نقد ی بر روند کنگره پناهجویان در شهر مونیخ آلمان

از تاریخ اول تا سوم ماه مارس ۲۰۱۳ کنگره پناهجویان در شهر مونیخ برگزار گردید. حدود 250 تا 300 نفر در این کنگره شرکت داشتند. اکثر شرکت کنندگان پناهجویانی بودند که تحت شرایط وخیم و نداشتن تأمین ماندن ورفاه در اردوگاه های پناهجویی به سر میبرند و هر لحظه با قوانین راسیستی و ضد انسانی پناهنده گی مانند برگشت اجباری مواجه اند. متأسفانه به دلیل مراقبت شدید پلیسی در راه های مرزی، پناهجویان کشورهای دیگر مانند اتریش و هلند و ... از شرکت در کنگره محروم ماندند.
دوم اینکه طی یک سال اخیر ما شاهد جنبش اعتراضی پناهجویان علیه قوانین راسیستی هستیم که خودرهایی و سازماندهی از پایین را در سرلوحه ی مبارزات خود قرار می دهند. این خود قدم بزرگی در جنبش می باشد. بر خلاف آن دسته از جنبش های اجتماعی دانشجویی، کارگری و غیره که در یک رهبر یا سخنور ختم می شدند و تمامی سرنوشت جنبش به تغییرات روحی و مرامی آن شخص وابسته بود.
 http://refugeecongress.wordpress.com/

عدم روش تصمیم گیری از پایین  در کنگره

فعالینی که این کنگره را برگزار کردند خود عمده کوشندگانی بودند که در سازماندهی  اعتراضات سال گذشته نقش عظیمی داشتند.

