خاطرات من از بیژن جزنی

رزا: داشتم با دقت تمام خاطرات یاران بیژن جزنی را میخواندم در اینجا

تمام سوالاتی که به ذهن پویا رسید، شخصن توسط سردبیر ف. تابان حذف شدند. ایشان گویا تخصص خوبی هم از اتحاد "شوروی" کسب کرده در زمینه ی حذف و سر به نیست کردن اندیشه و انسان، مدرک هم دارند. حیف درج مصاحبه ی نوام چامسکی (از یورونیوز) در وبسایت بدنام ایشان.

حال یکی از کامنتهای سانسور شده:

آقای ایرج واحدپور نوشته اید اینجا:

مبنای روابط بیژن با دیگر اعضای خانواده اش در همین اعتقاد به خلق و حرکت در جهت آرمانهای خلقی بود . پدرش مقیم شوروی بود و از آنجا نامه هائی به بیژن می نوشت که بیژن آنها را با اشتیاق به من نشان می داد که حکایت از کشش روحیه خلقی به بازگشت به ایران بود و بیژن نوعی هسته ناسیونالیستی نیز در انها می دید. پس از بازگشت به ایران و آمیزش با برادرش رحمت الله جزنی عملأ از او فاصله گرفت به طوریکه من که تقریبأ همیشه به خانه آنها رفت و آمد داشتم فقط سه مرتبه پدرش را ملاقات کردم که دو دفعه آن بخاطر عیادت از بیژن سرما خورده بود.

رزا: منظورتان از آمیزش پدر و پسر چیست؟....

کامنت دیگر که باز حذف شد درزیرمقاله ی ایرج مصداقی اینجا بود.

مصداقی کُلی دلخور است که چرا فداییان جواب فرخ نگهدار بدنام را نمیدهند. فرخ نگهدار اگرچه با لاجوردی جلاد در نیست و نابود کردن بخش منشعب فداییان (اقلیت و دیگران، مثل سربداران) از همان ابتدای انقلاب همکاری داشته، اما از مرکزیت فداییان پس از انقلاب هم بوده و هراز گاهی هم اگر لازم شده، جلوی دوربینهای وابسته، چند دوجین خاطره از جزنی و حمید اشرف و... هم داره.

برای ایرج مصداقی نوشتم: (او خود باید بهتر بداند) چرا!

لینک مطلب زیر را برایش گذاشتم.

فرخ نگهدار و حسن بهزاد مواجب بگیران فدایی ( اکثریت و اقلیت) در میزگرد بی بی 30!

رزا: پُست زیر هم که افشاگری در مورد مواجبگیری خانواده ی توکل(اقلیت- فداییان اقلیت) است که در وبسایت مائویستی زنان 8 مارس درج و حذف شده و فعلن در دست نیست!  محتوایش افشاگری از تامین مالی رادیو شورایی فداییان اقلیت بود توسط پولهای دولت هُلند!

این مطلب بالا پس از دعوت آذر درخشان برای مُصاحبه در رادیو شورایی اقلیت حذف شد!

مسابقه  رسانهای  در خارج از مرزهای ایران!

مینا سعدادی، دخترک ، مژده فرهی و زنبورک-  شهرزاد نیوز

البته چون این مطلب زیر را آنوقتها با دستکاری گروه نوشتم و کمی نوک قلم کُند شد! کماکان روی صفحه ی 8 مارس موجود است! و میتوان خواند.

راهنمای چپ برای گردش به راست رزا روشن

رزا: اینکه ایرج مصداقی (از مجاهدین سابق) چرا برای درج مطلبش اخبار روز را انتخاب کرده و چرا سردبیر این وبسایت "وزین" شخصن به رتق و فتق و سانسور نظرات پرداخته، نشان از اعتلافها و پول پروژه های جدیدی دارد.

البته مقاله ی ایرج مصداقی به حق آبرویی برای فرخ نگهدار آشغال و مزدور ساوامایی نگذاشته و اگرچه طولانی است، اما خواندنی!

فرخ نگهدار و تاریخی سراسر جعلی/ایرج مصداقی

چگونه جنبش فدایی، بیژن جزنی و حمید اشرف قربانی شده‌اند

رزا: راستش یاد پدرم افتادم که طرفدار مُصدق بود و برای شطرنج و لیموناد به خانه جوانان حزب توده هم در رفت و آمد. بعد از انقلاب با گونی گونی روزنامه می آمد خانه. یکبار که داشتم مجله مردم را می خواندم گفت: بابا جان نخوان همه اش دروغ نوشته! گفتم: خوب چرا خریدی؟ گفت: میخواستم ببینم کجاها را عوض کرده اند!

بهم گفت: توده ای جماعت دیدی چند متر فاصله بگیر! اکثرشان آدمفروشند!

اینکه در دو نظام دیکتاتوری جان به در بردم، شاید از این نصیحت خوب باشد!

متاسفانه ویروس آدمفروشی اینروزها کُل بدنه ی اپوزیسیون را مبتلا کرده. نصیحت امروزش شاید میبود: بابا جان از مواجب بگیرها فاصله بگیر!

باری

ما تنها در زمان دعواهایشان بر سر سفره ی امپریالیستها است که میتوانیم گاهی به پشت پرده ی مزدوری شان نظری کوتاه بیندازیم.

مقاله ی بعدی که خواندم از شالگونی است که فرم مصاحبه را دارد و نوشته جزنی استالینیست بوده!

محمدرضا شالگونی:

بیژن فقط یک نفر نبود یک جریان بود

اخبار روز: واکنش جزنی را به یکی از اقدامات نیروهای چپ در خارج از زندان که او مخالف و یا مشتاق انجام آن بود، برایمان تعریف کنید.

محمدرضا شالگونی: موردی که من خودم از او شنیدم، هنگامی بود که در تابستان ۵۳ پس از باز گشت از "کمیته مشترک"، از خبر نزدیکی مصطفی شعاعیان با فدائیان ابراز نگرانی می کرد و ادغام دو گروه را خطرناک می دانست. او مخصوصاً نگران "تروتسکیسم" شعاعیان بود و می گفت بچه ها باید نوشته های استالین در افشای ماهیت تروتسکیسم را منتشر کنند و به بحث بگذارند. در آن موقع من چیزی از شعاعیان نخوانده بودم و از نظرات او عملاً هیچ اطلاعی نداشتم.

 از کامنتهای مقاله در زیر. برای خواندن مقالات در منبع، روی تیترها کلیک کنیم.

   از : لیثی حبیبی - م. تلنگر

در باب نقشِ شخصیت(فرد) در لحظات تاریخی، نیز من دقیقن با شما موافقم که بحثی دیگر است.

رزا: شالگونی تشویق هم میشود در کامنتها که به نقش شخصیت (فرد)بها داده!

اما اینهمه تنها خاطرات من از جزنی نیست!

یادم است انقلاب به "پیروزی" رسید. امام آمد! زنان خانواده یکی با اتحاد ملی زنان روزنامه میفروخت(اینرا بعدها فهمیدم)، بقیه هم ضد حجاب و دل خنک که سر قطب زاده را خود رژیم زیر آب کرده...همه میگفتیم: حقشان است، چون اینها آخوندها را آوردند. دستگیری توده ای ها هم تاثر کسی را بر نیانگیخت! کنار رفتن بازرگان دیگه معرکه بود و پدرم لبخند معنی داری داشت! شاید فکر میکرد همه سر همدیگر را میخورند و باز انقلاب میشه؟! در رفتن بنی صدر از ایران کُمدی درام بود. بخاطر 30 خرداد چند نفر از خانواده را "اشتباهی" گرفته بودند و راستش پس از آن فهمیدیم دیکتاتوری شروع میشود و از ادامه ی انقلاب خبری نخواهد بود! ماها را هم گروهی فرستادند به کویر، که تهران نباشیم! مثل داستان موسی بود  که  خانواده ها بچه ها را از ترس کُشتن قایم میکردند . 

 اما یک خاطره ی گُنگ است از سرود بگو به میهن، که خون بیژن ستاره شد... که در مدرسه با پشتکار هر روز گروهی به مناسبت آمدن میهن جزنی میخواندیم. ما کوچولو ها خیلی تشویق شدیم و میهن هم مثل خانم معلم ها ایستاده بود منتظر پایان سرود. بعدش من شاشم گرفت و با چند تا از بچه ها سر سخنرانی اش زدیم طرف توالتها. پاسدارها در راهروها بودند. هوا تاریک شده بود. گفتیم میریم توالت. بعد صدای جیغ و فریاد بود. ما چندتایی توی همان توالتها ماندیم.

من کتک نخوردم. مادرم فکر کرد شب میرم خانه مادربزرگ و برعکسش. اما بخاطر بزرگداشت بیژن یکشب توی توالت خوابیدیم!

 فردایش گفتند، برنامه ی سالروز به هم خورد، چون در جیب چند نفر اعلامیه ی گروه فرقان را گرفته اند!

دیگر مراسمی برگزار نشد و بتدریج گروه گروه بچه های بزرگتراز مدرسه غیب میشدند!

میدانم خاطره ی مُهیجی نبود! اما خوشحالم که بخاطر فداییان سرم را بباد ندادم. اینهایی که از گروهشان دیدم، چه مرکزیت و چه کادر یا پشت در گزینش، یک مشت آدم دُگم استالینیست آدمخوار هستند اینجا.

شاید در ایران باشند فداییانی که مُزدوری سیستم را نکنند.

از میهن جزنی هم خوشم نیامد. در یکی از گردهم آیی های زنان از برخورد دمکراتیک شوهرش با کُلفت جوانشان میگفت. یادم است همانوقتا دانشجو بودم و در خانه های اینجا کُلفتی میکردم برای ادامه تحصیل و زنده ماندن. تصویر خانم معلم مهربان آنروزها به کارفرمای دهان گُشاد تبدیل شد!

