به خاطر قتل منیژه فروهش تهرانی- مادری تنها- چه باید کرد؟! / مرادی

خواندن خبر دردناک قتل مادری که با زحمت وتلاش خود به زندگی سخت وپرتلاشش ادامه می داد وهنوز نشکسته بود به دست پسر بیمارش، فرزندی محصول طلاق که انسانهای روان بهم خورده اند، بسیار تکان دهنده وپردلهره بود. برای من که یک پسرِبیماروعصبی و ناآرام دارم. و شاید برای بسیاری از زنان ایرانی که درگیریهایی ازاین دست دارند. فرزندان طلاق کودکانی قربانی ناسازگاری واختلافات والدین، کودکانی بی تقصیر که به واقع کودکیشان در اضطراب وکابوس های شبانه گذشته، کودکانی که با وجود همراه بودن با پدرومادر یا با یکی از آنها مدام عدم امنیت را احساس کرده و ترس بی پناهی را هر شب به رختخواب برده اند. وما مادرانی که ازبدِ حادثه با مردانی پیمانِ زندگی بسته بودیم که هیچ نقطه اشتراکی از نظر روحی و روانی نداشتیم. و جامعه در تبعید هم با تمام رفرم های اجتماعی مثبت در دفاع ازحقوق زنان وکودکان و غیر قابل قیاس بودن با سرزمین اجدادی ما بازهم عیوب خود را داراست وبه ما کمک های لازم را تاکنون نکرده است. اینجا هم فاصله طبقاتی به عینه ملموس است. گرچه اینجا کسی از گرسنگی نمی میرد. اما مشکلات خرج ودخل باسطح توقع فرزندانِ مان که خواهان برآورده شدن آرزوهای بسیاری هستند برایمان بسیار سخت وغیرممکن است. روان آسیب دیده، همسالان آلمانی که خود را به رخ کودکان خارجی میکشند، آرزوهای دست نیافته، ترس های بی خانواده بودن، دلهرهایی هستند که کودکانمان را روان پریش ونامتعادل می سازند.

وبیماری های ژنتیک روانی که بلایی دیگرست بدتر. و اما قتلهایی که برای خارجی های مقیم کشورهای پناهنده پذیر اتفاق می افتد نودونه درصد فقط برای زنان است؟
این همان ظلم واجحافی است که شادروان منیژه خود به درستی از آن آگاه بود!
خانواده چه به شکل مطرود شمرده شده مارکسیتی، چه به شکل خانواده مقدس مذهبی در کشورهای جهان درهرحالتش محل وکانون زایش وپرورش انسان است و به راستی من به این موضوع باورمندم که اگر زوج جوانی با آگاهی واختیار وشناخت، تشکیل یک همبستگی اجتماعی جنسی عشقی واقتصادی را به نام خانواده تک همسری بدهند و ارگان های سیستم اجتماعی موجود به حمایت وکمک برای رشد فرزندان این کانون کوچک اجتماعی بپردازند ، این کمک ازتخیل فروپاشی خانواده که درآینده ای نه چندان دوربه خاطرازخودبیگانه شدن انسان از ذات عاطفی وغرایز وعشق به فرزندان و هم نوع خود تا بردگی مطلق کار، نه سوسیالیسم، قابل تصور خواهد بود.
درهمین آلمان تعاریف واشکال جدیدی ازخانواده وجود دارد. مسئله اما مشکلات اقتصادی خارجی ها وافراد کم درآمد است که همواره این کمبودهای اقتصادی موجب عقده ها ی روحی و روانی هم می شوند. چاره چیست؟
 آیا ما در اعلام مشکلات خانوادگی مان به سایرین راحتیم؟
 آیا دست کمکی به جزء سازمانهای این کشور دراختیار ماست؟ که ما زنان مهاجر با خیالی آسوده بدانیم که کمکخواهی ما دستآویزی برای مخالفین ما درگروه های سیاسی که با آنها بوده ایم یا مخالف آنها بوده ایم نباشد؟ حتی برای زنان غیر سیاسی؟
چندنفر ازمشکل منیژه آگاه بودند؟ چندنفر به کمک این زن فعال سیاسی پرداختند؟ چه کمک هایی به او شد؟
پدر فرزندانش در رابطه با بیماری پسرش چه اقداماتی برای کمک انجام داد؟
آیا هرگز از پسرش نشنید که به من می گویند: مادرت را بکش؟ (جالب اینکه درضمیرناخودآگاه بیمارِاین پسرهم، مادرمقصرتمام اتفاقات بوده وهست! واین ضمیر لعنتی برای یکبار هم به اونگفت: پدرت را بکش؟ راستی ضمیرناخودآگاه اوهم ضد زن بود؟ دراینجایی که حداقل برای زنان حقی قائلند و در مدرسه از حقوق زنان حرف می زنند وحقی که مادر برای سرپرستی دارد را آموزش می دهند...!)
به هر حال ما مهاجرانی هستیم که از یک فرهنگ زن ستیزِمذهبیِ فناتیک وعقب افتاده آمده ایم، و منفعت طلبی وخودخواهی وگیلیم خودرا فقط ازآب کشیدن، شیوه نگرش وزندگی ماست!
ما قادر نیستیم به تنهایی از خطرات جلوگیری کنیم.