متأسفانه این برنامه ی سه روزه به گونه ای تنظیم شده بود که با اصول سیستم سازماندهی از پایین مغایرت داشت و فقط آن چهار فعالی که مسئول کنگره بودند سخن می گفتند و سخنان دیگر پناهجویان بیشتر در حاشیه جای داشت. اگر نگاه کوتاهی به برنامه ی کنگره بیاندازیم این را به خوبی متوجه می‌شویم: هیچ نوع طرح پیشنهادی در کنگره مطرح نشد و تبادل نظری در جهت تکمیل مبارزات صورت نگرفت. می توان گفت که بیشتر یک جلسه ی سخنرانی بود تا یک کنگره، زیرا تنها در یک سخنرانی است که معمولاً متخصصان آن رشته به سؤالات حاضرین پاسخ می دهند. در اینجا نیز اکثر سئوالات را همین چهار تن پاسخ می دادند. حال آنکه در یک کنگره، تقریبا تمامی شرکت کنندگان باید شرکتی فعال داشته باشند.
برگزار کننده گان کنگره یعنی این چهار نفرـ همه پناهجویان ایرانی بودند، حال آنکه پناهجویان ترک، عراقی، کرد و آفریقایی نیز در آنجا حضور داشتند.
من ادعا نمی کنم که برگزارکنندگان کنگره گرایشاتی شوینیستی در سر داشتند اما به یقین می توان گفت که این شیوه ی عمل هیچ گونه هم خوانی با یک سیستم سازماندهی از پایین ندارد.
به طور مثال یکی از پناهجویان حاضر در کنگره طی نامه ای می نویسد:
«من برای تاریخ 26 ماه مارس حکم اخراجی ام از آلمان آمده. بمن بگویید که چکار بکنم؟»
سخنران کنگره پاسخ می دهد: «من نمی تونم بهت کمک کنم. ولی می تونم بهت توصیه کنم بیا با هم علیه این فوانین بجنگیم».
هر چند که یک کنگره محل بحث روی چگونگی پیشبرد مبارزات پناهجویی بوده و جای طرح مشکلات فردی نمی باشد، ولی شیوه ی برخورد این مسئول فعال نیز شیوه ی جواب دادن از بالا است. او بجای آنکه حل مشکل را به 200 پناهجوی حاضر در جلسه واگذار کند، خود سریع تصمیم گرفته و پاسخ می دهد.
یکی دیگر از پناهجویان که بطور فعال در مبارزات سال گذشته تا حال نقش مهمی داشته، فرصت را غنیمت شمرد و در حضور همه انتقادات شدیدی را نسبت به برگزارکنندگان کنگره مطرح نمود. وی ‌گفت:
پس از آنکه در پایان راهپیمایی از وورزبورگ تا برلین، میدان اورانین را تسخیر کردیم، گروهی از پناهجویان حرکت را ادامه داده تا دروازه ی براندنبورگ پیش رفته و در آنجا اقدام به نصب چادرها نمودند که با دخالت خشن و سرکوب گرانه ی پلیس مواجه شدند تا جایی که منجر به زخمی و دستگیر شدن تعدادی از معترضین گردید. در این مرحله از گروه های مالی و رسانه ای هیچ اثری نبود».
باید توجه داشت که این چهار نفر در آن زمان مسئول امور مالی، رسانه ای و غیره بودند. متأسفانه آنان بی آنکه این پست ها را به اشخاص دیگری واگذارکنند و بدون هیچ گونه هماهنگی با سایرین محل را ترک نموده بودند.
می توان گفت اگر این کنگره فضا و جو مناسبی به وجود می آورد که به شکل همگانی و با تنظیم یک برنامه ی مدون اجرا می گردید شاید مکان بازتری برای انتقاد نسبت به یکدیگر می بود.
اگر فعالین باور دارند که این مبارزه توسط پناهجویان و برای پناهجویان بر ضد قوانین و شرایط پناهندگی در آلمان شکل گرفته است، باید امکاناتی فراهم آورند که در آینده تصمیم گیری ها با مشارکت همگانی صورت پذیرد.
مسئولین کنگره به سازمان دهندگان کاروانِ پناهجویان و حامیان شهروندان  انتقاد می کنند که آنها در پروسه همکاری و مبارزاتی با یکدیگر به پناهجویان کمتر میدان می دادند و این باعث شده بود که پناهجویان در تصمیم گیری ها از استقلال عمل کمتری برخوردار باشند، اما خود آنها این استقلال را درکنگره نقض می کنند، زیرا همۀ فرصت ها را در اختیار خود گرفته اند.
برای خواندن ادامه مطلب روی اینجا کلیک کنیم.

تاریخ مهاجرت و پناهجویی و دیدگاه‌های نسبت به آن

به طور خلاصه یکی از موتورهای اصلی محرک سرمایه داری، نیروی کار ارزان می باشد. این نیرو در دوران رونق اقتصادی برای سرمایه از اهمین به سزایی برخوردار است، اما در دوران رکود، این نیرو به یک عامل مازاد بدل شده و سرمایه می کوشد آن را همچون کالایی بی مصرف به دور افکند و برای این منظور به هرگونه تبلیغ نژادپرستانه نیز متوسل می شود.
پرداختن به تاریخ جنبش کارگران مهاجر در آلمان طی دهه ی هفتاد برای کسب حق اقامت و حق شهروندی تا اوج دستگیری فعالین کارگری و تهدید به اخراج از آلمان در این مطلب کوتاه نمی گنجد ولی از تجربیات آنها می توان بسیار آموخت.
ایران یک دولت اروپایی نیست ولی طبق همین قانونِ نیازِ سرمایه چه در قالب سلطنت و چه در ماسک مذهبی به فجیح ترین وراسیستی ترین شکل، سه میلیون خواهران و برادران افغانی را استثمار  و سپس اخراج می کند بی آنکه آنان از کمترین حقوق شهروندی در این کشور برخوردار باشند.

 برای مطالعه بیشتر به مقاله آلمانی در زیر مراجعه کنید.

