لنین دوست کارگران نبود!

نقدی بر نوشته هایی از محسن حکیمی و ناصر اصغری
مجلّه آرش شماره ی ١٠٩ (فروردین ١۳۹٢ – آوریل ۲٠١۳) ویژه نامه ای را با عنوان «مبارزه تدافعی طبقه کارگر» و سوتیتر «شرایط تبدیل آن به تهاجم و وظایف پیشروان کارگری» منتشر کرد. در این ویژه نامه پنج پرسش مطرح شده است و چند تن از فعالان جنبش کارگری و از جمله محسن حکیمی به آن ها پاسخ داده اند. ناصر اصغری در نوشته ای با عنوان «دشمن لنین نمی تواند دوست کارگران باشد» به تاریخ ١٠ نوامبر ٢٠١۳، تلاش کرده است تا پاسخ های حکیمی را بررسی کند.

برای خواندن کل مقاله در منبع اینجا   بلاگ سیه مشت
.............

 امّا به راستی چرا نظم غالب ستمگران و استثمارکنندگان توانسته است بیش از دو سده دوام بیاورد؟ چرا امروز آنان چنین بی شرمانه به دستاوردهای کارگری یورش می آورند؟ چرا بیش از یک سده و نیم، از کمون پاریس بدین سو، که کارگران و دیگر اقشار ستمدیده رودررو با سرمایه داران و به بهای فدای جانشان، چه در میدان های نبرد و سنگرها و چه در کارخانه ها و محلات جنگیده اند هنوز این نظم سرمایه داری ست که دست بالا را دارد؟ چرا پس از این همه نظریه پردازی ارزشمند از مارکس و باکونین گرفته تا ده ها و صدها نفر دیگر علیه نظم سرمایه داری، هنوز نوع بشر در بند و اسارت است و چشم انداز آزادی و برابری این چنین دور و دست نیافتنی می نماید؟
دو علّت اساسی برای وضعیت موجود هست. یکم این که طبقه ی سرمایه داری همچنان با استفاده از منابع عظیم مالی که دارد فقط با جنگ، کودتا، توطئه یا در بهترین حالت برگزاری انتخابات خودش را حفظ نکرده است. این طبقه دارای ارتشی بزرگ از روشنفکران، فیلسوفان، روزنامه نگاران، انواع و اقسام خبرگان، متخصصان و استادان، نهادها، تشکلات و سندیکاها ست و با استفاده از رسانه ها، کتاب ها، فیلم ها و هزاران ابزار دیگر جلوی شکل گیری هرگونه آلترناتیو انقلابی را می گیرد و برضد آن عمل می کند و اگر لازم ببیند آن را به خاک و خون می کشد. از آن جایی که این علّت موضوع نوشته ی پیشرو نیست، از بسط بیش تر آن اجتناب می کنیم. امّا علّت دوّم به جز این نیست که بیش از نیمی از این یک سده و نیم مبارزه ی کارگری جهانی در توّهمی گذشت که نامش «اردوگاه سوسیالیسم» یا «سوسیالیسم واقعاً موجود» بود که اتفاقاً حکیمی به درستی از آن به عنوان لنجزار سرمایه داری دولتی – حزبی نام می برد. امّا این لجنزار از آسمان نازل نشد و نتیجه ی یک رشته نظر و عمل بود. حکیمی نیز خوب می داند که این لنجزار چگونه پدید آمد، ولی آن جایی اشتباه می کند که نظریه ی لنین را «تحریف کامل نظریه ی مارکس و انگلس در باره ی «حزب طبقه ی کارگر» » می داند. در حالی که حزب بلشویک لنینی با برخورد مستبدانه ی مارکس در انترناسیونال اوّل و اخراج باکونین و تحمیل انشعاب به این تشکل بین المللی کارگری قرابت های فراوانی داشت. همین جا باید به این نکته اشاره کرد که ناصر اصغری در نقدگونه اش به حکیمی ادعا می کند که انترناسیونال اوّل هم یک «حزب طبقه ی کارگر» بود. اصغری ظاهراً هنوز تفاوت یک تشکل با نظرات گوناگون و گاهی متضاد و یک حزب سیاسی که دارای خط و برنامه ی واحدی ست را نفهمیده است. از قضا، زمانی که انترناسیونال اوّل با پیشدستی مارکس و هم نظران وی خواست این تشکّل را به حزب تبدیل نماید، دوران زوال و افولش آغاز شد و نهایتاً مُرد. بر این اساس است که سخن حکیمی درباره ی «نفوذ» آنارشیسم در انترناسیونال اوّل و پرودونیسم در کمون پاریس برای توجیه شکست آن ها بی پایه و اساس است و از ناآگاهی حکیمی درباره ی تاریخ هر دو حکایت می کند. حکیمی و مارکسیست ها با هر پسوندی – لنینیست، تروتسکیست یا مائوئیست – چه بخواهند و چه نخواهند، این یک واقعیت تاریخی بوده و هست که آنارشیسم باکونین، پرودون، کروپوتکین و افرادی از این دست جزئی جدایی ناپذیر از جنبش کارگری بوده، هستند و باقی خواهند ماند. مبارزه با سرمایه داری به ویژه با توجه به فجایعی که در کشورهای موسوم به بلوک شرق به وجود آمدند، نه در گذشته، نه در حال و نه در آینده ملک طلق مارکسیست ها نیست. جنبش کارگری نیز از یک توده ی بی شکل کارگر به وجود نیامده است. همه ی کارگران یکسان فکر نمی کنند. در جایی که آزادی در حد سر و دم بریده ی سرمایه داری هست، آزادی که مطلقاً در کشورهای «اردوگاه سوسیالیسم» وجود نداشت، کارگری برای دفاع از منافع طبقاتی اش عضو یک اتحادیه اصلاح طلب است، آن دیگری یک اتحادیه ی سرخ را برگزیده است و دیگری هم آنارکوسندیکالیست است. کارگری عضو یک تشکل تروتسکیستی ست، دیگری عضو تشکلی مارکسیستی ست و کارگری هم آنارشیست است. آنارشیسم نیازی به «نفوذ» در انترناسیونال نداشت، چرا که خود همچون امروز جزئی از جنبش کارگری بود که برای آزادی های سیاسی بی قید و شرط و بی حد و حصر و برچیدن طبقات و جامعه ای برابر مبارزه می کرد و می کند.
برای خواندن کل مقاله در منبع اینجا
بلاگ سیه مشت