درهمین کشورهم از نادرترین ملیتها هستیم که ضد هم زندگی می کنیم. همبستگی در گروه های سیاسی ما، سرآمد یک مثال بی مناقشه است، فقط ظرف چند ساعت ازاعلام انشعاب یک سازمان سیاسی، نگاهی به اعلامیه های صادره طرفین بیندازید ، شرم را حتما احساس خواهید کرد! ویا پرده پوشی های موجود را.
اصلا رفقای منیژه در اولین اطلاعیه صادره، از قتل این زن سخنی به میان نیاوردند؟!
 وآن کسان فرصت طلبِ سریزنگاه برس مقاله نویس، که خود از توطئه گران محافل سیاسی هستند، چگونه از فرصت به دست آمده، از آب گل آلود ماهی می گیرند؟ و ازهم پاشی خانواده مورد تکفیر دیالکتیکی را پشت سرگذاشته، ازهم پاشی آن خشمگینند و آن را به رژیم جنایت کار اسلامی وسرمایه داری نسبت می دهند وعدم همیاری و کمک با زنان بی همسر را که اتفاقا بسیاری از زنان فعال سیاسی بوده وهستند را از سرخود وا میکنند؟ کی بود، کی بود؟ مانبودیم!

به هرحال ما نیازی جدی داریم در تمام شهرهایی که زندگی می کنیم، خودمان کانون های کمک به هم زبانان خود را داشته باشیم وازامکانات مالی دولت دراین راستا کمک بگیریم. چه خوشایند رفقای سیاسی باشد یا نه ! چون آرمانهای دست نیافته ما برای جهان، یک تخیل است که با اصول وقواعد جامدش درکشورهای سوسیالیستی سابق به سرکوب وکشتار مخالفین انجامید وبه شکست و بن بست رسید و...همان شد که تاریخ ثبت کرد. حالا ما دراین گوشه جهان زندگی می کنیم ومشکلات واقعی زندگی، طلاق و کودکان باقی مانده از آن با ماست.
به نجات خود وکودکانمان بپردازیم، این اتفاق تکان دهنده، زنگ خطریست برای بسیاری از ما مادران تنها!
باید هسته های نشستهای فکری وحقوقی را برای حمایت روحی وروانی وپزشکی ومشاوره های اجتماعی دایر کنیم،  و ازهمین سیستم کمک بگیریم، برای حل مشکلات موجودِ ملموس امروزمان، چون این وظیفه این نهادهای اجتماعی موجود است.
به انتظار جهان آرمانی فردا نباید نشست! برایش تلاش کنیم، ولی به امید رفقا که کمک کنند و به انتظارشان فرصت زیستن را از خود نگیریم!

 مرادی

مطالب مرتبط:

قتل فعال زنان "منیژه فروهش تهرانی" مادر کُشی است و نه مرگ نا بهنگام

Familiendrama in Geesthacht: Sohn tötet seine Mutter

Die Leiche seiner Mutter soll in der Lübecker Gerichtsmedizin obduziert werden.

Familiendrama in Geesthacht: Sohntötet seine Mutter

Die Polizei wird den Messerstecher in den nächsten Tagen weiter verhören, am Donnerstag soll der Mann einem Haftrichter vorgeführt werden