گزارش مستقیم یک سقوط/ مصر

آیا البرادعی بازرگان دیگری برای ملت مصر خواهد بود و محللی برای به قدرت رسیدن اسلام گراها خواهد شد؟ پاسخ روشن نیست.هیچ کسی توانایی پیشگویی آینده را ندارد. میتوان آینده را پیش بینی کرد اما در فاکتورهای موثر در پیش بینی، یکی خود انسان است. انسانی که می تواند حداقل بر سرنوشتش تاثیرگذار باشد. در نگاه به انقلاب ایران برخی می گویند که خیزش 57 اشتباه بود اما مشخص نمی کنند که کدام بخش آن حرکت نادرست بود؟ عده ای دیگر دست غرب را در کار می بینند و از ارتشیان خائن گله مند هستند که چرا پس از 17 شهریور، مردم را بار دیگر در وسط میدان با مسلسل در خون نرقصانیدند؟! اما هیچکدام مشخص نمی کنند که ایراد از مبارزه برای آزادی و اعتراض به خودکامگی بود یا سکوت در برابر بلدوزر انقلاب؟ بلدوزری که خواهان بیشتری از بنز بازرگان داشت. بلدوزری که عاقبت دور زد و از روی تک تک پشتیبانان سابقش رد شد. اشتباه انقلابیون بیش از همه در پیروی کورکورانه از خمینی و مهمتر از همه نایستادن در برابرش در فردای انقلاب بود. آنان که خود را اهرمی برای حذف گروه های رقیب کردند. تشبیه و توصیف درخشان مارکس در هجدهم برومر از فرصت طلبان، فارغ از مصادیق آن، شاید زیباترین وصف حال انقلابیون ایرانی باشد. البرادعی در مصاحبه ای با خبرنگار واشنگتن پست (10ام آوریل 2010) گفته بود:"البته که رفرم از داخل کشور می آید. اصلاحات یک قهوه ی فوری نیست و زمانبر است.

واشنگتن پست:مقامات NDP نیز همین را می گویند که اصلاحات فوری نیست و آنها بدنبال تغییرند.
البرادعی:رفرم یک قهوه ی فوری نیست اما ما قصد نداریم برای 7000 سال دیگر صبر کنیم. ما باید قدم های محکی برداریم. اصلاحات صبر کردن برای گودو نیست. آنچه که در اینجا، در مصر رخ می دهد، صبر کردن برای گودو است. من قصد ندارم تا منتظر گودو بمانم."
گمانه زنی های بسیاری درباره ی آینده مصر زده می شود بااین وجود اکثراً نقش مردان بزرگ و ارتش مصر را سرنوشت ساز می دانند. ارتشی که حاضر به کشتن مردم خود نشده، تغییر کاربری نداده و اعتبار تاریخی اش را حفظ کرده. ارتشی که بقول برژینسکی می تواند نقشی همانند ارتش ترکیه در تاریخ این کشور ایفا کند. منطقی تر خواهد بود که تحلیل مصر و آینده آنرا به مصریان واگذار کنیم اما شاید مهمترین درس مصر برای ایرانیان، این باشد که بایستی سرنوشت را در دستان خود گرفت. گودو، هرگز نخواهد آمد. برای خواندن مقاله از منبع اینجا را کلیک کنیم.

زهرا بهرامی که هفته ی گذشته در ایران اعدام شد، زندگی ناآرامی را پشت سرگذاشته بود. داستان فرار او از ایران، خودکشی دخترش، مشکل اعتیاد پسرش، اعدام برادرش، قاچاق مواد مخدر از سنت مارتین، پاسپورت های جعلی و سرانجام، اعدام خود او در تهران

نامه‌ای از بهشت٬ نامه‌‌ای از جهنم

چریک نشوید 2    اول اینکه نقد مبارزه‌ی مسلحانه را صرفا به نقد و رد شخصیت چند چریک تقلیل نداده‌ام. نقد من نه به چریک‌ها که به مبارزه‌ی مسلحانه است. مشکل را در خود ِ بازی می‌بینم، نه بازیکنان. این بازی اسلحه دست‌گرفتن از سر ناامیدی و یأس یا به قصد تغییر است که از باسوادترین و مومن‌ترین آدم‌های دوران‌شان گاهی توی کتاب های تاریخ "مشنگ" یا "جانی" می سازد.

تقدیم به نادر طالبی / به لک و لاش های خانه هنرمندان / جک و جنده های انسان دوست/  به کارگرای جنسی پروژه پاسگاه نعمت آباد/  بچه های میدون جلیلی ، پشت خط ،لب خط، ..../  ستاره بهرنگ،/   فریبا فیاضی/ به موش های خیابونی ....به جنده های خیابونی که لباس هرچی تنشونه و کونشون گنده اس/  تقدیم به نوار بهداشتیه لای پاهام/  به دکتر سید مهدی موسوی ناکام !

Streets Against The War

انیمیشن کوتاه با عنوان “خیابان ها علیه جنگ” در چهار شهر ترکیه و روی ۲۴۹ دیوار، تصویربرداری شده است.

کلاشینکف تو حلقت خانم فرن امشب در بی بی سی فرمودن که یک نفر در شبکه های اجتماعی فرمودن که از جدی شدن تظاهرات مصر هراسانم! چرا که می ترسم اهرام مصر خراب بشن و من دیگه نتونم ببینمشون !!!‏ خوب آخه پدسسسگ! اولا تظاهرات خیابونی چه ربطی داره به اهرام مصر که تو بیابونن؟؟ ثانیا مگه مردم وحشین که وسط تظاهرات برن با بیل و کلنگ بیفتن به جون اینا؟؟  بعد تو فقط از این جنبش اینو فهمیدی که ممکنه اهرام خراب شن تو نتونی بری ببینی یه وقت لذتت لحاظ نشه؟؟ سگ تو روحت شفته

شاید صد یا هزار سال طول بکشد تا بالاخره آدم‌ها امیدشان را از ساختن دولت ــ یا هر نهاد قدرتی بر علیه خودشان ــ ببرند و دست به کار آفریدن نظمی بر مبنای روابط انسانی شوند: بی‌نیاز به رئیس‌جمهور، پارلمان و توهین مجسمی به اسم پلیس. تا آن روز به جای بمب ساختن صبر می‌کنیم. «بی امید و بی ناامیدی». اما خب.. ممکن است هیچ وقت آدمها به این میزان رشد شعور نرسند و نهایت آزاد‌خواهی‌شان همان "دولت آزاد" باشد که در آن صورت، «حیف از پروسه‌ی تکامل.» بی‌خود از برکه‌ها بیرون آمدیم.