 مطالب مرتبط:

دشمن لنین نمی تواند دوست كارگران باشد

ناصر اصغری

مبارزه ی تدافعی طبقه ی کارگر- شرایط تبدیل آن به تهاجم و وظایف پیشروان کارگری

نشریۀ آرش - محسن حکیمی      

شماره ی ١٠٩، فروردین ۱۳۹٢ (آوریل٢٠١٣)

ﻣﺒﺎرزه ﺗﺪاﻓﻌﻲ ﻃﺒﻘﻪ ﻛﺎرﮔﺮ - ArashMag.com

ويژه نامه ي جنبش كارگري- تمام مقالات این شماره با فرمات پی دی اف (3 مگا بایت)

فیلم قطار لنین را آنلاین ببینیم

هی آنارشیست... و چنین گفت لنین!

آنارشیست خشمگین

"دولت و انقلاب، به نوعی پایه و اساس خصوصیات ضروری یک آلترناتیو برای قدرت بلشیویستی را طراحی و پایه ریزی کرد ... . بلشویک ها به جای محو کردن دولت، دلایل بی پایانی را برای توجیه اجرای آن یافتند." [22]

آنارشیست ها این آلترناتیو مد نظر Ferro را آنارشیسم می دانند. انقلاب روسیه نشان می دهد که حکومت کارگری، همانطور که آنارشیست ها همواره باور داشته اند، به معنی قدرت اقلیت است و نه خود-مدیرتی طبقه ی کارگر. بنابراین، دولت و انقلاب لنین نشانگر ماهیت متناقض مارکسیسم است - آن ها در حالیکه مدعی طرفداری از ایده آل های دموکراتیک/لیبرتارین هستند، ساختارهایی (نظیر حکومت های مرکز گرا) را ترویج می کنند که این ایده آل ها را به نفع حاکمیت حزبی زیر پا می گذارد. اما آنارشیست ها باور دارند که تنها وسیله های لیبرتارین می توانند هدف های لیبرتارین را تضمین کنند و این وسیله های لیبرتارین بایستی که همیشه در ساختارهای لیبرتارین اعمال شوند تا کار کنند. اعمال آن ها در ساختارهای دولت-محور باعث عدم موفقیت خواهد شد.