اما یک کامنت هست از رضا که همیشه فکرم را مشغول میکنه. چون برعکس گروه مُسلحانه ی ایرانی، بچه هایی که از آلمانی ها مانده اند بسیار نازنینند. با کُهولت و بیماری و سابقه ی 20 سال زندان،  همراه ما در خیابانند. از بالا به پایین به ما نگاه نمیکنند و شنونده ی خوبی هم هستند. برای همین هم وقتی فهمیدم شنیدم که مغز اولریکه را دفن نکردند و سالها در فرمالین بود، خیلی گریه ام گرفت.

در مورد جزنی و گروهش هم خیلی بی عدالتی بود که اسیر کُشتندشان. اما اشکی هم برایش ندارم. احتمال اینکه اگر زنده میماند میشد یکی "ف.تابان" زیاد بود. یا بقیه ی آشغال فدایی های اقلیتی/اکثریتی خارج.

پایان تاریخ، بپایان رسیده. اکنون آینده شروع میشود.

مطلب را ویرایش نکرده میگذارم. چون از خود سانسوری اش میترسم!

در زیر کامنت رضا:

 در زیر پُست مسئله قتل عبدالله پنجه شاهی بدلیل عشق ممنوعه در خانه تیمی

رضا: من قبلا هم گفتم که جنبش چریکی بخشی از تاریخ ماست و اگر لازم باشد، که صد در صد هم لازم است باید نقد شود. شخصا هم معتقدم که نقد مش چریکی نقد یک عده جوان مبارز که گویا ما هم جزوشان نبودیم، نیست( یکی از مشکلات نقد نویسی ما هم این است که گویا ناقد به عنوان کسی که حقیقت را از ازل میدانست و بری از اشتباهات اتفاقات افتاده است با مسائل برخورد میکند)نقد مشی چریکی( البته به اعتقاد من جنبش چریکی ونه مشی چریکی)در واقع نقد مرحله معینی از تاریخ حیات سیاسی و اجتماعی ما است( تاکید میکنم ما، هرچند شخصا در آن زمان طفل شیرخوار بودم)جنبش چریکی اسلحه به دست گرفتن چند جوان در ایران نبود. این یک جنبش عظیم جهانی بود که اگرچه در کشور های موسوم به جهان سوم از مقبولیت بیشتری برخوردار بود اما ابعاد آن از ژاپنی که در آستانه تحول عظیم اقتصادی و تکنولوژیکی ایستاده بود تا آلمان را در بر میگرفت. فراموش نکنیم خیل عظیم روشنفکرانی مثل رژی دبره که نه از روستاهای گواتمالا که از پایتخت -مثلا- دموکرداسی جهان، یا به عبارت صحیح تر از پایتخت اولین کشور انقلاب بورژوایی یعنی فرانسه، به این جنبش رو آورده بودند و حتی تا سطح تئوریسین های بالای این جنبش هم رفتند.

این یک جنبش بود چون فقط یک حرکت نظامی- سیاسی نبود؛در ابعاد کلان ادبیات خودش را داشت، هنرش را داشت، در نزد افکار عمومی جهانی مقبولیت خودش را داشت. بر بستر یک شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی شکل گرفته بود و در میان اقشار و طبقات نیروی مادی اجتماعی داشت. پوچیسم پنهان و سرخوردگی روحی و روانی اروپای پس از جنگ و شیفت کشورهای عقب مانده از فئودالیسم به سرمایه داری کنترل شده توسط امپریالسم و از بین رفتن موضوعیت ایدهای سرمایه داری ملی در قالب راست و خزیدن این ایدها به سمت چپ( به اعتقاد من مارکسیسم به دلایلی که از حوصله این نوشته کوتاه خارج است، مناسبترین ظرف برای خودنمایی بورژوازی ناسیونالیست بود) در کشورهای موسوم به جهان سوم بستر های اصلی پیدایش و رشد جنبش چریکی بودند. البته عوامل دیگری هم بودند، مثل پیدایش خیل عظیم دهقانان فلاکت زده در اثر همان تغییر شیفت از فئودالیسم به سرمایه داری که فوقا ذکر شد که میتوانستند هم وجهه خلقی به جنبش چریکی بدهند هم منبع قابل اتکای اعتراضی بورژوازی ناسیونالیت به بن بست رسیده باشند.

بدون دلیل نبود که ایدهای و آرمانهای جنبش چریکی در کشورهای موسوم به جهان سوم تلفیقی بود از نوعی سوسیالیسم دهقانی و بورزوازی ناسیونالیت.

به نظر من یک نقد کامل باید همه اینها را توضیح دهد. تنها بر بستر چنین نقدی است که میتوان خیلی از زوایای جنبش چریکی مثل نوع نگاه عقب مانده شان به عشق و زن را هم توضیح عینی داد.