 
پناهجو
پدیده ی پناهجویی در دوران سلطه و اختناق فاشیسم در اروپا از اهمیت فراوانی برخوردار شد و هم زمان، موسسات حقوق بشری و پناهجویی شکل گرفتند. قوانین پناهندگی تقریبا تا اواخر دهه ی هشتاد هنوز کم و بیش معتبر بودند. قیام های بزرگ مردمی در چندین کشور آسیایی و آفریقایی و سرانجام ربودن این قیام ها توسط مرتجعین و همراه با آن، تشدید اختناق و ترور آزادیخواهان در در اواخر دهه ی هفتاد و اوایل دهه ی هشتاد آواره گی و پناه جویی میلیون ها انسان را درپی داشت. قوانین حقوق بشر و پناهجویی اما برای این انسان های آواره وضع نگردیده و حالا دیگر آنقدر بی اعتبار شده بودندکه حتی پلیس های مرزی با بیشرمی به تماشای غرق شدن این آواره گان در آب های ساحلی می نشستند.
از نظر جهانِ سرمایه، پناهجو آخرین و حقیرترین نیروی زائد جوامع سودمحور محسوب می شود.

محدود کردن وسعت مبارزه
 جنبش اعتراضی نوین پناهجویان برای کسب حق اقامت و شهروندی، گام بسیار مهم و ارزشمندی است در راستای آزادی خود پناهندگان. این مبارزه نباید در طیف و صنف خویش خود را محدود سازد. می تواند مبارزه صنفی خود را به پیش ببرد ولی با نگاهی جهانی و با همبستگی عمیق تر با دیگر جنبش های اعتراضی؛ وگرنه حتی به هزاران انسانی که همین امکان آمدن به این سوی جهان را ندارند، بی اعتنا می شود. همچنین بی اعتنا می شود به خانه نشینی اجباری میلیون ها زنی که به دلیل نحوه ی تقسیم کار در جهانِ  مردسالار، سفر به اروپا و دیگر نقاط جهان برایشان امکان پذیر نیست. وسعت تعداد پناهجویان مرد در کنگره، خود شاهد این مدعا است.
این جنبش دیگر نمی تواند همبستگی خود را با قیام های اخیر شمال افریقا اعلام ننماید. دید قوی و نگرش دامنه دار جهانی در جنبش اعتراضی حائز اهمیت بسیار است.
اینک پناهجو حتی در صنف خود به دلیل سیاست های تفرقه افکنانه به چندین طیف تقسیم شده: پناهجوی با اقامت، بدون اقامت، اقامت یکساله، پناهجوی قبول شده با مزایای شهروندی و نیز یک ونیم میلیون انسانِ زیرزمینی که بدون هیج مزایایی در وخیم ترین شکل تنها به زنده ماندن خود قانع شده اند.
جنبش پناهجویی چه کسانیند _؟ چه کسی به او تعلق دارد ؟ و حامیانش چه کسی اند و  این جنبش از آن‌ها چه انتظاری دارد ؟
در اینجا من نمی دانم که رفقای کوشنده با تفکیک پناهجویان در طبقه بندی های مختلف چه نتیجه ای می خواهند بگیرند. این امکان وجود دارد که دو روز دیگر یکی از پناهجویان قبول شده و به مزایای نیم بند شهروندی دست یابد. آیا او به مبارزه در کنار شما ادامه خواهد داد؟
 اگر دامنه ی مبارزه و همبستگی تنها به صنف خویش محدود شود، شاید بتواند دست آوردهای نسبی محدودی فقط برای گروهی اندک در پی داشته باشد، اما بی تردید موفقیتی بیش از این درچشم انداز خود نخواهد داشت.
من این انتقاد را به فعالین کنگره دارم که با پنهان شدن زیر ماسک استقلال مبارزاتی، جنبش پناهندگی را ایزوله کرده و حتا به پیام های همبستگی، با دیده ی تردید می نگرند. اینان هیچ کس را به صفوف خود راه نمی دهند اما درعین حال خواهان آن هستند که مورد حمایت و پشتیبانی وسیع قرار گیرند.
حامیان سیاسی و کوشندگان مدنی، مأموران آتش نشانی نیستند که در پایان مأموریت خود به خانه بازگردند. اینان انسان هایی هستند که با قوانین نژادپرستانه و انسان ستیز سر جنگ دارند و تا رسیدن به هدف نهایی خود که برچیده شدن این قوانین و روابط غیرانسانی است، از پای نمی نشینند. لذا می توانند و می خواهند که در کنار شما قرار گیرند، به بحث و انتقاد بپردازند، از شما بیاموزند و تجربیات خویش را نیز در اختیارتان قرار دهند.
شهروندی که سه روز وقت و زندگی اش را گذاشته، خانواده و دوستانش را ترک نموده تا در این کنگره شرکت کند باید در همان نخستین گام جدی گرفته شود، باید به او احترام گذاشت، با او سخن گفت و سخنش را شنید. تنها پس از یک گفتگوی سالم وسازنده می توان نتیجه گرفت که آیا امکان همکاری با او وجود دارد یا نه.
همه شهروندان را با دید مجرمان سفید پوست نگاه کردن، نگرشی غیر منصفانه است. من این دیدگاه را به شما نسبت نمی دهم بلکه حامیان این نظریه کسانی هستند که سال گذشته در کمپین اعتراضی علیه مرزها در شهر کلن نقش فعالی داشتند. اینان مهاجر و پناه جو را قربانیان استعمار پیر و نوین غرب می دانند. به همین جهت تمامی سفیدپوستان را مجرمین نژادپرستی می دانند . طرفداران این نظریه دیدشان نسبت به پناهجو یک نگاه ترحم آمیز و قیم مآبانه می باشد و این را با روح یک مبارزه ی جمعی سازگار نمی دانند.
این تئوری تفکیک، سال گذشته باعث ایجاد شکاف در صفوف مبارزه شد و از آنجا که حامیان این نظریه در کمپین مذکور دست بالا را داشتند همین امر سبب شد که عده ای از فعالین ضد راسیسیم در آن شرکت نکنند.
(http://de.indymedia.org/2012/08/333635.shtml)


