پناهدگی داده و همچنان بلاتکلیف هستند.
امید به دویچه‌وله می‌گوید: «تقاضاهای ما برای بهبود وضعیت کمپ‌های پناهندگی از ۱۵ ماه پیش در مارس ۲۰۱۲ آغاز شد و با راهپیمایی پناهجویان در سرتاسر آلمان علنی شد و ما با نمایندگان مجلس هم درباره مشکلاتمان صحبت کردیم اما متاسفانه تا کنون هیچ نتیجه‌ای نداشته است».
"مرگ تدریجی"
سایت تلویزیون دولتی بایرن با یکی دیگر از این پناهجویان به نام "روبرت سِکو" گفت‌وگو کرده. او اعتصاب غذا را فریاد یاری دانسته و گفته: «ما انسانیم و باید با ما مثل یک انسان رفتار شود. ما هیچ حقوقی نداریم و می‌خواهیم این شرایط تغییر کند».
"وادو واتول" پناهجوی دیگری است که به تلویزیون مونیخ گفته که احساس می‌کند او را تنها گذاشته‌اند. این جوان اهل اتیوپی در حالی که گریه می‌کرد گفته است: «ما خانواده و کشورمان را ترک کردیم و حالا داریم در یک زندان مشابه آنچه قبلا گرفتار آن بودیم زندگی می‌کنیم».
"لوکاس یوهانس" پناهجوی دیگر اتیوپیایی گفته: «ما در سرزمینمان با گلوله کشته می‌شویم و اینجا به تدریج می‌میریم».
مخالفت با "جیره غذایی"
متاسفانه تلاش‌های "بخش فارسی دویچه وله" برای تماس با اداره خارجیان مونیخ به نتیجه نرسید و در آخرین تماس تلفنی، یکی از کارمندان این اداره به ما توصیه کرد که با اداره تامین اجتماعی که وابسته به شهرداری مونیخ است تماس بگیریم
"آندریاس دانشی" سخنگوی رسانه‌ای اداره تامین اجتماعی مونیخ در گفت‌وگو با دویچه‌وله گفت که کارشناسان این اداره و اداره جوانان در محل اعتصاب حاضر شده و موقعیت را دیده‌اند و با پناهجویان گفت‌وگو کردهاند.
آقای دانشی تصریح کرد که اداره متبوعش هیچ مسئولیتی درباره محل اقامت و وضعیت زندگی پناهجویان ندارد و این تصمیمات به دولت ایالتی بایرن مربوط می‌شود. حضور کارشناسان این اداره در محل تحصن پناهجویان هم تنها به این دلیل بوده که این تحصن بدون اجازه صورت گرفته و آنجا یک مکان عمومی است و به همین دلیل به آنجا رفته‌اند تا مشکلی از این نظر برای افراد متحصن پیش نیاید.
به گفته آقای دانشی اداره تامین اجتماعی تنها مسئول پرداخت پول و غذا به پناهجویان است. این اداره همچنین وظیفه دارد کودکان بدون سرپرستی را که تقاضای پناهندگی کردهاند تحت پوشش گرفته و با همکاری اداره جوانان به وضعیت آنان رسیدگی کند.
یکی از خواسته‌های پناهجویان حذف جیره غذایی و به جای آن پرداخت پول غذا به آنهاست. آندریاس دانشی می‌گوید: «این که به جای جیره غذایی به پناهجویان پول پرداخت شود چیزی نیست که ما درباره آن تصمیم بگیریم، این تصمیمی است که در ادارات بالاتر گرفته می‌شود اما ما هم مخالف دادن جیره غذایی هستیم».
از آقای آندریاس دانشی پرسیدیم که افراد متحصن از روز سه‌شنبه اعلام اعتصاب غذای خشک کردهاند. آیا در این رابطه آنها از مراقبت‌های خاصی برخوردار خواهند شد؟ وی گفت: «ما کار دیگری نمی‌توانیم بکنیم جز اینکه آنها را تحت نظر داشته باشیم».
تلویزیون دولتی بایرن با الیزابت رامزوِس، مسئول خدمات اجتماعی شهرداری مونیخ گفت‌وگو کرده است. او تقاضاهای این پناهجویان را منطقی و به جا دانسته و گفته که معتقد است روند رسیدگی به تقاضای پناهندگی باید کوتاه‌تر شود و پناهجویان به جای نگهداری در کمپ‌های گروهی بایستی در خانه‌های شخصی اقامت داشته باشند.
این کارشناس امور پناهدگان همچنین تاکید کرده که محدودیت‌های پناهجویان درایالت بایرن بیشتر از جاهای دیگر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر