هشدار به کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی

رزا: این متن را رفیق مسعود از طریق ای میل برای خوانندگان وبلاگ فرستاد و در صورت جواب به سوالاتش و مسائل طرح شده، در همین پست قرار میدهم. با تشکر از همه رفقای کارگر و در همبستگی رسیدن به مطالبات انسانی شان در آستانه روز جهانی کارگر دستهایمان را به هم دهیم.

هشدار به کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی

زمانی که طبقه سرمایه دار برای کنترل جامعه قد علم کرد و در ابتدای سلطه بورژوازی بر کنترل دولت و مترتب آن بر جامعه، علیرغم شکوفائی همه جانبه رابطه ی کار و سرمایه  تضمین شد؛ اما چنین حرکتی به راحتی و بی درد سر انجام نپذیرفت. همچنانکه این پروسه پنج قرن طول کشید. در طول تاریخ ِ جامعه ی بشری شاید برای اولین بار بورژوازی توانسته است دولتی ایجاد کند و به نوعی آنرا تسلیم خود سرمایه نماید. برای همین هم با اینکه 160 سال از عمر مانیفست مارکس و انگلس می گذرد تا کنون اما هنوز نیروی غالب و مغلوب کماکان ادامه پیدا کرده و دریغا که هر روز بیشتر این اوضاع لابلای پرده ی ابهام باقی و یا پیچیده می شود. گویا قرار بوده است که مانیفست به عنوان پاد زهر سرمایه ی جهانی و دولت های سلطه گر و ستمگر سرمایه عمل کند.

واقعیت اینکه ناتوانی و نیز سکوت انسان هائی که دستی بر آتش داشته اند تأثیر بسیار بدی در جامعه گذاشته است، زیرا که طبقه ی کارگر را بدجوری خلع سلاح کرده اند.

رفقا علت این همه شکست و خفت کجاست؟

علت و معلولی را در فلسفه ی زندگی مبارزاتی و عمل اجتماعی باید بدرستی شناخت.
در ضمن لازم است قدرت اجتماعی سرمایه را هم جدی گرفت. اگر ما کارگران نتوانیم شناختی از معلول های اجتماعی، سیاسی ـ تاریخی داشته باشیم متأسفانه خود معلول به علت تبدیل می گردد. و بقول توده ها قوز بالا قوز می شود!
شیوه تولید سرمایه داری و فرایند سرمایه، خود بانی و باعث تضاد است بنابراین موضوع برخورد صحیح با پدیدارهای اجتماعی ـ اقتصادی ای می باشد که مبتنی بر تولید و بر بنیاد منافع خصوصی سرمایه دارن عمل می نماید و تضادها را ایجاد می کند. یک موضوع حیاتی برای ما کارگران کمونیست این است که بدرستی ربطه ی علت و معلول را بشناسیم تا به راحتی در مبارزه طبقاتی که حرکت روزمره علیه سرمایه را سامان می بخشد مسیر اصلی خود را پیدا کنیم. زیرا سرمایه دنبال همین علت ها است که می رود تا گور خود را پیدا کند. اما مسلم است که خود سرمایه باعث سرنگونی اش نخواهد شد از سوی دیگر سرمایه هم به خودی خود رشد نخواهد کرد که از طریق خرید نیروی کار به اهداف خود می رسد. پس بر عهده ی خود طبقه کارگر است که تکلیف نهائی خودش را برای همیشه روشن سازد.
قرار بود که مانیفست بر ویرانه های سرمایه، جامعه ی انسانی را بر پا کند. لنین و بلشویک ها با دنباله روی از مانیفست، کار را به مراتب خراب تر نمودند زیرا بعد از 1917 شوراها را نابود  کردند و تعداد زیادی از کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی را کشتار کرده و بر ویرانه های این کشتارها به اصطلاح "دولت نوین سوسیالیستی" را بنا نهادند.
چه بلائی به سر کمون و کرنشتات آمد؟

برای خواندن کل مطلب روی اینجا کلیک کنیم.

عکس از کرنشتاد

آنچه از طرف سرمایه جهانی و دولت های جبارشان صورت گرفت، دشمنی بورژوازی را آشکارتر می سازد. ولی صحبت از آنهائی است که خود را طرفداران مارکس، انگلس و لنین و نیز طرفداران طبقه ی کارگر می دانند. حتا خود مارکس هم وقتی زنده بود با اینکه تجربه وقایع کمون، او را شُکه کرد اما به درستی سازمانیابی شورائی و چگونگی تفاوت آنرا با نگاهی که در مانیفست بیان شده بود را تبیین نکرد.همچنانکه به روشنی به نقد خودش نپرداخت و سخن از نوع جدیدی از سازمانیابی کارگری ـ تجربه کمون به کارگران می آموخت ـ را که با تحزب خوانائی نداشت بطور کامل ندید. بویژه اینکه چنین سازمانبندی ای برای آینده ی مبارزات کارگری نقش مهمی می تواند ایفا کند. ولی امروز می دانیم که کمون نوعی از سازماندهی را آشکار ساخت، بمراتب به لحاظ تشکیلاتی بالاتر از درکی است که مارکس در مانیفست ارائه داده بود.  یعنی تجربه ی کمون به سانترالیسم و فعالیت حزبی مُهر ابطال زد.