تأثیر جنبشهای اعتراضی بر روی همدیگر 

 فرهنگ مبارزه و همبستگی دو جانبه برای رهایی بشری  با بینشی که به پناهجو با   ترحم و قربانیان خشمگین زده تاریخ  مینگرد، دو چیز متفاوت میباشد.
یکی برای خسارت  پرداختن به میدان میاید تا این گناهان مجرمیان سفید پوست را برطرف سازد. و دیگری برای این  به میدان می‌آید تا با مبارزه دسته‌جمعی به تمامی رقابتها و فاصله ها  خاتمه دهد.
در این میدان  ارزش های  انسانی ، آزادی و برابری و همبستگی ره نشان می دهد.  هویت‌هایی بنام شهروند و ناشهروند و شهروند درجه دوم بدردش نمی‌خورد.
در اینجا خطاب به دوستان مبارزی که برای بدست آوردن آزادی و رهایی به تفکیک های مختلفی حتی در خود پناهجویان و شهر وندان معتقدند،  در اینجا یک سؤال پیش می آید: آیا از زمان برروی کار آمدن ریس جمهوری اوباما زندگی سیاهپوستان جهان و یا آمریکا به سمت خوشبختی گراییده ؟
   آیا با روی کار آمدن چاوز و مورالس جامعه بی طبقه توحیدی بولیواری در امریکای لاتین بوجود آمده؟

رنگ، پوست، هویت  در  بستر همبستگی و مبارزه هیچ تعیین کننده نیستند.
میتواند یک سفید پوست در کنار آن سیاهپوست برای یک زندگی شرافتمند مبارزه کند تا یک سیاهپوست مزدور اوبامایی ویا کالیندورایس. این را من مینویسم و میدانم  این چیزهایی را که مینویسم شامل نظرات شما نمی شود. ولی این نوشته  اخطار و گوشزد به شماست که حامیان . واقعی خود را بشناسید و از تفرقه جلوگیری کنید. بحث و جدل و انتقاد سیاسی  را هیچ زمانی فراموش نکنید.

در همین کنگره رفقایی حضور داشتند که طی سال ها مبارزه، تجربیات مفیدی کسب کرده اند. متاسفانه هیچ بهره ای از وجود اینان برده نشد و امکان تبادل نظر و انتقال تجربه به هیچ روی به وجود نیامد. شاید جو ناشی از همان نظریه ای که مطرح گردید بر فضای کنگره حاکم بود؟

هنگامی که آگاه شدیم نازی ها برای آخر هفته در شهر مونیخ قصد تبلیغ و ترویج افکار فاشیستی خود را دارند بلافاصله از گروه های ضدفاشیست آلمانی یاری خواستیم و آنان بدون فوت وقت در محل حاضر شده و حمایت از ما را در برابر حمله ی احتمالی  نازی ها برعهده گرفتند.
در اینجا من از برگزار کنندگان کنگره سئوال میکنم: آیا این یک نیت پدر سالارانه می باشد؟
آیا گروه ضد فاشیست در اینجا فقط یک مدد کار است و بس؟
حضور سریع گروه ضدفاشیست در محل، حاصل سالیان دراز تجربه ی سازماندهی و مبارزه ی ضدفاشیستی می باشد.واقع بین بودن و بهره بردن از تجربیات مبارزاتی یکدیگر سبب نخواهد شد که منِ پناهجو استقلال خود را از دست بدهم. در هر زمان و مکان که لازم باشد می توانم سیاست های همین گروه ضد فاشیستی را مورد انتقاد نیز قرار دهم. اما صِرف داشتن انتقاد نسبت به این یا آن مورد خاص نباید مرا از مزایای همکاری و همگامی مبارزاتی با این گروه محروم نماید.
مبارزات اجتماعی چه جنبش پناهجویی و چه جنبش بی کاران و غیره می توانند بر یکدیگر تاثیر مفید و انقلابی بگذارند. هریک دیگری را تکمیل کند. به شرط آنکه رابطه ی خود را با همدیگر در جهت همبستگی هرچه بیشتر عمیق کنند. هر چند سیستم سرمایه ازطریق مزد و رقابت و نژاپرستی انسان ها را به شکل ناموزونی طبقه بندی کرده آنچنان که پیوند و روابط دوستی و همبستگی را در تصور ما ناممکن می سازد.
جنبش مبارزاتی کارگران مهاجر برای به دست آوردن حقوق شهروندی در آلمان در دهه ی هفتاد و دقیقا در اوج جنبش اعتراضی وسیع دوران ۶۸ مردم آلمان شکل گرفت. جنبش کارگران مهاجر از فرصت و جو سیاسی آزاد آن زمان استفاده کرد، شجاعت به خرج داد و به میدان آمد. هر چند که عده قلیلی از این جنبش حمایت نمودند و اتحادیه های زرد کارگری خود را کنار کشیده، از اعتصابات کارگران مهاجر پشتیبانی نکردند.
در آخرین روز کنگره، از طرف گروه شهروند  موضوع «مبارزه و همبستگی متقابل جنبش های اعتراضی» را مطرح کردیم که متأسفانه با این پاسخ ناامید کننده و غیرمسئولانه ی یکی از مسئولین مواجه شدیم: «من چرا در جنبش های اعتراضی دیگری شرکت کنم که به حق پناهندگی بی اعتنایی می کنند؟»