البته قضیه به همینجا هم ختم نشد، لنین و شرکاء کار را ادامه دادند و از کارگران انتقام گرفتند. همچنانکه در جریان عمل درگیری بلشویک ها با کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی را آشکار ساخت. و لنین بعنوان فردی کار کشته که تئوری هایش کپی برداری از کائوتسکی بود و در عین حال تشنه ی قدرت؛ و بقول پل ماتیک از مریضی پارانویا رنج می برد. کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی از امتحان سختی باید گذر می کردند. که پیچیدگی قضیه به قبل از سرنگونی تزار و دولت کرنسکی بر می گردد؛ لنین قبل از گرفتن قدرت با آنارشیست ها اتحاد موقتی داشت. اما پس از حادثه ی کشتار کرنشتات و سرکوب کامل آنارشیست ها و کمونیست های شورائی، لنین و تروتسکی و حزب بلشویک این پیروزی خونین را جشن گرفتند. خب، کمون پاریس و قیام پرشکوه کرنشتات* هر دو سرکوب شدند و خیلی ها سکوت کردند. علت سکوت چه می تواند باشد؟ این فاجعه انسانی چه منافع خاصی برای احزاب لنینی داشت؟ هنوز که هنوز هزاران سئوال از این دست زیر پرده ی ابهام باقی مانده است. کارگران و همه ی انسان های با وجدان هرگز این فجایع را فراموش نخواهند کرد.

مشکلات و موانع در مقابل فعالیت جدی مشترک رفقا

انتقاد از خود، ما را نه تنها از جمع انسانها دور نمی کند بلکه برعکس فعالیت اجتماعی و چگونگی نزدیک شدن را به ما نشان می دهد.

اولین و بزرگترین اتهام از سوی احزاب، سازمان ها و متأسفانه کمونیست های شورائی، به رفقای آنارشیست های انقلابی این است که این ها به سرمایه به شکل طبقاتی نگاه نمی کنند. که متأسفانه از طرف رفقای آنارشیست به کمونیست های شورائی پاسخی داده نشده است، احزاب و سازمان ها جای خود دارد، چرا که اینها هیچ موقع صادق نبوده اند. چون لااقل جوابیه ما کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی به آنها کاملن مشخص است. زیرا ما در سه دوره ی معین توسط احزاب لنینی سرکوب شده ایم و این دلیل روشنی است برای آنان.

از این رو سئوال من به مراتب مهم تر و بنیادی تر است مادامی که این ناروشنی بین کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی وجود  دارد، این موضوع در جریان عمل اجتماعی مشترک ایجاد مشکلات فراوانی  خواهد شد. لذا پیشنهاد مشخص من این است:

بطور جدی لازم است جمعی از دو طرف برای حل چنین مشکلی تشکیل شود تا به صورتی اقناعی و دیالوگ دو جانبه ی متقابل در جهت رفع ابهامات اقدام گردد.

در ضمن لازم است توجه کنیم که در حوزه ی تشکیلات و عمل اجتماعی ما خیلی ضعیف هستیم، در واقع جمع ما ناشناخته و پراکنده و در عین حال ناتوان در یک نظریه اجتماعی مشخص طبقاتی رنج می بریم. نظریه اجتماعی از نگاه کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی چگونه است؟

نظریه اجتماعی از طرف بوژوازی و احزاب چپ بر مبنای سود، کارمزدی، دستمزد، و جامعه ی مدنی استوار است.

طی یک قرن از 1917 تا کنون جایگاه احزاب چپ بر ایدئولوژی مارکسیسم و ناسیونالیسم استقرار یافته است. امروزه کاملن روشن است که چپ، احزاب برادر و چپ مدرن چه در گذشته و چه حال در پیشبرد امور دولت ها در کنار سرمایه قرار داشته و دارند. و بعنوان بخشی از سرمایه جهانی عمل می کنند، آمال و آرزوهای شان به سرمایه داری دولتی استوار است، و تضادشان با سرمایه خصوصی از اینجا شروع می شود.