خلاصه می کنم:
سیستم سرمایه ازطریق مزد و رقابت و نژاپرستی، انسان ها را به شکل ناموزونی دسته بندی کرده به گونه ای که تصور پیوند میان آنان تقریبا ناممکن به نظر می رسد.
اما با نیرو گرفتن یک جنبش توانمند اجتماعی تمامی این حیله ها و ترفندها رنگ می بازند. نمونه ی آن را در انقلاب 57 کشورمان به روشنی دیدیم:
کارگران رسمی شرکت نفت ـچه در نظام استبدادی پیشین و چه در دوران حکومت اسلامی ـ همواره مرفه تر از سایر کارگران در تمامی ایران بوده و هستند. اما هنگامی که جنبش نیرومند اعتراضی پا به میدان گذاشت، چنان همبستگی و اتحادی میان کارگران شکل گرفت که تمامی روابط پولی و مالی بین افراد رنگ باخت و فرهنگ همبستگی و هم کاری و تاثیرگذاری متقابل بین انسان ها جای رقابت های فرهنگی و پولی را گرفت. جنبش های اعتراضی اجتماعی زمانی که به اوج خود می رسند، سبب افزایش و تقویت حس همدلی و برابری در میان آحاد اجتماع می گردند و تاثیرات عمیقی بر روابط بین انسان ها می گذراند.
در پایان فرصت را غنیمت شمرده و پیشنهاد می کنم که جنبش اعتراضی پناهجویان در کارزار تسخیر فرودگاه که در قلب رژیم سرمایه داری و در شهر فرانکفورت از 31 ماه مه تا اول یونی صورت خواهد پذیرفت به گونه ای فعال شرکت کند.

فرودگاه فرانکفورت و کنسرن های بزرگ هوایی سالانه هزاران پناه جو را به کشورهای شان عودت می دهند.
(http://blockupy-frankfurt.org/)
به امید پیروزی / اکبر /گوتینگن 12 مارس 2013

Eine unvollständige Chronik der rassistischen Pogrome, sowie deren Hintergründe,  gegen afghanische Einbürger_innen in der Islamischen Republik Iran

Am 25. Juni 2012 wurde in der iranischen Stadt Yazd in der gleichnamigen Provinz ein Mädchen vergewaltigt und Tod aufgefunden. Bevor die zuständigen Behörden den oder die Täter ermittelten, wurden von regierungsnahen Medien in Yazd bewusst mittels Falschaussagen zwei Afghaner zu Tätern erklärt. Nach Zeugenberichten nutzten vor Ort befindliche Milizenbanden die Situation, um dort eine moralische Legitimation für einen Familienschutz unter Einwohner_innen zu schaffen. Bekannte Schlägertrupps, die regelmäßig auf Motorrädern Jagd auf Menschen machen, überfielen gemeinsam mit beeinflussten Einwohner_innen die mehrheitlich von Afghaner_innen bewohnten Wohnviertel. Sie wurden mit Knüppeln verprügelt, die Angreifer_innen gossen Benzin über ihre Häuser und zündeten sie an. Dabei wurden mehrere Menschen Opfer der Flammen. Einige Afghaner_innen haben sich auf den Dächern ihrer Häuser versteckt und verteidigten sich von dort aus. Viele sind aus Angst vor Übergriffen in die Wüste geflüchtet oder tauchten bei Verwandten unter. Den Verletzten war es nicht möglich, sich in Krankenhäusern behandeln zu lassen.

Am 26. Juni, einen Tag nach den Pogromen, schossen iranische Grenzsoldaten in der Region Salmas (an der Grenze zwischen dem Iran und der Türkei) gezielt auf eine Gruppe afghanischer Menschen, die in die Türkei fliehen wollten. Dabei kamen 18 von ihnen ums Leben, weitere fünf Personen wurden schwer verletzt. Und wieder hetzten die Medien -  Grund für die Schüsse seien angeblich Mitglieder von Drogenbanden gewesen, welche versucht haben sollen zu fliehen.

Es ist jedoch nicht das erste Mal, dass die iranische Regierung auf die rassistische Mobilmachung in der Gesellschaft als eines der Instrumente ihrer Politik zurückgreift und afghanische Mitbürger_innen zu Feinbildern erklärt. Diese rassistische Kriegserklärung hat eine lange Vorgeschichte.

Anfang der 80´er Jahre propagierte das Regime der Islamischen Republik Iran die Parole "Der Islam hat keine Grenzen". Viele Afghaner_innen fanden dieses attraktiv, auch wenn sie die Scheinheiligkeit hinter dem echten Motiv erkennen konnten. Tatsächlich steckte hinter dieser Parole auf der einen Seite das Werben von Arbeitskräften, da es einen großen Mangel an diesen gab. Auf der anderen Seite wollte das iranische Regime Kämpfer_innen für den „Heiligen Krieg“ gegen den Irak im Jahr 1981 werben und seinen ideologische Einfluß auf schiitische Gläubige stärken. Viele von den gläubigen Afghaner_innen, die auf Seiten des Iran kämpften, wurden zu Kanonenfutter dieses Krieges und verloren dabei ihr Leben. Bald wurde vielen deutlich, das das Islamische Regime keine Grenzen für Mord, Folter und Erniedrigung hatte für jene, die nicht in ihr verbrecherisches Bild passte. Die Mehrheit von ihnen blieb trotz des rassistischen, menschenunwürdigen und repressiven Klimas im Iran.

Etwa 3 Milionen Afghaner_innen leben derzeit im Iran. Nur ca 900.000 wurde eine gültige Aufenthaltsgenehmigung erteilt. Die anderen sind weder in Besitz eines Aufenthaltstitels noch einer Arbeitserlaubnis, es leben also über 2 Milionen Menschen ohne Papiere im Iran. Aber auch für diejenigen Afghaner_innen die einen legalen Status besitzen, ist das Leben schwer.

Die Situation und das Leben von Afghaner_innen im Iran ist aufgrund der menschenverachtenden, rassistischen, kapitalistischen und islamischen Gesetzgebung von Diskriminierung, Erniedrigung und Ausgrenzung geprägt. Diese Ausgrenzungsmechanismen beeinhalten u.a. staatliches Schul-, Arbeits- sowie Zutrittsverbot zu öffentlichen Räumen wie Schwimmbädern und Parkanlagen. Etwa eine halbe Milion afghanische Schulkinder haben von den iranischen Behörden keine Genehmigung für den Unterrichtsbesuch erhalten. Ferner existiert ein Reiseverbot für die Afghaner_innen in mehr als 14 Provinzen.

95% der Afghanen arbeiten im Baugewerbe, in der Landwirtschaft, auf Geflügelfarmen, im Brunnenbau, in Straßenbau und in Fabriken. Trotz einer täglichen Arbeitszeit von 12-15 Stunden erhalten sie nur etwa die Hälfe des Mindestlohnes im Iran. Ein Teil dieses Geldes geht dafür drauf, ihre Kinder zu Privatschulen zu schicken, weil afghanische Kinder keinen Zugang zu staatlichen Schulen haben.

Über 15% der afghanischen Flüchtlinge befinden sich unter miserablen Lebensbedingungen in von Stacheldraht umzäunten Flüchtlingslagern. Viele afghanische Flüchtlinge erinnern diese Lager an iranische Gefängnisse. Nach Berichten von Betroffenen gab es im Jahr 1996 einen Ausbruch mit mehre hunderten Flüchtlingen aus einem der zwei gefängnisähnlichen Lager, die unter den Namen „Weißer Stein“ und „Schwarzer Hügel“ bekannt sind. Dabei wurden die Flüchtlinge von einem Militärhubschrauber beschossen, wobei viele von ihnen umkamen. In der Öffentlichkeit wurde darüber nicht berichtet.

Jährlich versucht das iranische Regime 120.000 Afghaner_innen zur »freiwilligen Rückreise« zu zwingen. Wenn es nicht gelingt, dann werden sie mit brutaler Abschiebung und dem Tod bedroht. Innerhalb der letzten 5 bis 7 Jahre sind mehr als 300.000 von ihnen nach Afghanistan abgeschoben worden. Die Abgeschobenen berichten immer wieder von der rücksichtslosen Vorgehensweise der iranischen Sonderpolizei. Polizisten und Militär verhaften die Illegalisierten wo sie sie finden: beim Einkaufen, bei der Arbeit, zu Hause. Sie nehmen alle mit, die sie antreffen. Auch der Widerstand gegen die Lebensverhältnisse im Iran werden gnadenlos verfolgt: Nach Protesten für bessere Arbeitsbedingungen im Jahr 1988, bei denen iranische und afghanische Arbeiter_innen gemeinsam kämpften, verschwanden viele Afghaner_innen spurlos.