ما کمونیست های شورائی و آنارشیست های انقلابی هیچگونه مانیفستی از پیش نداریم. و در سه دوره ی مشخص بطور وحشتناک سرکوب و اعدام شده ایم [اسپانیا،کمون پاریش و کرنشتات]، همواره خواسته ایم از اینجا به آنجا برویم، هیچکس آنجا را ندیده، آنجا قبله عالم نیست. برای رسیدن به آنجا به دنبال برده و برده سازی نیستیم و انسان ها را اجیر نمی گیریم، هرگز کسی را فریب نداده ایم و به دنبال رهبر و رهبرسازی نبوده و نیستیم و احتیاجی هم به اینگونه فریبکاری ها نداریم رک و صریح به دنبال مکتب جدیدی هم نیسیم مکتب سازی را فریب و دغل کاری می دانیم. بر عکس به سنت های اجتماعی ـ تاریخی در یک  جمع انسانی برای ایجاد حیات آزاد انسانی مبارزه می کنیم، در سه دوره مشخص مبارزه کردیم و توسط احزاب بورژوائی و دولت هایشان سرکوب شدیم ولی از مبارزه طبقاتی دست نکشیدیم. حالا هم سعی می کنیم که تمامی موانع پیش رو را در عمل مشترک  و سرمشق قرار دادن کمون پاریس دوباره عملی کنیم. ما بدنبال سرنگونی حکومت ها و دولت ها نیستیم زیرا این تئوری که مبارزه را محدود می کند نزد ما جایگاهی ندارد و به آن باور نداریم. ما سعی خواهیم کرد در مبارزه طبقاتی به تئوری ای دست یابیم که راهنمای عمل مان باشد.

هدف ما انقلاب پرولتری است. هر دم و در جریان عمل، تئوری ما عمیق تر و همه جانبه تر میشود و برا ی عمل کردن در انتظار نخواهیم نشست و شعار هم نخواهیم داد.

برای آموزش های لازم علیه توحش سرمایه بطور جدی در شوراهائی که در جامعه ی سرمایه داری ایجاد می شود خواهیم آموخت و در نهایت این شوراها را بوجود می آوریم.

رفقای عزیز وضعیت امروز حساس و تعیین کننده است.

سکوت و خود سانسوری غیر قابل بخشش است. وحشت بورژوازی از پرولتاریا شرایطی را بوجود آورده تا کسانی که در گذشته با فال نامه ی لنین زندگی می کردند امروز در قالب ایدئولوژی مارکسیستی به دنبال یک دنیای بهتر خواب خوش می بینند و امروز تحت نام احیای مارکسیسم و نفی کامل کمونیسم شورائی با استفاده از تکنولوژی جدید انتزاعی و تلویزیونی با کمک های مالی میلیونی از قدرت های بزرگ، خاک به چشم طبقه ی کارگر و زحمتکشان جهان می ریزند.

مسعود   01/02/12

سئوالات اساسی برای پیشبرد مبارزه طبقاتی و تکمیل نظریه اجتماعی کمونیسم شورائی را با شما در میان می گذارم، تا بتوانیم مشکلات را تا حدودی پیدا کرد.

نظریه مربوط به جامعه بی طبقه را می توان کمونیسم شورائی نامید؟

آیا نظریه کمونیسم شورائی که سوسیالیسم را از طریق مشارکت فعال توده های وسیع انسانی بوجود خواهد آورد؟

آیا کمون پاریس، محصول دوره ای است  که موج مبارزه انقلابی سراسر اروپا را درنوردیده بود، واقعیت دارد؟

آیا چنین سئوال هائی و هزاران سئوال دیگر ما را به واقعیت نزدیک خواهد کرد؟

ما اگر در سال 1919 متوجه اینترناسیونال کمونیزم قلابی ِبلشویک ها شدیم وقتی در 1920 دولت بلشویکی را سرمایه داری دولتی ارزیابی کردیم پس از یک قرن به کجا رسیده ایم؟ آیا واقعن در مقایسه با آن زمان چقدر جلو آمده ایم؟  آیا می توان علت اش را پاسیفیسم دانست؟ یا اینکه موضوع به رشد و تحولات عظیم سرمایه داری هم برمی گردد؟ چرا که شاید بگونه ی خاصی ما را از دور خارج کرده است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*قیام ملوانان و کارگران کرنشتات در سال 1921 علیه حزب لنینی و بلشویک ها بود، شورشیان نوشتند که ما برای مطالبات انسانی مان مبارزه می کنیم. طبقه کارگر امیدوار بود که با انقلاب اکتبر پیروزی بدست آورد ولی نتیجه چیزی جز سرکوب توسط حزب بلشویک نبود آنهم بخاطر حفاظت از زندگی آسوده تر کمیسارها و بوروکرات ها؛ که داس و چکش را معرف خود قرار داده بودند و عملن سرنیزه و زندان و سرکوب را بازسازی می کردند. بله، بدینگونه شورش کرنشتات را که بمثابه یک اسطوره اجتماعی و چراغی دریائی بود، نابود ساختند. و بر این بنیاد اسطوره ای دروغین؛ دولت بلشویکی را جایگزین آن نمودند و اعلام داشتند که قدرت در دست کارگران است. آخر کارگران با توجه به توان تاریخی ـ اجتماعی اش نیازی به سرکوب و کشتار ندارد.