Die rassistische Mobilmachung der iranischen Behörden hat sich auf das ganze Land ausgeweitet. Sogar die Afghaner_innen die „legal“ dort leben besitzen keinen Schutz mehr. In der Öffentlichkeit wird durch die Medien dazu aufgerufen, dass die enge Zusammenarbeit der Bevölkerung mit Polizei notwendig wäre, um illegalisierte Arbeiter_innen aus dem Iran zu vertreiben. Dadurch sollen die Arbeitsplätze der Iraner_innen abgesichert und die vermeintliche Drogenkriminalität bekämpft werden. Der herrschende institutionelle Rassismus reproduziert sich in der Gesellschaft. Heute gehören Vorurteile und alltägliche Beschimpfungen durch Teile der iranischen Bevölkerung gegenüber Afghaner_innen zur Normalität.

Die Herrschenden, ob sie sich hinter der religiösen Maske der islamische Republik oder hinter der westlichen national-chauvinistischen Flagge verstecken, sowie die Medien bedienen sich überall der gleichen rassistischen Technik, mit der sie die Migrant_innen für die verschärfte Konkurrenz und den Arbeitsplatzverlust verantwortlich machen. Je mehr die Wirtschafts- und politische Krise innerhalb des Irans zunimmt, desto stärker wird die rassistische und nationalistische Politik der Machthaber und desto stärker werden die Ressentiments der Bevölkerung geschürt.

Mehr als 34 Jahre brutalen Krieges, Ausbeutung, Herrschaft durch Warlods und imperiale Mächte aus dem Norden (damit sind die europäische Staaten sowie die USA gemeint, die üblicherweise als „der Westen“ bezeichnet werden, sich geographisch gesehen aber im Norden befinden) veranlassten zwangsweise etwa acht Milionen Afghaner_innen in die ganz Welt zu flüchten, die meisten von Ihnen in Nachbarländer wie Iran und Pakistan. Nur wenige schafften es in europäische Staaten zu kommen. In Afghanistan herscht jedoch immer noch Krieg durch die nördlichen Staaten, die Taliban und lokale Warlods. Es regnet Bomben vom Himmel, es explodieren Minen und Granaten auf dem Boden. Viele Menschen aus Afghanistan fliehen in die angrenzenden Regionen. Die Grenzen werden jedoch zunehmend mit hochgerüsteter militärischer Überwachung verschlossen. Die Fluchtabwehr bzw die Abschiebung von Geflüchteten ist das Ziel einer gemeinsamen internationalen Politik, die alle Machthaber von den Staaten in den Metropolen bis hin zu den Ländern der Peripherie in Asia, Afrika und Südamerika eint. Und trotz der aktuellen Situation in Afghanistan beginnt das Bundesland Bayern mit Abschiebungen nach Afghanistan.

Bewegungen und Kämpfe von Flüchtlingen und Migrant_innen verstärken sich überall auf der Welt. Afghanische Migrant_innen und Flüchtlinge brauchen dringend eure Solidarität in ihrem Kampf gegen rassistische Politik der internationalen Migrationsregime. Der gemeinsame Kampf, unabhängig von Herkunft, gegen Repression und eine bessere Welt lässt keinen Platz für rassistische, faschistische, und religiöse Propaganda zu. Wir dürfen uns nicht spalten lassen. Solidarität ist unsere Waffe!

Weg mit dem rassistischen Sondergesetzen !

Bleiberecht und gleicht recht für alle – weltweit !

Grenze auf für alle !